گتوزو، یازده جنگجو مثل خودش می خواهد، با خشم ورزشی و میل به فداکاری!

به گزارش هفت صبح ورزشی، در آستانه بازی امشب اسراییل و ایتالیا در سرزمین های اشغالی، جنارو گتوزو هشدار می‌دهد: «این بازی متفاوت است، باید با دقت بالایی وارد شد...»

نیمه دوم، همان صحنه‌ای بود که رینو گتوزو تنها در سه روز و با شتابی همچون دستگاه سانتریفیوژ باید آماده‌اش می‌کرد. او بازیگر حرفه‌ای نیست و تنها نقشی که به کمال می‌شناسد، همان نقش خودش است؛ آلرژیک به هر فیلمنامه‌ای که بیش از اندازه او را در قید و بند بگذارد. در صحنه‌ی برگامو سربلند بیرون آمد، اما آن‌قدر مردِ این حرفه است که می‌داند دشواری واقعی همیشه پس از نخستین نمایش از راه می‌رسد. نگه داشتن سرعت و ریتم حرکتی، به‌مراتب دشوارتر از آغاز راه است. گتوزو می‌گوید: «این مسیر را باید تا ژوئن ادامه دهیم: اگر دوام آورد، یعنی انتخاب‌مان درست بوده است.» واژه‌ی کلیدی این روزهای او روشن است: تداوم. یعنی، مراقبت از دستاوردها و جلوگیری از پراکندگی، به همان اندازه و حتی بیشتر از شروع کار اهمیت دارد.

سخنان ساندرو تونالی، کنار او، تأیید همین نگاه است: او از تیمی می‌گوید که دوباره شور و شوق را بیدار کرده، دوباره لذت بردن از فوتبال را یاد گرفته و سرمربی‌ای که می‌خواهد بازیکنانش همان باشند که خودش در میدان بود. نشانه‌ی یک بذر خوب در حال جوانه زدن است. اما گتوزو بیش از هر چیز مردِ برداشت است: نمی‌گذارد فضا در خیال‌پردازی حل شود، بلکه از او واقع‌گرایی می‌تراود. «سخت است بازیکنان را وادار کنی همان کارهایی را بکنند که من می‌کردم. پیش از امضا با تیم ملی، تصویری شفاف در ذهن داشتم: حقیقتی را در دستانم حس نمی‌کردم، اما مسیر را می‌دیدم. می‌خواستم تمرینات همراه با لبخند باشد، تا حد امکان فشارها را سبک کنم، و امروز دیدن فضایی که در حال شکل‌گیری است لذت‌بخش است. اما قضاوت واقعی از فردا آغاز می‌شود.»

من، مرد صلح

هنوز هیچ چیز تثبیت نشده، هرچند به نظر می‌رسد مسیر درستی است اما مشکل همین‌جاست: میان «هیچ» و «خیلی» فاصله‌ای هست که امشب پر کردنش دشوار خواهد بود. همان نکته‌ای که گتوزو پس از پیروزی برابر استونی یادآور شد: بدشانسیِ روبه‌رو شدن با اسرائیل. او توضیح می‌دهد: «من مرد صلحم و متأسفم اگر سخنم بد برداشت شد: منظورم این بود که اسرائیل به‌لحاظ فوتبالی رقیبی دشوار است، نه اینکه صرفاً بازی با آن‌ها بدشانسی باشد. در شش بازی اخیرشان پنج برد داشته‌اند و تنها برابر نروژ باخته‌اند، آن هم بی‌آنکه سزاوار باخت باشند. تیمی با کیفیت‌اند: سرعت، تکنیک و طراوت دارند و در انتقال‌ها می‌توانند به ما ضربه بزنند. باید نهایت دقت را داشته باشیم.»

زوج گل

پس از نخستین گام در مسیر بازگشت، گتوزو تأکید کرده بود که در مجارستان با «دیداری متفاوت» روبه‌رو خواهند شد. و ایتالیا نیز متفاوت خواهد بود، هرچند این به معنای چشم‌پوشی از زوج تهاجمی رتگی و کین نیست: «مشکل دو مهاجم نیستند، مشکل این است که چطور در زمین حریف بازی کنیم و هنگام از دست دادن توپ، فضا را به آن‌ها نسپاریم. این زوج حتی با باز شدن کین به کناره‌ها هم می‌توانند کار کنند: خوب با هم هماهنگ می‌شوند، به ما عمق می‌دهند و در بازی‌سازی نیز به ما کمک می‌کنند. فقط باید کمی بیشتر به تعادل برسیم.»

خشم و اشتیاق

وقتی این جملات را بر زبان می‌آورد، نگاهش سرشار از تمرکز و تنشی سالم است. او تلاش می‌کند به تیم سبکی و رهایی بدهد، در حالی که خودش سنگینی مسئولیت را تماماً بر دوش می‌کشد. هر کسی که گتوزو را پیش و پس از دیدار با استونی دیده باشد، با مردی روبه‌رو شده که بار سنگینی را حس می‌کند؛ همان‌گونه که خودش نیز گفته است. فشاری که گاه خفه‌کننده می‌شود و چون نمی‌تواند غرّش کند، با فک فشرده کلمات را ادا می‌کند: «شور و شوق به تنهایی کافی نیست. این شعله تنها زمانی پایدار می‌ماند که همواره همراه با خشم ورزشی و میل به فداکاری باشد.» در این‌جاست که گتوزو امیدوار است بازیکنانش در میدان همان کاری را بکنند که او همیشه می‌کرد.