بررسی ابعاد مختلف فیلم «صد دام» به کارگردانی پدرام پورامیری و بازی رضا عطاران

به گزارش هفت صبح شوخی با شخصیت‌های مهم تاریخی بخصوص دیکتاتورهای بزرگ، سوژه جذابی برای خلق کمدی‌های زیادی بوده است. درباره بدل‌های صدام و شوخی‌هایی که با آن شده، بارها و بارها شنیده و خوانده‌ایم. به همین دلیل هم دست گذاشتن روی این سوژه در وهله اول اتفاق جذابی به نظر می‌رسد. داستان فیلم روی الگوی جابه‌جایی بنا شده؛ الگویی که گرچه تکراری به نظر می‌رسد اما وقتی با ماجرای صدام گره می‌خورد اهمیت زیادی پیدا می‌کند. اینکه بدل صدام سر از تهران دربیاورد، در میدان آزادی برقصد و نهایتا خودش را به اردوگاه اسیران ایرانی برساند و آنها را آزاد کند، به خودی خود موقعیت بامزه‌ای است و حالا همراه شدن این ایده با بازی عطاران به آن کمک بیشتری کرده است.

کارگردانی 

«صد دام» اولین فیلم مستقل پدرام پورامیری است. کارگردانی که پیشتر به صورت مشترک با «حسین دوماری» فیلم‌های «جان‌دار» و «یادگار جنوب» را کارگردانی کرده بود. او در اولین تجربه‌ی فیلمسازی مستقل، از فضای قبلی فاصله گرفته و دست روی یک کمدی گذاشته است؛ فیلمی کمدی که صرفا خنده‌دار و سرگرم‌کننده نیست و به یک پیشینه تاریخی اشاره دارد. دوماری در ساخت فضای دهه شصت و انتخاب بازیگرها موفق عمل کرده و به‌طور کلی کمدی آبرومندی از آب درآورده است.

بازی‌ها 

عطاران برگ برنده اصلی این فیلم است. با گریم بسیار به صدام شباهت پیدا کرده و همین شباهت باعث شده مخاطبان از همان ابتدا به تماشای آن علاقه نشان دهند. جنس بازی عطاران با فیلم‌های دیگر تفاوت چندانی ندارد اما گریم متفاوتش باعث شده در موقعیت‌های عادی، رفتارش خنده‌دار به نظر برسد. او در این فیلم زوج بامزه‌ای را با پریناز ایزدیار تشکیل داده؛ بازیگری که زیاد اهل بازی در آثار کمدی نیست. ایزدیار برای بازی در این فیلم لحنش را تغییر داده و از شمایل همیشگی دور شده است. به‌طور کلی می‌توان گفت تجربه جالبی را در ایفای این فیلم از سر گذرانده. عباس جمشیدی‌فر هم مثل همیشه باعث شیرین‌تر شدن فضای فیلم شده و درکل حضورش به نفع «صد دام» تمام شده است.