زندگی در میان خرها! | آیا «شهسوار» ارزش تماشا دارد؟

هفت صبح، منیژه خسروی| یک:‌ چند روزی است که فیلم سینمایی «شهسوار» اکران آنلاین شده. این دومین تجربه سینمایی حسین نمازی بعد از «شادروان» است که باز هم آن را در فضای کمدی ساخته. هر دو فیلم شباهت‌هایی با هم دارند که مهم‌ترین آن انتخاب طبقه فرودست برای روایت داستان است. تلاش برای عبور از زندگی شهری و نزدیک شدن به اقشار دیگر جامعه نکته مثبتی است ولی به شرط آنکه آداب کمدی‌سازی به خوبی رعایت شود.

دو: اگر به سینمای ایران علاقمند هستید و همه فیلم‌ها را دنبال می‌کنید که هیچ. اگر فرصت کافی ندارید و نمی‌خواهید هزینه بلیت و اینترنت بپردازید اما ماجرا متفاوت می‌شود. چون «شهسوار» در بهترین حالت یک کمدی متوسط است. چه بسا بعد از دیدنش بگویید ارزش وقت گذاشتن نداشت! 

سه: داستان فیلم از جایی شروع می‌شود که بزرگ خانواده از خر می‌افتد و می‌میرد. این اتفاق در آستانه برپایی جشن عروسی خواهر ناشنوا رخ می‌دهد و گویا مرگ نابهنگام مسبوق به سابقه بوده و به قول خود شخصیت‌ها، گرفتار نحسی شده‌اند. برادر عروس همه تلاش خود را می‌کند تا جشن برگزار شود. در این اثنا نقشه‌هایی می‌کشند تا بگویند میت به مرگ طبیعی نمرده و در تصادف کشته شده بلکه از بیمه پولی دریافت کنند و به زخم زندگی‌شان بزنند.

چهار: «شهسوار» شروعی خوب دارد و نوید یک کمدی جذاب و پرقصه می‌دهد. خاصه آنکه شغل خانواده پرورش خر و ارتزاق از شیر آن و... است و همین ذهن را برای تماشا کنکجاو می‌کند. ضعف‌ها اما خیلی زود نمایان می‌شوند؛ چون گره‌افکنی و گره‌گشایی‌ها ساده هستند. همچنین جز چند لحظه، باقی موقعیت‌های فیلم قدرت گرفتن خنده واقعی ندارند. در نهایت هم فیلم با یک پایان‌بندی قابل پیش‌بینی و باسمه‌ای به سرانجام می‌رسد. 

پنج: بازی هادی کاظمی اگرچه رگه‌هایی از تجربیات قبل دارد اما امتیاز اصلی فیلم است. او گریمی متفاوت دارد و نوع بیان و حرکاتش به بار کمدی فیلم اضافه کرده. تلاش عباس جمشیدی‌فر هم گاه به بار می‌نشیند و تکیه‌کلام‌های تکرار شونده‌اش بامزه است. مهرداد صدیقیان و الناز حبیبی در یک تجربه مشترک دیگر به «شهسوار» رسیده‌اند. آنها صاحب کارنامه‌ای موفق نیستند و در این فیلم هم عملکردی ممتاز ندارند. این دو لازم است فکری اساسی برای آینده خود کنند؛ چون همین روزها با «جان سخت» در معرض قضاوت هستند که عمده نظرات درباره‌شان منفی است. گیتی قاسمی نیز شمایل همیشگی را تکرار کرده و طبیعی است که مخاطب نتواند با او همراه شود.