این‌بار خیابان‌ها را به نام مردم بزنیم
پس مردم چی؟ افراد عادی کجا هستند؟ چرا آنها را فراموش کردیم؟
هفت صبح، یوسف ایرانی| دکتر سید عطاءالله مهاجرانی یک بار نکته نقضی را فرمودند و آن اینکه «مردم ایران دچار کم حافظه‌گی تاریخی هستند». با اجازه ایشان ادامه‌ای را به این نکته اضافه می‌کنم: «و رجال سیاسی ما حافظه تاریخی ندارند.»
هنوز سطح شهر از پسماندهای جنگ تحمیلی اسرائیل و آمریکا پاک نشده، اما ذهن برخی مسئولین خالی و پاک از آن همه فداکاری و حمایت مردم است. و برای این مدعی نشانه‌های بسیاری است از جمله گران شدن ١۵ درصدی خودرو، افزایش قیمت بلیت قطار و.... این همه بلاهت غیر قابل باور است.
اما روی سخن من اینجا با دوستان شورای شهر تهران است. تذکری می‌دهم تا شاید تلنگری باشد. در خبرها آمده بود که شورای شهر تصمیم گرفته تا خیابان‌هایی را به نام سرداران رشید و شهید وطن تغییر نام دهد. این کاری بسیار خوب و بجاست، و تقدیر از شهیدان راه وطن بسیار نکو و صحیح است.
عمری را خالصانه و بی مزد و منت، فدای آسایش و آرامش ما کردند. اما اینها تنها شهدای این جنگ نابرابر نبودند. پس مردم چی؟ افراد عادی کجا هستند؟ چرا آنها را فراموش کردیم؟ چرا یک خیابان به نام آن کودک دو ماهه نمی‌شود؟ و یا آن آتش‌نشان، سرباز معمولی، راننده آمبولانس، خانواده‌ای که همه اعضایش شهید شدند، پرستار، خبرنگار، زندانی، کادر درمان، عابر پیاده گمنام، ورزشکاران، پیرمرد دستفروش کنار خیابان و ... اینها جز یک جان ناقابل دگر چه داشتند؟ که آنرا هم در راه وطن دادند.
یکی از موثرترین ضرباتی که به نقشه نتانیاهو وارد آمد و او را وادار به عقب‌نشینی کرد (البته فعلا)، حمایت و مقاومت مردم بود. او که آمده بود تا با ایجاد بلوا مملکت را از درون به هم بریزد، در اوج بهت و ناباوری به عقب نشست. قدرت حمایت مردم ما و عشق آنها به میهن عزیزمان ایران، به حق از موشک‌های ما قوی‌تر بود و موثر‌تر.
از همه گروه‌ها و طبقات و تفکرات شهید شدند و من اعتراضی از کسی ندیدم و اگر خشمی بود، در قالب غرور ملی بروز کرد و این خشم به سمت دشمن هدایت شد. مجددا می‌گویم، از هر گروه و بخشی از جامعه شهیدی در راه وطن قربانی شد.
نامگذاری خیابانی به نام مردم عادی کوچه و خیابان، چیزی از غم دل مادر آن کودک دو ماه نمی‌کاهد. پدر خانواده را بر سر کودکانش برنمی‌گرداند، داغ دل دختر بچه مادر از دست رفته را کم نمی‌کند. اصلا هیچ کس به این نامگذاری اهمیتی نمی‌دهد. برای آنها کاری نمی‌توان کرد، جز یک ابراز همدردی. اما این نامگذاری بیشتر برای کشور خوب است، برای ما، برای ملت و برای ایران خوب است. این یک حرکت نمادین است.
برداشتن فاصله، آشتی با آنهایی که قهر بودند اما شهید دادند، قهر بودند اما یک تن و یک صدا شدند. قهر بودند و در برابر دشمن مثل اعضای یک خانواده ایستادند. نامگذاری خیابان، پارک، بیمارستان، سینما، و... هیچکس را به آغوش خانواده بر نمی‌گرداند اما نشانه ایست برای بقیه ملت، که ما همه با هم هستیم. یک قدردانی نمادین، یک تشکر ساده از ملت. این نامگذاری، یک یادآوری مستمر است برای همه ما، از مسئولین تا مردم کوچه و خیابان که آنها دشمن همه ما هستند و ما به هر شکل و شمایل و تفکری که باشیم یار هم هستیم و آنها خصم ما هستند.
این حرکت، نشان می‌دهد که دیگر در ذهن یک عده خودی و غیر خودی نیست. مردم ایستادند کنار شما و وقت آن است شما هم یاد بگیرید و کنار آنها بمانید.البته که ابر جاسوسان موساد در جاهای مختلف نفوذ دارند و سعی می‌کنند تا مانع نزدیک شدن مردم و نظام بشوند، اما این آرزوی مرگ آفرین آنها خواهد بود. مراقب آنهایی باشیم که خیلی پر سر و صدا دم از عشق وطن و انقلاب می‌زنند و مرتب انگشت اتهام به خیانت و دشمنی به سمت دیگران دارند.
مردم آمدند پشت نظام و مملکت ایستادند و دشمن این وطن را شکست دادند و حالا نوبت مسئولین است. این مردم به همه گونه و به هرشکل و توانی یار همدیگر بودند و خواهند بود. یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد.
