ماموریت نیمه‌کاره
سرنوشت بازگشت اساتید اخراجی به دانشگاه‌ها چه شد؟
هفت صبح | بعد از برگزاری انتخابات زودهنگام ریاست‌جمهوری در سال ۱۴۰۳ و تغییر رویکرد دولت، برخی از استادان اخراج شده به دانشگاه برگشتند و دانشجوهایی که در سال ۱۴۰۱ پرونده انضباطی داشتند مجدد در کلاس درس حاضر شدند، اما به‌نظر می‌رسد این روند به‌طور کامل سپری نشده است، طوری‌که کارن ابری‌نیا، استاد دانشگاه تهران و دبیر کانون صنفی استادان دانشگاه به خبرآنلاین می‌گوید: «بازگشت اساتید به دانشگاه‌ها به‌طور کامل انجام نشده است.»
ابری‌نیا در این گفت‌وگو درباره عدم تغییر برخی روسای دانشگاه که مانع از بازگشت استادان اخراجی به کلاس درس می‌شوند نکاتی ارائه می‌دهد، او با اشاره به لزوم حفظ استقلال دانشگاه معتقد است موانع زیادی در مسیر استقلال دانشگاه در ایران وجود دارد طوری‌که حتی نهادهای غیرمرتبط در به‌کارگیری استادان دانشگاه دخالت می‌کنند. به گفته او، بازگشت اساتید به دانشگاه‌ها به‌طور کامل انجام نشده است. برخی از اساتید بازگشته‌اند، که این خود اتفاق مثبتی است، اما هنوز تعدادی با مشکلاتی مواجه هستند و بازنگشته‌اند. دبیر کانون صنفی استادان دانشگاه با بیان اینکه در برخی دانشگاه‌ها، رؤسا بعد از تغییر دولت تغییر نکرده‌اند، بنابراین در برابر این اصلاحات مقاومت می‌کنند، توضیح می‌دهد: از دولت جدید و آقای صراف، وزیر علوم، انتظار می‌رفت تغییرات لازم را سریع‌تر انجام دهد، اما در برخی موارد نیز موانع قانونی مانع از بازگشت کامل اساتید و انتخاب روسای دانشگاه شد، ابزارهایی مانند استعلام بهانه‌ای شده است برای تأخیر در انتصابات جدید.
این موضوع حتی در سطح دانشکده‌ها هم دیده می‌شود، مانند دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران که انتصاب رئیس جدید آن ماه‌ها به تأخیر افتاده است. ابری‌نیا تاکید می‌‌کند متأسفانه استعلام ابزاری برای کنترل شده و استقلال دانشگاه‌ها را خدشه‌دار کرده است و ادامه می‌دهد: اگر روند دولت قبلی ادامه می‌یافت، می‌توان گفت که استقلال دانشگاه‌ها تقریباً از بین می‌رفت. دانشگاه‌ها نهادهای علمی هستند، نه سازمان‌های اداری و نیاز به استقلال در تصمیم‌گیری دارند.
رؤسای جمهور مختلف همواره گفته‌اند که دانشگاه باید اتاق فکر دولت باشد، اما در عمل زمانی این امر محقق می‌شود که دانشگاه استقلال و آزادی عمل داشته باشد. در کشورهای دیگر، دانشگاه‌ها با آزادی فعالیت کرده و نتایج علمی آن‌ها در توسعه کشور مؤثر است، اما در ایران، هنگامی که رؤسای دانشگاه‌ها بدون مقبولیت علمی و مدیریتی منصوب شوند، دانشگاه‌ها نمی‌توانند نقش خود را ایفا کنند.
