شکاف بزرگ در وال استریت: چرا نسل قدیم غول‌های مالی همچنان از کریپتو دوری می‌کنند؟
با وجود پذیرش کریپتو توسط شرکت‌هایی چون بلک‌راک، نسل قدیم وال استریت به رهبری چهره‌هایی مانند وارن بافت و جیمی دایمن، همچنان مخالف سرسخت آن هستند. این شکاف عمیق، ناشی از تضادهای فلسفی در مورد «ارزش ذاتی» و نگرانی‌های جدی در مورد نوسانات و ریسک‌های اعتباری است.
به گزارش هفت صبح، با وجود موفقیت چشمگیر صندوق‌های ETF بیت‌کوین و پذیرش فزاینده آن توسط غول‌هایی مانند بلک‌راک و فیدلیتی، شکاف عمیقی در قلب وال استریت نمایان شده است. «گارد قدیم» نظام مالی—شامل چهره‌های اسطوره‌ای مانند وارن بافت و مدیران عامل قدرتمندی چون جیمی دایمن—همچنان سرسختانه از پذیرش ارزهای دیجیتال به عنوان یک طبقه دارایی مشروع امتناع می‌ورزند.
تضاد فلسفی: دارایی مولد در برابر ابزار سفته‌بازی
یکی از دلایل اصلی این مقاومت، یک تضاد فلسفی عمیق در تعریف «سرمایه‌گذاری» است. برای سرمایه‌گذاران ارزشی مانند وارن بافت، یک دارایی باید «مولد» باشد؛ یعنی مانند سهام یک شرکت، سود ایجاد کند یا مانند املاک، درآمد اجاره داشته باشد. از دیدگاه او، بیت‌کوین فاقد این «ارزش ذاتی» است و هیچ جریان نقدی ایجاد نمی‌کند، بنابراین خرید آن نه سرمایه‌گذاری، بلکه یک سفته‌بازی خالص است.
این دیدگاه توسط مدیران عامل بانک‌های بزرگ مانند جیمی دایمن از جی‌پی مورگان نیز تکرار شده است. او با وجود اینکه بانک او خدمات مرتبط با ETFها را ارائه می‌دهد، شخصاً بیت‌کوین را یک «سنگ تزئینی» و ابزاری برای فعالیت‌های غیرقانونی خوانده است. این مقاومت ایدئولوژیک، ریشه در این واقعیت دارد که ذات غیرمتمرکز کریپتو، مدل کسب‌وکار متمرکز و مبتنی بر واسطه بانکداری سنتی را به چالش می‌کشد.
ریسک‌های غیرقابل چشم‌پوشی: نوسان و اعتبار
فراتر از فلسفه، نگرانی‌های عملی نیز وجود دارد. شرکت‌های مدیریت ثروت عظیمی مانند ونگارد (Vanguard) دلیل اصلی عدم ارائه ETF بیت‌کوین را نوسانات شدید این دارایی عنوان کرده‌اند. از دیدگاه آنها، چنین دارایی پرنوسانی با استراتژی‌های سرمایه‌گذاری بلندمدت و محافظه‌کارانه که برای دوران بازنشستگی مشتریان طراحی شده، همخوانی ندارد.
علاوه بر این، ریسک اعتباری نیز یک عامل بازدارنده مهم است. با توجه به تاریخچه کلاهبرداری‌ها و فروپاشی‌های پرسروصدا مانند صرافی FTX، شرکت‌های برندمحور و محافظه‌کار از لکه‌دار شدن اعتبار خود با ارائه محصولی که ممکن است به زیان شدید مشتریان منجر شود، هراس دارند. در حالی که نسل جدید وال استریت تقاضای مشتریان را یک فرصت تجاری می‌بیند، گارد قدیم، ریسک‌های آن را بزرگتر از پاداش احتمالی‌اش ارزیابی می‌کند.
