پیشکسوتان، تکیه‌گاه اهالی رسانه| چهاردهمین سالروز انتشار روزنامه‌هفت‌صبح برگزار شد
محفلی صمیمی و گرم با حضور جمعی از اهالی رسانه. دوستان و همراهان قدیمی مطبوعات، استادان روزنامه‌نگاری، خبرنگاران، عکاسان، تحلیلگران و...
هفت صبح| جمعه جشن چهاردهمین سالگرد تولد روزنامه هفت صبح بود. به همین مناسبت، دورهمی کوچکی در محل روزنامه برگزار کردیم. محفلی صمیمی و گرم با حضور جمعی از اهالی رسانه. دوستان و همراهان قدیمی مطبوعات، استادان روزنامه‌نگاری، خبرنگاران، عکاسان، تحلیلگران، مدیران رسانه، فعالان فضای مجازی، جامعه‌شناسان، اقتصاددانان، اعضای تشکل‌های صنفی رسانه‌ای و فعالان شرکت‌های فناوری در این مراسم حضور داشتند.
این حضور، دلگرم‌کننده بود. نه فقط برای تحریریه ما، بلکه برای همه کسانی که هنوز به آینده مطبوعات امیدوارند. اما بدون شک، پررنگ‌ترین و پربرکت‌ترین بخش این دیدار، حضور بزرگ‌ترهای مطبوعات بود. پیشکسوتانی که دهه‌ها از عمر خود را پای روزنامه‌نگاری گذاشتند، روزهایی را تجربه کرده‌اند که امروز برای ما تبدیل به خاطره‌های نانوشته شده‌اند و نسل‌هایی را آموزش داده‌اند که هنوز در میانه میدان رسانه ایستاده‌اند.
دیدار با این عزیزان فقط یک اتفاق خوشایند نبود؛ تجدید عهدی بود با گذشته‌ای پربار. یادآوری این نکته که رسانه تنها با جوانی و انگیزه پیش نمی‌رود؛ بلکه نیازمند تجربه، درایت و پایداری کسانی‌ست که مسیر پرپیچ‌وخمی را پشت سر گذاشته‌اند و همچنان ایستاده‌اند.
تجربه پیشکسوتان، همچون چراغی در تاریکی‌ست. آنان قواعد این حرفه را نه فقط در کلاس‌ها، بلکه در میدان واقعی یاد گرفته‌اند؛ در دل بحران‌ها، در نبرد با سانسور، در سردرگمی حقیقت و شایعه، در جنگ خبر با هیجان. حضورشان میان ما، نه فقط یادآور ریشه‌ها و هویت رسانه‌ای ماست، بلکه همچون ستونی‌ست که سقف امیدمان را نگه داشته است.
امروز، در کنار این پیشکسوتان ایستاده‌ایم؛ زنان و مردانی که از جنس کلمه‌اند، که با جوهر قلمشان تاریخ معاصر این سرزمین را روایت کرده‌اند. بودنشان، برکت جشن ما بود. این بزرگ‌ترها برای ما فقط معلم یا الگو نیستند؛ آنها نقطه اتکای حرفه‌ای‌اند که هر روز بیش از پیش به اعتماد و اصالت نیاز دارد.
من شخصاً به همه این بزرگان، به نسل پیش از خودم، افتخار می‌کنم. نسل‌هایی که با پشتکار، عشق و تعهد، راه را هموار کردند تا ما بتوانیم امروز در مسیر آنها گام برداریم. این حضور، به ما قوت قلب داد و امیدی شد برای ادامه راه در زمانه‌ای که مطبوعات بیش از همیشه به اصالت، خرد و همبستگی نیاز دارد.
در پایان این دورهمی، دل‌مان روشن‌تر بود. چون دانستیم هنوز شانه‌هایی هست که می‌توان بر آن تکیه کرد. هنوز کسانی هستند که به عشق رسانه نفس می‌کشند؛ کسانی که حضورشان، نوری‌ست در تاریکی و تجربه‌شان، سرمایه‌ای بی‌بدیل برای روزهای آینده مطبوعات این سرزمین.
