به مناسبت روز جهانی اورست؛ ادای احترام به انسان، طبیعت و رؤیاها

هفت صبح| هر ساله‌ در ۲۹ می، چشم‌ها به سوی بلندترین قله زمین دوخته می‌شود؛ جایی که آسمان به زمین نزدیک‌تر است و انسان، جسارت رؤیاپردازی‌اش را به رخ عالم می‌کشد. روز جهانی اورست فقط یک مناسبت تقویمی نیست، این روز قصه بی‌پایان شجاعت و پایداری انسان است. روزی است که به یاد صعود تاریخی سر ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی شرپا در سال ۱۹۵۳، بلندترین آرزوی بشر را گرامی می‌داریم؛ صعود به اورست.

اورست فقط یک کوه نیست؛ یک اسطوره زنده است. نامی که هر کوهنورد، چه آماتور و چه حرفه‌ای، زیر لب زمزمه‌اش می‌کند و شب‌ها با رؤیای فتحش به خواب می‌رود‌ اما حقیقت اورست فراتر از رکورد و شهرت است. صعود به این قله، مرزی‌ست میان زندگی و مرگ. جایی که هر قدم، به بهای زحمت، خطر و شجاعت تمام می‌شود.

ارتفاع اورست، حدود ۸۸۴۸ متر است؛ رقمی که حتی با دیدنش، نفس آدم بند می‌آید. کوهی که بر مرز نپال و چین آرمیده و دل در گرو عظمت هیمالیا دارد. دو مسیر اصلی برای صعود به اورست وجود دارد: مسیر استاندارد از جنوب شرقی نپال و مسیر شمالی از تبت. هر دو راه، جاده‌های صبر و مرگ‌اند؛ عبور از یخچال خوفناک خومبو، نبرد با بادهای جهنمی و تحمل کمبود اکسیژن، تنها گوشه‌ای از خطرات این سفر اسطوره‌ای است.

شاید برای خیلی‌ها فتح اورست یک رؤیاست که هیچگاه محقق نمی‌شود اما برای کسانی که تا قله می‌روند، این صعود صرفا مبارزه با کوه نیست،  جدالی عمیق با محدودیت‌های خودشان است. هرساله هزاران نفر تلاش می‌کنند تا نام‌شان را در فهرست فاتحان اورست ثبت کنند اما تنها عده‌ای به سقف دنیا می‌رسند و شماری هم هیچگاه بازنمی‌گردند. اورست به ما یادآوری می‌کند که غرور انسان، اگرچه بلندپرواز است اما در برابر طبیعت، باید فروتن باشد. روز جهانی اورست، روز بزرگداشت این تلاش‌های انسانی است.

 روزی برای الهام گرفتن. شاید ما هرگز اورست را از نزدیک نبینیم اما هرکدام در زندگی، اورست‌هایی داریم که باید از آنها بالا برویم: غلبه بر ترس‌ها، مبارزه با مشکلات و رسیدن به رؤیاهای‌مان. روز جهانی اورست، روزی است برای یادآوری اینکه هیچ قله‌ای تسخیرناپذیر نیست، اگر اراده‌مان محکم باشد.

اما این روز فقط جشن انسان نیست؛ جشن طبیعت هم هست. امروز بیش از هر زمانی باید قدر این شگفتی‌های زمین را بدانیم و در حفظ‌شان بکوشیم. شور و علاقه جهانی به اورست، توجه بیشتری به حفاظت از محیط‌زیست و آینده این گنجینه طبیعی جلب می‌کند. همانطور که فاتحان اورست جسارت صعود را داشتند، ما نیز باید مسئولیت نگهداری از این کوه ارزشمند را داشته باشیم.

برای ما ایرانی‌ها، روز جهانی اورست تنها یادآور نام‌های بزرگ جهان نیست؛ تداعی‌کننده عزم و جسارت هم‌وطنانی نیز هست که نام ایران را تا سقف دنیا بالا برده‌اند. وقتی به تاریخچه صعودهای ایرانی به اورست نگاه می‌کنیم، نام‌هایی می‌درخشد که هرکدام، اسطوره‌ای از اراده و شجاعت هستند.جلال چشمه‌قصابانی، پیشکسوت کوهنوردی ایران، نخستین کسی بود که نام ایران را به‌عنوان فاتح بام دنیا ثبت کرد و راه را برای نسل‌های بعد هموار ساخت. 

در این میان، عظیم قیچی‌ساز، کوهنورد نامدار تبریزی، افسانه‌ای زنده است. او تنها ایرانی است که موفق شد بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی، به همه 14 قله هشت‌هزار متری هیمالیا صعود کند؛ افتخاری بی‌نظیر که نامش را در میان بزرگ‌ترین کوهنوردان جهان جاودانه ساخته است.شاید کمتر کسی بداند که زنان ایرانی نیز سهمی پررنگ در این افتخار ملی دارند‌، زهرا حسامی‌فرد و فرشته رمضانی، نخستین زنانی بودند که با فتح اورست، نشان دادند هیچ مانعی برای اراده زن ایرانی وجود ندارد. آنها نماد جسارت و الهام برای نسل جوان ایران هستند.

روز جهانی اورست، برای ما یادآور این پیام است: در هر گوشه‌ای از ایران، رؤیاها می‌توانند تا بلندترین قله‌های جهان پرواز کنند، اگر باور و پشتکار با ما باشد.در روز جهانی اورست، حتی اگر کوهنورد نیستید، می‌توانید یک تپه کوچک را فتح کنید، مستندی درباره کوه‌ها ببینید یا یک چالش شخصی را شروع کنید. مهم نیست قله چقدر دور است، مهم این است که با شجاعت و امید قدم برداریم. سقف دنیا، امروز به ما یادآوری می‌کند که انسان، تا وقتی رؤیا دارد، همیشه راهی به سوی اوج پیدا خواهد کرد.