بذر امید در دل خاک

هفت صبح، شکوفه عصاره| روز جهانی زمین فرصتی است تا به اهمیت زمین و مسئولیت اجتماعی‌مان در قبال آن توجه کنیم. زمین، به‌عنوان بستر حیات و زیستگاه انسان‌ها و سایر موجودات زنده، نیازمند مراقبت و حفاظت است. در دنیای امروز، رفتارهای انسانی، به ویژه در جوامع صنعتی، به‌طور فزاینده‌ای به تخریب محیط زیست و آلودگی زمین منجر شده است. رها کردن پسماندها در طبیعت، افزایش زباله سوزی، عدم بازیافت و استفاده نادرست از منابع طبیعی، نه تنها به تخریب اکوسیستم‌ها آسیب می‌زند، بلکه سلامت جامعه را نیز به خطر می‌اندازد.

از منظر جامعه‌شناسی، توجه به زمین و حفظ آن به عنوان یک مسئولیت اجتماعی، به معنای درک عمیق‌تری از ارتباطات انسانی و تأثیرات متقابل ما بر محیط زیست است. رفتارهای ما در قبال زمین، بازتابی از ارزش‌ها، نگرش‌ها و فرهنگ‌های ماست. بنابراین، تغییر در این رفتارها نیازمند تغییر در نگرش‌های اجتماعی و فرهنگی است. این تغییرات می‌توانند از طریق آموزش، آگاهی‌بخشی و مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی به وقوع بپیوندند.

یکی از این فعالیت‌های اجتماعی قابل تحسین، کمپین «جمع‌آوری در بطری» است که در سال ۱۳۹۳ در تبریز آغاز شد و به سرعت در سراسر کشور گسترش یافت. این کمپین با هدف جمع‌آوری در‌های پلاستیکی بطری‌ها و تبدیل آن‌ها به ویلچر برای نیازمندان شکل گرفته است. اعضای این کمپین با جمع‌آوری در‌های بطری و فروش آن‌ها، از درآمد حاصل، ویلچر برای معلولین خریداری می‌کنند.

این اقدام نه‌تنها به کاهش زباله‌های پلاستیکی کمک می‌کند، بلکه به افراد یادآوری می‌کند که حتی با اقداماتی کوچک، می‌توان تأثیر بزرگی بر محیط زیست و زندگی دیگران بگذارند. کمپین «جمع‌آوری در بطری» به‌طور نزدیکی بر مسئولیت‌پذیری اجتماعی و همدلی میان شهروندان تأکید دارد.

این حرکت نه‌تنها به کمک به نیازمندان می‌پردازد، بلکه نشان‌دهنده‌ قدرت همکاری اجتماعی در ایجاد تغییرات پایدار است. در واقع، این کمپین به‌عنوان یک الگوی موفق، اهمیت همیاری و همکاری جمعی را در ارتقاء کیفیت زندگی و محیط زیست به تصویر می‌کشد.

از سوی دیگر، کمپین «نذر پاکیزگی» به عنوان یک حرکت خودجوش از سوی جوانان، پس از مراسمات عزاداری در محرم و صفر به پاکسازی خیابان‌ها می‌پردازد. این اقدام نه‌تنها نشان‌دهنده مسئولیت‌پذیری اجتماعی جوانان، بلکه تلاشی برای حفظ محیط‌زیست و زیبایی‌های شهری نیز هست.

آلوده کردن خیابان‌ها، به ویژه در این ایام، نه‌تنها ناپسند است، بلکه بر روحیه جمعی شهروندان تأثیر منفی می‌گذارد. در مقابل، جوانانی که با انگیزه به پاکسازی شهر می‌پردازند، الگویی از همبستگی و اراده جمعی برای تغییرات مثبت در جامعه هستند. کمپین «نذر پاکیزگی» می‌تواند فرهنگ پاکیزگی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی را ترویج کند و به سمت ایجاد جامعه‌ای پایدارتر حرکت کند.

این دو کمپین، نشان‌دهنده این هستند که با مشارکت فعال شهروندان، می‌توان به اهداف اجتماعی و زیست‌محیطی بزرگ دست یافت. در کنار این کمپین‌ها، نوآوری‌های علمی نیز می‌توانند به بهبود وضعیت زمین ما کمک کنند.

«بذر تکاور»، تازه‌ترین اختراع یک شرکت دانش‌بنیان خوزستانی، به عنوان یک فناوری نوین در زمینه احیای منابع طبیعی و حفاظت از محیط‌زیست معرفی شده است. این بذر به‌طور کنترل‌شده در مناطق آسیب‌دیده، بیابانی و فرسایش‌یافته، پراکنده می‌شود و با طراحی خاص خود، بدون نیاز به شخم و آبیاری قادر است در برابر تغییرات اقلیمی، حشرات و کمبود آب مقاومت کرده و به ترمیم اکوسیستم‌ها و افزایش پوشش گیاهی کمک کند. این فناوری به دلیل قابلیت‌های منحصر به فرد، می‌تواند به عنوان یک راهکار مؤثر در مقابله با چالش‌های زیست‌محیطی مورد استفاده قرار گیرد و مکمل مناسبی برای تلاش‌های اجتماعی به‌حساب آید.

با بهره‌مندی از این فناوری نوین، می‌توانیم به ترمیم منابع طبیعی و حفاظت از محیط زیست کمک کنیم و به ایجاد یک آینده پایدار برای نسل‌های آینده امیدوار باشیم. نخبگان خوزستانی این شرکت دانش‌بنیان که پیش‌تر به طراحی و تولید شوینده‌های سازگار با محیط زیست و شست‌وشوی پلیکان‌های آغشته به مواد نفتی پرداخته بودند، این بار با ابداع بذر تکاور، گامی جدید در جهت کمک به محیط زیست برداشته‌اند. این نوآوری، ادامه‌دهنده‌ تلاش‌های آنان در حفاظت از محیط زیست و احیای منابع طبیعی است و نشان‌دهنده‌ تعهد عمیق آنان به آینده‌ای پایدارتر و سالم‌تر برای کره زمین می‌باشد.

بی‌تردید، حفاظت از محیط زیست و مسئولیت اجتماعی در قبال زمین، بازتاب‌دهنده‌ تعهد و آگاهی جمعی ما به عنوان یک جامعه است. برای رسیدن به یک جامعه پایدار، لازم است که به این واقعیت پی ببریم که هر فرد می‌تواند نقشی کلیدی در تغییرات مثبت ایفا کند.

در این راستا، تغییر رفتارهای روزمره و حمایت از نوآوری‌های علمی نه تنها به بهبود شرایط زیست‌محیطی کمک می‌کند، بلکه می‌تواند به تقویت انسجام اجتماعی و ایجاد حس همبستگی میان اعضای جامعه نیز، منجر شود. با تمرکز بر تلفیق فعالیت‌های اجتماعی و فناوری‌های نوین و استفاده از انرژی‌های پاک، می‌توانیم گام بزرگی در جهت حفظ زمین و ترمیم آسیب‌های وارد شده به آن برداریم.

در عصر حاضر، شکل‌گیری فرهنگ مسئولیت‌پذیری جمعی به یکی از نیازهای ضروری جامعه تبدیل شده است. همه ما باید به‌طور فعال در حفظ منابع طبیعی مشارکت کنیم.

اکنون تنها سوال باقی‌مانده این است که آیا دفتر امور بیابان‌های «سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور»، که کاهش فرسایش خاک را در اولویت خود قرار داده، یا کارگروه ویژه بیابان‌زدایی «سازمان جهاد کشاورزی»، که به احیای کویرها مشغول است، به این نوآوری ارزشمند توجه خواهند کرد یا خیر؟ آیا این نهادها و دیگر سازمان‌های دولتی که موظف به اقدامات مؤثر در این زمینه هستند، از بذر تکاور حمایت خواهند کرد؟ یا این نوآوری نیز مانند صدها اختراع دیگر در پیچ و خم بروکراسی اداری گم می‌شود؟