در مهاجرت، مهشید باشید نه فریبا
درباره راننده کامیون در آلمان و ملکه زباله در سوئد.
روزنامه هفت صبح، مهلا جوادپور| دو زن ایرانی بعد از مهاجرت از ایران، سرنوشت کاملا متفاوتی از یکدیگر را برای خود رقم زدند. یکی از آنها بعد از مهاجرت به سوئد با کلاهبرداری و دروغ‌بافی، یک تنه محیط‌زیست سوئد را با خطری جبران‌ناپذیر و جدی روبه‌رو کرد و به‌زودی قرار است محاکمه شود. زن دیگری که در ایران معلم زبان انگلیسی بود، بعد از مهاجرت به آلمان گواهینامه پایه یک گرفت و حالا با افتخار در یک شرکت حمل‌ونقل با کامیون بار جا‌به‌جا می‌کند.
در شروع امسال درباره پرونده «ملکه زباله‌های سوئد» در این صفحه نوشتیم و حالا رسانه‌های سوئدی خبر داده‌اند این زن ایرانی قرار است به زودی تحت محاکمه قرار بگیرد. فریبا خطیبی قباق تپه که نام خود را به فریبا ونکور تغییر داده در سال‌های گذشته عامل بزرگترین فاجعه محیط‌زیستی این کشور بوده است. او و کمپانی‌اش به رهاسازی 200هزار تن زباله در 21 نقطه سوئد متهم شده‌‌اند؛ زباله‌هایی که برای تفکیک آنها از شرکت‌های خصوصی و دولتی پول می‌گرفته.
فریبا که تا امروز هفت بار نامش را تغییر داده است، سال 1987 به سوئد مهاجرت کرد و از همان زمان تلاش کرد تا هویت ایرانی‌اش را کمرنگ کند. فریبا، ایزابلا، بل‌لا، ناتالی، داوینا، آنجلینا، جولیت و جنیفر از نام‌هایی هستند که در طول 36 سال زندگی خود در سوئد در ثبت احوال این کشور ثبت کرده است.
فریبای 57 ساله که دو دختر 11 و 15ساله دارد، فعلا با نام خانوادگی ونکور شناخته می‌شود و تا پیش از این حداقل چهار بار هم نام‌خانوادگی‌اش را به یوهانسون، هوبور، نیلسون و ونکور تغییر داده است. او متولد سال 1969 در تهران است و در سن 18سالگی به سوئد مهاجرت کرد. چند سال پیش این زن همراه با همسرسابقش شرکتی به نام تینک‌پینک (صورتی فکر کن) را تاسیس کرد.
ایده اصلی این شرکت هم جمع‌آوری زباله‌های خطرناک و بازیافت آنها به شیوه‌ای محیط‌زیستی بود. شرکت‌های زیادی در سوئد از مشتریان تینک‌پینک بودند؛ از مراکز دولتی تا شرکت‌های خصوصی بزرگ. گزارش مالی سال 2018 این شرکت نشان می‌دهد گردش مالی آن حدود 86میلیون دلار بوده است.
بل‌لا در رسانه‌ها و از سمت مردم مورد تحسین قرار گرفت و لقب جدیدی دریافت کرد: ملکه زباله‌ها. با این حال شهرت این شرکت دوام چندانی نداشت و مدت کوتاهی بعد از آغاز فعالیتش مشخص شد که کار فریبا و همسرش چیزی به غیر از یک دروغ بزرگ نیست.
این شرکت، زباله‌های سمی و آلوده جمع شده را در جنگل‌ها، رودخانه‌ها و نزدیک مناطق مسکونی روی هم انباشته می‌کرد و خبری از بازیافت امن نبود. بعد از فاش شدن این تخلف بزرگ، فریبا 12میلیون کرون از سرمایه‌اش را از شرکت خارج و اعلام ورشکستگی کرد. او و همسرش به اتهام جرایم سنگین محیط‌زیستی دستگیر و زندانی شدند.
در سال 2020 این دو نفر از زندان آزاد شدند، اما اتهامات فریبا همچنان به قوت خود باقی مانده و پرونده تخلف بزرگ آنها که بیش از 45هزار صفحه دارد هنوز در جریان است. در چارچوب این پرونده 11 نفر به زودی مورد محاکمه قرار خواهند گرفت و متهم اصلی آن فریبا ونکور است.
رسانه خبری دویچه وله فارسی به تازگی گزارشی تصویری از یک زن ایرانی تهیه کرده که بعد از مهاجرت به آلمان به عنوان راننده کامیون مشغول به کار شده است. نام او مهشید امامی است و یک‌سالی می‌شود که در این حرفه فعالیت می‌کند.
او برای یک شرکت بزرگ حمل‌ونقل کار می‌کند و بارش مواد خوراکی برای رستوران‌هاست. خودش می‌گوید از بچگی به ماشین‌های سنگین مثل کامیون علاقه داشته و ساعت‌ها رانندگی در جاده‌های این کشور و تخلیه بار برایش کار سختی نیست.
امامی هر روز ساعت دو صبح بیدار می‌شود تا ساعت سه از خانه بیرون بزند. بعد از اینکه کامیونش را از بار پر کرد به سمت شهرهای مختلف، هر جا که سفارش داشته باشد حرکت می‌کند و به گفته خودش در بهترین حالت ساعت سه بعد از ظهر به خانه بر می‌گردد.
این زن 44 ساله شش سال است که در آلمان زندگی می‌کند. او و دو فرزند دو قلوی 17ساله‌اش از طریق ویزای پیوند خانواده به همسرش که مانند او در این شرکت راننده کامیون است ملحق شده. او در این مصاحبه توضیح می‌دهد که در ایران معلم زبان انگلیسی بوده اما بعد از مهاجرت به آلمان به دلیل شرایط سنی و طولانی بودن دوره کارآموزی نتوانسته دوباره در حرفه قبلی خود مشغول به کار شود.
او گواهینامه پایه یک را با کمک مالی اداره کار در عرض شش ماه گرفت اما برای پیدا کردن شغل به مشکل برخورد. به گفته او کارفرمایان به او اعتماد نمی‌کردند و بیشتر به دنبال راننده مرد بودند، مشکلی که تصور نمی‌شود در آلمان یا کشورهای اروپایی دیگر به این شکل وجود داشته باشد.
حتی حالا که یک‌سال است با کامیون کار می‌کند برخی همکارانش از اینکه یک زن در حرفه آنها مشغول شده استقبال نمی‌کنند اما افرادی هم هستند که یا خانم امامی را تشویق می‌کنند یا اصلا به این مسئله اهمیتی نمی‌دهند.
