دلیل بی‌توجهی به آموزش در رستوران‌ها چیست؟
روزنامه هفت صبح، آرش غفاری | دوستان جان سلام. در صفحه شخصی، من بیشتر دوستانم رو از صرف غذای فست‌فودی نهی می‌کنم. بیشتر سعی می‌کنم که دوستان به سمت مصرف غذاهای خانگی با مواد اولیه سالم گرایش پیدا کنند. دلایل بسیار زیادی هم برای این کار دارم؛ از امنیت غذایی تا سلامت و تحکیم بنیان‌های خانواده و غیره.
اما در دوران پاندمی دوستان شاغل در این بخش بسیار متضرر شدند. چند مرتبه به انحا مختلف سعی کردم که به ایشان کمک کنم. از نام بردن از بهترین‌های هر شهر تا نحوه پخت غذاها و سایر موارد. اما به‌نظر می‌رسد این صنف (رستوران) خود تمایل چندانی به بهبود و رونق کسب و کار با آموزش بهتر پرسنل یا بعضا افزایش کیفیت ندارند. از دوستانم پرسیدم دلیل عدم توجه این صنف به آموزش چیست؟
چند پاسخ منتخب را با هم بخوانیم:
Benjamin azad: بسیاری از افرادی که در ایران صاحب رستوران و کافه هستند، در این زمینه تحصیلات و تجربه ندارند. آموزش نیروها هم معمولا توسط «راه‌انداز» انجام میشه که معلوم نیست چه کسی صلاحیت را ایشان را تایید کرده. صنعت غذا و نوشیدنی در ایران تخصصی نیست، عشقی است.
آدم اول: چون به تجربه ثابت شده، همین‌که رستوران اسم و رسمش سر زبون‌ها بیفته (به‌خاطر قیمت کمتر، کیفیت بهتر یا تبلیغات) دیگه نیازی به آموزش پرسنل نداره چون سود کسب و کار داره تامین میشه و مردم هم عادت کردند فروشنده ولی‌نعمتشونه و حق داره بهشون زور بگه. در واقع مشکل فرهنگ خرید داریم.
پروانه: چون ما به رفتارشون اعتراض نمی‌کنیم.
ابراهیم نکیسا: مهم‌ترین دلیل این اتفاق این است که در بیشتر صنوف به مهارت‌آموزی اعتقاد چندانی وجود ندارد. در هر شغلی داشتن مهارت از اوجب واجبات است. اما تشخیص اینکه کدام مهارت اولویت بالاتری دارد هم نکته مهمی است. مهارت‌های نرم مانند اخلاق حرفه‌ای، کار تیمی، مشتری‌مداری و…
Siamak saharkhiz: هرچند همیشه منتقد «همیشه مردم مقصر هستند» هستم اما اینجا مقصر مشتری است. مشتری‌ای که در مقابل توهین، بی‌توجهی و برخورد بد سکوت می‌کند! همان مشتری‌ای که می‌رود در صف رستورانی می‌ایستد که صاحب رستوران به «چی‌چی کثافت» و بداخلاقی با مشتری معروف است.
MG: متاسفانه این موضوع ربطی به صنف مشخصی نداره، در تمام صنوف این مورد وجود داره، انگار آموزش نمره منفی به‌حساب میاد، حتی در شرکت‌های به اصلاح های‌تک هم کمبود آموزش تخصصی کاملا مشخصه.
Reza bahar: کادر آموزش‌دیده، یعنی هزینه بالاتر و سود نهایی کمتر. به‌جای استفاده از کادر آموزش‌دیده، زرق و برق محیط را بیشتر می‌کنند. اما اگر در همان محیط پر زرق و برق با منوی گران‌قیمت به آشپزخانه سری بزنی و ببینی چه افتضاحی است، شاید دیگر لذت رستوران رفتن را از خود و خانواده دریغ کنی!
سعید سعادت صدر: حدس می‌زنم موضوع عمومیت داره. کارفرماها عموما پرسنل رو به دیده هزینه نگاه می‌کنند، نه به دیده سرمایه؛ لذا نیازی به آموزش نیرو نمی‌بینن. در جایی‌که گاهی شرکت‌های تجاری برای نیروهای خدمات آموزش پذیرایی می‌ذارن، مشاغل خدماتی از زیر بار این سرمایه‌گذاری پرسود فرار می‌کن.
Siamak sharifi: چون هر چیزمان شبیه چیزهای دیگرمان است، ما به‌طور کلی از لحاظ فرهنگی جامعه‌ای کوتاه‌مدت هستیم و در جزئیات ازجمله صنوف این کوتاه مدتی نمود بیشتری دارد، برای صنف در این جامعه، تدارک، ارائه و کسب آموزش بی‌اهمیت است. علت دیگر آنکه ما ملت‌ِ همه‌چیزدان و از آموزش اضافی بی‌نیاز هستیم.
Behzad golrokhian: غذا خوب باشه نوشابه تگری، برخورد پرسنل یادت میره. شاید چون آدم‌های شکمویی هستیم.
موج.تبی: چون مدیریت رستوران براساس دوره دیدن، و تجربه نیست، هر کی پولی داره می‌زنه تو کار غذا، چون فکر می‌کنه سود داره.
پرتغال خانوم: چون اغلب تخصصی وجود نداره، دیدگاه عمومی هم نسبت به مشاغل خدماتی ازجمله رستوران نگاه از بالا به پایینه، مشتری برخورد مناسب نداره، کارکنان رستوران هم متقابلا.
Amir: به خاطر اینکه هیچ‌وقت یاد نگرفتیم اعتراض کنیم. نهایت اگه دوست نداشتیم یا نمی‌خوریم یا می‌خوریم و به دوست و آشنا غر می‌زنیم. اعتراض هم خیلی کم باشه صاحب رستوران میگه این یکی دو نفر ایراد الکی می‌گرفتند.
Alirezaza: رستوران‌دارهای ایرانی خیلی خوب ذائقه مردم رو تشخیص دادن: انقدری که فضای کافه، محله‌ای که توش واقع شده و دیزاینش مهمه غذا و بدخورد پرسنل مهم نیست. فقط شما یه فضای پست و استوری‌خور اینستاگرام فراهم کن، بقیش مهم نیست!
شیوا: نه فقط رستوران، کلا مشتری‌مداری چیزیه که تو اغلب کسب‌ها بهش توجهی نمی‌شه. من خودم وقتی یه جایی می‌رم که محترم و حرفه‌ای برخورد می‌کنن تعجب می‌کنم. البته یه‌سری جاها دارن رفتارشون رو عوض می‌کنن.
فائزه: اولا، چون هزینه‌بردار است. دوما، از سمت صنفی، جایی تقدیری صورت نگرفته از پرسنل مثلا رستوران x، به‌خاطر کادر مجرب‌شون که باعث رقابت بشه.
Ghol-deux-si: در کنار نظر بقیه، من فکر می‌کنم صاحب رستوران خودش رو فروشنده کالا (غذا) می‌دونه، نه فروشنده خدمات. و فکر می‌کنه مشتری به‌خاطر غذا دائمی میشه نه خدمات.
حسین حمیدیا: یه مسئله خیلی مهم اینه که همه فکر می‌کنن روش برخورد رو بلدن. بعد که میگی بد برخورد کردی هم میگن اعصابم خورد بود. من خودم خیلی وقتا برای برنامه‌هام، یه نیروی تربیت شده می‌برم به‌عنوان همراهی که پذیرایی رو لید کنه و آبرومو جلوی مهمونا نبره. یا خودم کنار دست ویتر/ویترس می‌ایستم.
Vartan: چون متحد نیستیم تحریمشون کنیم.
Saman: به نظرم مسئله اینجاست که چیزی به‌عنوان انعام وجود نداره و حقوق ثابت، پرسنل را تشویق به مشتری‌مداری نمی‌کنه. عامل دیگه… عدم ثبات شغلی هست و پرسنل خودشون را ملزم به جذب و نگهداری مشتری نمی‌دونند.
سیدمحمد موسوی: چون صنف رستوران‌داری و گردشگری به‌شکل صنعت در نیومده و کلا به‌عنوان یک صنعت پرسود دیده نشده. اگه این موضوع دیده بشه یقینا رستوران‌داری به‌شکل حرفه‌ای و کارکنان خودشون رو از تحصیلکردگان این حوزه انتخاب می‌کنند.
Zoro: شاید ته دلشون یه بغضی دارن نسبت به کسایی که پول یه شامشون اندازه خرج یه ماه اون‌هاست.
چای تلخ: چون «حق با مشتری نیست»؛ چون «می‌خوای بخوای نمی‌خوای نخواه»؛ چون «گذراندن دوره آموزشی و گرفتن مدرک آن» در ایران وجود نداره؛ چون «حقوق و مزایای کارگران بخش خدمات ناچیزه»؛ چون فرهنگ «انعام» جا نیفتاده، بنابراین کارگر متوجه میشه که کیفیت خدماتی که ارائه میده نقشی در دستمزدش نداره…
تراب: رستوران‌دار یا اصناف مشابه در واقع برای خودشون استخدام ندارند، صرفا به یک کارگر ساده نیازمندند که عموما هم اقشار آسیب‌پذیر و فاقد آموزش مناسب ارتباطی یا کسایی که صرفا به‌صورت پاره‌وقت برای درآمد موقت وارد این کار میشن که تمایل برای آموزش‌پذیری هم ندارند. رستوران‌دار هم سود اولویتشه.
