باشگاه مشتزنی| این دیگر جایزه و پاداش نیست!
وقتی که حسین رضازاده به نایب رئیسش دستور داده بود که پیرو درخواست خودت، به من، خودت و خودش پاداش بدهد!
هفت صبح| حرف جایزه که شد، قبل از هر چیز یاد امین متوسل‌زاده افتادم. حدود 15 سال پیش بود که او در فجرسپاسی و استیل‌آذین، فرصت خوبی برای گلزنی داشت اما وقتی دید دروازه‌بان حریف آسیب دیده، توپ را به بیرون زد. آن حرکت جوانمردانه در جهان ورزش هم سر و صدای زیادی به پا کرد و جایزه بازی جوانمردانه سال 2010 از سوی کمیته بین‌المللی المپیک و رئیس آن یعنی «ژاک روگ» به متوسل‌زاده اهدا شد.
هرچند فیفا این جایزه را در آن سال به تیم ملی بانوان زیر 17 سال هائیتی داد که در جام جهانی، از زلزله‌زدگان این کشور حمایت کرده بودند. این جایزه در سال 1998 به طور مشترک به تیم‌های ملی ایران و آمریکا رسید که در جام‌جهانی فرانسه مقابل هم بازی کردند.
جایزه در ورزش به خودی خود بد نیست. مثلا وقتی تیمی یا ورزشکاری از کشورمان در رقابت‌های بزرگ بین‌المللی نتیجه خوبی می‌گیرد و نام ایران را در جهان مطرح می‌کند، قطعا لایق پاداش هست و باید تشویق شود. این باعث می‌شود هم خود او و هم دیگر ورزشکاران انگیزه بیشتری برای درخشش در میادین بین‌المللی پیدا کنند. اما جایزه و پاداش، وقتی بندی از قرارداد شود، دیگر نمی‌شود نامش را جایزه یا پاداش گذاشت.
یا وقتی تیمی یا ورزشکاری کار بزرگی می‌کند، صورت خوشی ندارد که راه بیفتد و با فلان مسئول و فلان وزیر و فلان رئیس ملاقات کند و از او گداییِ پاداش کند! خوب نیست که رئیسی که دستش باز است، بعد از یک نتیجه خوب از تیم تحت ریاست او – که تازه خیلی‌ها هم آن نتیجه را خوب نمی‌دانند – بنشیند و با همکارانش جلسه بگذارد و برای اعضای تیم که هیچ، برای خودش و رفقایش هم پاداش چند ده هزار دلاری تصویب کند!
حتما می‌دانید که منظورم دوستان در فدراسیون فوتبال هستند که بعد از پیروزی تیم ملی بر ولز در جام‌جهانی، هم برای خودشان و هم برای بازیکنان پاداش‌های 20 هزار دلاری تصویب کردند. هرچند بعد از رسانه‌ای شدن این ماجرا، بعضی از آنها پاداش را برگرداندند.
این ماجرا البته فقط در فدراسیون فوتبال رخ نداده. یک نمونه بارز و خیلی بامزه هم در فدراسیون وزنه‌برداری رخ داده بود. خلاصه ماجرا این بود که حسین رضازاده رئیس وقت فدراسیون وزنه‌برداری، به نایب رئیسش دستور داده بود که پیرو درخواست خودت، به من، خودت و خودش پاداش بدهد! دلیل اختصاص یافتن این پاداش هم در نامه، «حسن انجام کار» عنوان شده بود!
اما جنجالی‌ترین ماجرای پاداش‌ها در ورزش بدون شک ماجرای اعطای مجوز واردات خودروی لوکس خارجی به بازیکنان تیم ملی فوتبال بود. آنها که گفته می‌شد قبل از عزیمت به جام‌جهانی 2022، به دیدار رئیس‌جمهور وقت رفته و از دولت چند سکه پاداش گرفته بودند، بعد از جام‌جهانی هم خواهان دریافت پاداشی شدند که به آنها وعده داده شده بود. بعد از اینکه چند ورزشکار اعلام کردند که خودروهای‌شان را خریداری و وارد کرده‌اند، اعتراضات مدیران و ورزشکاران سایر رشته‌ها شروع شد و حرف و حدیث و جر و بحث و حتی توهین در فضای مجازی آنقدر بالا گرفت که در نهایت این مصوبه باطل شد!
ولی انصافا هیچ جایزه و پاداشی جالب‌تر و بی‌معناتر از توافقنامه‌ای که کاوه رضایی دو سال پیش با استقلال امضا کرده بود در خاطرم نیست. طبق این توافقنامه، استقلال با او قراردادی با مبلغ پایه 11 میلیاردی می‌کرد. خب استقلال این 11 میلیارد را به او می‌داد که برای استقلال گل بزند اما استاد برای گلزنی که وظیفه ذاتی یک مهاجم است، پاداش‌هایی هم خواسته بود که در میان فوتبالی‌ها به آن آپشن می‌گویند.
علاوه بر آپشن‌های معمول مثل قهرمانی و کسب سهمیه آسیا و ... استاد بابت حضور در هر بازی هم 50 میلیون تومان از استقلال خواسته بود! همچنین پاداش هر گل یا پاس گل هم 30 میلیون تومان بود! این مبالغ برای فصل بعد بیش از دو برابر شده بود! یعنی استاد برای بازی کردن در تیمی که با آن قرارداد می‌بست، جداگانه پول بیشتری می‌گرفت و برای گل زدن و پاس گل هم همینطور! مثل این می‌ماند که کارمند یک اداره، علاوه بر حقوق ماهانه، برای انجام کار هر ارباب رجوعی، پاداش هم بگیرد!
سرتان را درد نیاورم! در آخر هم یاد جایزه‌هایی افتادم که گاهی در دوران مدرسه می‌گرفتیم و فکر می‌کردیم مدرسه برای‌مان هزینه کرده اما بعدا می‌فهمیدیم پولش را از پدر و مادرمان گرفته‌اند و حالا دارم به این فکر می‌کنم که در این مملکت، چه کسانی که لایق گرفتن پاداش بوده‌اند و کسی از آنها کوچک‌ترین تقدیری نکرده و چه کسانی بوده‌اند که لایق یک ریال از درآمدشان هم نبودند اما پاداش‌های میلیونی و میلیاردی نصیب‌شان شده است!
