درباره پوشش نادره رضایی معاون وزیر ارشاد و برخی دیگر از هنرمندان و مسئولان جشنواره
هفت صبح| به نظر می‌رسد با پایان جشنواره فیلم و موسیقی فجر باید تب و تاب جشنواره‌ای در کشور تمام شود، اما نمی‌شود. بعد از لحظات پرخبر اکران فیلم‌ها و حرف‌های عوامل تولید، تازه نوبت اعتراض به فرع و کل جشنواره می‌رسد. اعتراض به انتخاب هیأت انتخاب و تقسیم جوایز تا زیر سوال بردن ماهیت جشنواره‌ای که همه در آن شرکت کرده و برای‌شان مهم بوده است. بازتاب‌های اعتراض‌آمیز و تخصصی تا یک هفته بعد ادامه پیدا می‌کند. بعد از آن هم همه‌چیز تمام نمی‌شود. تا مدت‌ها عکس بازیگران زن و مرد را در صفحات مجازی خود می‌بینید، عموما با چنین تیتری «استایل متفاوت خانم فلان در جشنواره فیلم فجر»، «تیپ متفاوت آقای فلان در اکران فیلم...». این تیترها هم که تمام شوند، عکس‌ها همچنان دست به دست می‌چرخند. انتخاب نوع استایل، از برندپوشی تا رنگ لباس‌ها استفاده شده ماه‌ها خوراک خبری جذاب برای فضای مجازی باقی می‌مانند. این ادعایی گزافه نیست، کافی است همین حالا به اکسپلور اینستاگرام‌تان سر بزنید.
فجر فیلم و دیگر هیچ
جشنواره پر طمطراق و چندوجهی فجر فقط به فیلم محدود نمی‌شود، انواع دیگری هم دارد که شباهتی با فیلم ندارند. نه از آن جهت که مخاطب به سینما بیشتر از موسیقی و تئاتر علاقه‌مند است. این را از میزان فروش آثار سینمایی و بقیه حوزه های هنری می‌توان فهمید. پر و بال بزرگتر جشنواره فیلم فجر به دلیل گستردگی برگزاری، میزان بودجه و دستاوردهای ملموس‌اش هم نیست. وزارت ارشاد تمام هم و غم‌اش برگزاری خوب و باابهت فیلم فجر است. فیلم فجر در رسانه‌ها هم مهم‌تر است، از ثبت تک تک لحظات جشنواره، تا ریز و درشت استایل و لباس بازیگران آن‌جا جور دیگری است.
کت و شلوار رسمی فقط مخصوص اختتامیه
تئاتر، این هنر مهجور و آرام و فاخر حتی در ظاهر مسئولان برگزارکننده‌اش هم نشان داد که انتظار زیادی از دیده شدن و سر و صدا به پا کردن ندارد. به لباس دبیر این دوره جشنواره تئاتر فجر نگاه کنید. از روز اول نشست خبری جشنواره، رونمایی پوستر، روزهای برگزاری تا بازدید وزیر فرهنگ و ارشاد از جشنواره هیچ نشانی از رسمیت و جایگاه دبیر جشنواره در نوع پوشش او نیست. دبیر رویدادی با این اهمیت، چنان در انتخاب لباس‌هایش سهل‌انگارانه رفتار کرد که اگر کت و شلوار اختتامیه را نوعی لباس رسمی مختص مدیران ایران به حساب بیاوریم، تنها نقطه قوت‌اش همان است. باقی همگی بهم‌ریختگی و آشفتگی بود. مهمانان این جشنواره هم از این قاعده مستثنی نبودند. بازیگران هیچ اهمیتی برای حضور در یک مراسم رسمی قائل نشده بودند. حتی آنانی که در فوتوکال‌های فیلم فجر شرکت کرده بودند برای حضور در اختتامیه تئاتر فجر همان اندک حساسیت انتخاب لباس را هم نداشتند.
موسیقی الزام پوشش رسمی
جشنواره موسیقی فجر از منظر پوشش با سایر جشنواره‌های فجر تفاوت فاحشی دارد. از دبیر و مسئولان برگزاری که بگذریم، جشنواره از لحاظ پوششی شخصیت ویژه خود را دارد. تفاوتی که به وضوح جشنواره موسیقی را نسبت به دیگر هم‌تایان فجری‌اش متمایز می‌کند. الزام رعایت نوع پوشش درخور جشنواره از ذات هنر موسیقی می‌آید. به همین دلیل است که شرکت‌کنندگان در غیاب مراسم فوتوکال، با استایل‌های خاص و هماهنگ با جنس موسیقی خود به روی صحنه می‌روند. تصویری چشم‌نواز که بیانگر اهمیت پوشش و شخصیت لباسی برای رویدادی مهم است.
قاب متفاوت پر رنگ خانم معاون
به جای پرداخت به جشنواره تجسمی، به نقطه مشترک هر سه جشنواره فجر می‌پردازیم. معاونت هنری متولی برگزاری این سه جشنواره در اغلب قاب‌های تصویری حضور داشت. او با لباس‌هایش در میان شلختگی و بی‌حواسی ظاهری از یک سو و نظم و قاعده از سوی دیگر، متفاوت بود. نادره رضایی با انتشار عکسی از اختتامیه تئاتر فجر در صفحه اینستاگرام خود نوشت «قابی زنانه و پر از رنگ» تا بار دیگر ثابت کند در پوشش شخصی‌اش هم به رنگ علاقه‌مند است. علاقه‌مندی نادره رضایی به لباس‌های پر از رنگ به پیش از انتخابش به عنوان معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد برمی‌گردد. او در تمام عکس‌هایی که در طول این سال‌ها از خود در اینستاگرامش منتشر کرده همیشه رنگ را جزء اصلی لباس مدنظر داشته است. لباس‌های او بعد از دریافت سمت معاونت ادامه همان انتخاب شخصی و با تغییراتی جزئی‌اند.
معاون برندپوش
او تنها زن بدون پوشش چادر در دولت است که روسری را جایگزین مقنعه مرسوم کرده. روسری‌های نادره رضایی عموما بزرگ، طرحدار با رنگ‌هایی شاد از قرمز و بنفش تا خاکستری‌اند. میان انتخاب‌های پرنقش و رنگ او حتی روسری خاکستری با نوشته لویی ویتون و یا روسری شکلاتی با مارک گوچی دیده می‌شود.
بازگشت به مد دو دهه پیش
پوششی مناسب با منصب، در استایل نادره رضایی تبدیل به مانتوهایی بلند و پرچین شده است. مانتوهایی با پارچه گلدار یا ترکیب پارچه ساده و منقش به طرح بته‌جقه و اسلیمی با چین‌هایی در سرآستین، میانه لباس و گاهی در حاشیه پایینی انتخاب می‌شوند. مانتوهایی که تا چند سال پیش در نبود طراحی تخصصی در بازار لباس ایران، یکه‌تاز بودند و با نام مانتوی سنتی شناخته می‌شدند. یکه‌تازی این مدل با پایان دهه هشتاد شمسی و با آغاز فعالیت طراحان لباس در ایران به پایان رسید. مانتوهای بلند چین‌دار با پارچه‌های گلدار که مدعی الهام گرفتن از فرهنگ ایرانی بودند و سنتی خوانده می‌شدند از فضای پوشش زنانه حذف شدند و جایشان را به طرح‌های جدید مطابق با مد جهانی با حفظ فرهنگ پوشش در ایران دادند. با وجود گذشت دو دهه خانم معاون اما همان مانتوهای آشنای سنتی منسوخ را می‌پوشد.
اِپُل برگ برنده مغفول مانده
تنها نقطه قوت لباس‌های رضایی استفاده از اپل برای افزایش پهنای شانه است که می‌تواند نمایانگر قدرت او باشد. اما بی‌دقتی خانم معاون در انتخاب روسری‌های بزرگ که تمام شانه‌های اپل‌دار او را می‌پوشاند، قدرت‌نمایی را از همان تنها نقطه قوت هم می‌گیرد. انتخاب‌های اشتباه در استایل زنی در عرصه سیاست جایی بیشتر به چشم می‌آید که خانم معاون در افتتاحیه جشنواره تجسمی فجر با کیفی بر دوش مقابل دوربین حاضر می‌شود. در اختتامیه جشنواره موسیقی فجر باز هم خانم معاون با کیف دوشی در سراسر مراسم دیده می‌شود.
لباس نخستین زبان انتقال پیام
پربیراه نیست که با اطمینان بگوییم تغییرات جزئی در استایل نادره رضایی پس از تصدی معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد برآمده از سلیقه فردی و بدون مشورت با متخصصین بوده است. این درحالی است که لباس صرفا تن‌پوش نیست، بلکه مجموعه اطلاعاتی است که با انتخاب رنگ، طرح، سبک پوشش و در یک کلام استایل مشخص می‌شود. لباس و نوع پوشش سیاستمداران به ما می‌گویند آنها چه شخصیتی دارند و چگونه تصمیم می‌گیرند و نمایانگر قدرت و جایگاه‌شان است.
