در رثای کریم باوی مهاجم سرزن فوتبال ملی
روزنامه هفت صبح| درگذشت کریم باوی خبر غم‌انگیزی بود. او احتمالا بهترین سرزن تاریخ فوتبال ایران است. حداقل تماشایی‌ترینشان. می‌دانم که در مورد همایون بهزادی و لقب سرطلایی آن بزرگمرد روایت‌های فراوانی وجود دارد و یا قدرت سرزنی طارمی و آزمون و غلامحسین مظلومی اما باوی در زدن ضربات سر در بالاترین کلاس فوتبال قرار داشت. بازیکن خوزستانی از خانواده‌ای جنگزده و با دو ترکش به جامانده از دوران جنگ در بدنش که ناگهان درآن شاهین افسانه‌ای عمونصی (نصرالله عبداللهی) در سال‌های 63 تا 67 چهره شد.
در تیمی که با مرتضی یکه و محمود پازوکی یک سه شاخه آتشین و غیرقابل مهار را شکل داده بودند. با قلعه‌نویی و محمود ضیایی و فریدون برقی و ایرج سائلی و شکورزاده و اردستانی و شاه نباتی و یحیوی و محمودی و معمار و بعدهم مجتبی محرمی جوان. در آن شاهین موزون و زیبا که از جاذبه‌های امجدیه برای ما فوتبالدوستانی بود که حوصله ازدحام بازی‌های پرسپولیس و یا استقلال را نداشتند و شاهین فرصتی بود برای دیدن بازی‌های سطح بالا و خشن.
قدرت سرزنی‌اش حیرت‌انگیز بود. موقع جهش مثل یک هواپیمای روی باند می‌دوید و سرعت می‌گرفت و بعد پرواز می‌کرد. ضربات سرش بسیار محکم و کوبنده بودند. و از بهترین خاطرات فوتبالی ما در آن سال‌های بی‌رونق میانه دهه شصت. با آنکه یک لنگی نامحسوس در پاهایش داشت اما روی زمین هم بد نبود. تکنیک خوبی داشت اما روی هوا بی‌نظیر بود.
و ظهورش مقارن شد با ورود مرحوم دهداری به تیم ملی که شیفته بازی هوایی بود و باوی همه مدعیان ناسازگار خط حمله تیم ملی یعنی ناصر محمدخانی و پیوس و علیدوستی و یکه و کامل انجینی و عبدالعلی چنگیز و غلام فتح آبادی را کنار زد و شد مهاجم اول تیم ملی. حتی قبل از این‌که ستاره‌ها در اعتراض به عملکرد دهداری و وطنخواه استعفا بدهند.
باوی اما پای دهداری ماند. مهاجم اول تیم ملی در بازی‌های آسیایی سئول، مقدماتی المپیک سئول و در جام ملت‌های آسیا و مقدماتی جام جهانی 1990 باقی ماند. تا وقتی که دهداری استعفا داد و رفت. گل‌های قشنگش به کره‌جنوبی،کویت و قطر در یاد همه ما مانده است. در 23 بازی ملی ده گل زد و آمار بسیار خوبی برجای گذاشت و خب وقتی دهداری از تیم ملی اخراج شد او شد مهم‌ترین قربانی این اتفاق.
در سال 1368 توسط مناجاتی از تیم ملی کنار گذاشته شد تا فرشاد پیوس دوباره سلطان بی‌رقیب خط حمله شود. باوی یکی دو سال هم در پرسپولیس توپ زد و در سال 71 در بازی پرسپولیس با بانک تجارت با مهاجم جوانی روبه‌رو شد که موقع کرنرهای پرسپولیس عقب می‌کشید تا بتواند او را مهار کند. اسم آن بازیکن علی دایی بود.
باوی به تدریج در فوتبال ایران محو شد. آن سال‌ها بازی فوتبال آورده مالی براي کسی نداشت. بعد هم که بدن ترکش خورده‌اش او را اذیت کرد و رفت در انزوا و از دوره‌ای دچار سرطان کبد شد. همین بیماری دو روز پیش او را در سن 59 سالگی از نفس انداخت. بازخوانی سرگذشت کریم باوی آن مهاجم بلند قد و غیرقابل مهار، می‌تواند شما را در دریای غم غوطه ورکند….
