تک‌نگاری| هیچ جا نمی‌ریم همین‌جا هستیم!
روزنامه هفت صبح، یاسر نوروزی| دوشنبه، زمان تماشای بازی ژاپن و کرواسی، خودم را در دهه هشتم، نهم زندگی‌ام تصور کردم؛ زمانی که با صدای لرزان، روی مبل نشسته‌ام و رو به نبیره‌ام می‌گویم: «آره پسرم، آره… اگه این بازی‌رو مساوی کنیم و اون‌ها هم اون بازی‌رو ببرن و این‌ها هم اون یکی‌ها‌رو نبرن، می‌ریم دور بعد!» آن زمان در جام‌جهانی دو هزار و هشتصد خواهیم بود، همچنان با مربیگری کارلوس کی‌روش!
یعنی از کنار زمین هم نتواند تیم را همراهی کند، مسئولان فدراسیون برایش اسکایپی چیزی ردیف می‌کنند که سایه‌اش حداقل بالای سرمان باشد! به‌خصوص زمانی که گزارشگر تلویزیون ما، وسط نیمه بازی ژاپن و کرواسی گفت: «بازی خوب ژاپن، به نفع فوتبال آسیاست». ولی خیلی دوست داشتم همانجا کله‌ام را بکنم توی تلویزیون، سر از استودیو در بیاورم، بگویم: «چی چی‌ش دقیقا به نفع فوتبال آسیاست؟
مغولستان با این برد پیشرفت می‌کنه یا جیبوتی؟!» می‌دانید چرا چنین حرف‌هایی حرصم را درمی‌آورد؟ برای اینکه این عزیزان عموما می‌خواهند با ساباندن خودشان به فوتبال‌های رو به پیشرفتی نظیر ژاپن و کره‌جنوبی، حذف تیم‌ملی ایران را لاپوشانی کنند. به تعبیر دیگر ذات اینطور تحلیل‌ها این است که ایرانی‌های عزیز!
هیچ ایرادی ندارد جلوی انگلستان کیسه گل شدیم و یک نیمه کامل هم جلوی آمریکا توی قوطی بودیم، بلکه مهم بازی خوب ژاپن است چراکه ما و ژاپن، یک نقطه مشترک داریم؛ هر دو از قاره آسیا هستیم! اینطور استدلال‌ها می‌دانید شبیه چیست؟ شبیه این است که بگوییم چون اریتره و اسپانیا، هر دو کشورهایی در کره زمین هستند، پس پیشرفت یکی را می‌توان به حساب دیگری هم گذاشت!
اصلا پرسش اینجاست؛ درحالی‌که برنامه‌ریزی‌های بلندمدت در بعضی کشورها موجبات رشد و پیشرفت فوتبال‌شان شده، سند زدن تیم ملی به اسم کی‌روش دقیقا چه نتیجه‌ای برای ما به همراه داشته؟ اینکه برویم جام‌جهانی و برگردیم و برای بار هشتصدم بگوییم: «چیزی از ارزش‌های‌مان کم نشد!» فقط نمی‌دانم این ارزش‌های ما در فوتبال به کدام اقیانوس بی‌انتها وصل است که هر چقدر هم سطل می‌اندازی داخلش، باز آب دارد! یا جمله‌ای نظیر اینکه: «جنگیدیم»!
در پاسخ به این جمله هم باید گفت «پَ نه پَ»، می‌خواستید دراز بکشید، از بازیکن‌های تیم مقابل ماساژ تایلندی بگیرید؟! هرچند گمان کنم تنها تیمی باشیم که بعد از حذف چندباره در مرحله ابتدایی، مربی تیم ملی‌مان طوری رفتار می‌کند انگار به فینال جام رسیده! آن‌هم مربی‌ای که دیگر به‌تدریج باید فوتبال اتوبوسی را به‌نام او ثبت جهانی کرد.
بازیکن‌ها را بریز عقب زمین، 90 دقیقه دفاع کن و اگر هم یکی دو تا یا حتی شش گل خوردی، یک عذرخواهی ساده نکن! با این نوع رفتار دیگر وقتش است از کارلوس کی‌روش دعوت کنیم برای ریاست بعضی نهادهای سیاسی در ایران. چون هم بلد است بی‌هیچ شرمساری ببازد و هم اینکه می‌تواند طوری وانمود کند انگار آب از آب تکان نخورده!
نه‌تنها تکان نخورده بلکه حتی چندین گام رو به پیشرفت و رشد برداشته. ما هم که نشسته‌ایم و بعد از سومین حذف تیم ملی‌مان با کی‌روش می‌گوییم: «ما منتظر چهارمی‌ش هستیم/ هیچ‌جا نمی‌ریم همین‌جا هستیم»! برای همین بود که دوشنبه تصور کردم در دهه صدم زندگی‌ام هم دوباره یک مربی برای تیم ملی‌مان داریم که همچنان در دور اول حذف شده اما چیزی از ارزش‌هایش کم نشده؛ کارلوس کی‌روش!
