وسوسه‌ی تودور؛ دو مهاجم در خط حمله با ییلدیز و ولاهوویچ

به گزارش هفت‌ورزشی، بیست‌ودو دقیقه کافی بود. در نیمه‌ی دوم دیدار یوونتوس–میلان، در تاریخ ۵ اکتبر، ایگور تودور تیمی را می‌دید که بیش از اندازه رنج می‌برد، عقب می‌نشست و زیر فشار حریفی منسجم‌تر و جسورتر، به‌سختی از خود دفاع می‌کرد. در دقیقه‌ی ۶۸، با سه تعویض هم‌زمان، دست به حرکت اصلی‌اش زد: «به سیستم ۳-۵-۲ رفتیم تا زمین را بهتر پوشش دهیم – همان‌طور که بعد از بازی توضیح داد – اما با دو مهاجم. برای آینده به آن فکر می‌کنم، ولی باید چیزی بیابم که برای همه مناسب باشد. می‌شود امتحان کرد.»

اگر یوونتوس آن دیدار پیچیده را با پنجمین تساوی پیاپی پشت سر گذاشت و نه با شکستی دیگر، بخشی از آن به خاطر موقعیت‌های از دست‌رفته‌ی رافائل لیائو بود، و بخشی هم به لطف همان تغییر تاکتیکی که به تیم اجازه داد دقایق دشوار را با تعادل و خطر کمتر پشت سر بگذارد. در روزهای تمرینی اخیر در کُنتیناسا، که یوونتوس را برای دیدار خارج از خانه برابر کومو (ظهر یکشنبه، ساعت ۱۲:۳۰) آماده می‌کند، تودور در حال بررسی است تا دوباره از همان نسخه‌ی میلان الهام بگیرد و سیستم ۳-۵-۲ را به میدان بفرستد، سیستمی که می‌تواند در برابر تیم سسک فابرگاس، پر از استعدادهای هجومی، بهترین گزینه باشد.

فاکتور تعیین‌کننده در این معادله، ییلدیز است. در دیدار برابر میلان، کلید تغییر از ۳-۴-۲-۱ به ۳-۵-۲، خروج کِنان ییلدیز و فرانسیسکو کونسیسائو از زمین بود، در حالی که بازیکن ترک از فرط تلاش فرسوده شده بود. چنین چیزی عجیب نیست: ییلدیزِ شماره‌ی ۱۰ تا امروز هم در باشگاه و هم در تیم ملی همیشه بازیکن ثابت بوده است. اما نسخه‌ی تازه‌ی تاکتیکی یوونتوس لزوماً به معنای کنار گذاشتن این ستاره‌ی درخشان نیست.

با سه بازی پیاپی برابر کومو، رئال مادرید و لاتزیو، تودور ناچار است انرژی ستون‌های تیم را با دقت مدیریت کند. با این حال، ییلدیز که به بازی در سیستم‌های گوناگون عادت دارد، می‌تواند حتی بدون حضور در پست همیشگی‌اش (پشت مهاجم) نقشی کلیدی ایفا کند. در ترکیب ۳-۵-۲، او می‌تواند در کنار یکی از مهاجمان اصلی، دوشان ولاهوویچ (که فعلاً اندکی جلوتر از دیوید است)،  به عنوان مهاجم دوم بازی کند. در این صورت، حرکاتش نزدیک‌تر به دروازه خواهد بود و بخشی از فشار مدافعان را از روی دوش مهاجم مرکزی برمی‌دارد؛ مدافعانی که معمولاً می‌کوشند با محاصره‌ی ولاهوویچ، او را از بازی جدا کنند.

بازگشت احتمالی ولاهوویچ به ترکیب اصلی نیز با توجه به آمار فصل منطقی به نظر می‌رسد. در حالی که جاناتان دیوید تنها دو گل زده (یکی با پیراهن یوونتوس)، مهاجم صربستانی تاکنون شش گل در کارنامه دارد. ولاهوویچ در این فصل گاه در ترکیب اصلی کم‌اثر، اما به‌عنوان بازیکن تعویضی مرگ‌بار بوده است. با این حال، تودور می‌داند باید گاهی فرصت آغاز بازی را به او بدهد، زیرا سابقه‌ی گل‌زنی‌اش خود گویای توانایی اوست، و یووه دقیقاً در همین مقطع به بازگشت حس گل‌زنی نیاز دارد.

در خط میانی، نسبت به ترکیب همیشگی متشکل از مانوئل لوکاتلی و کِفرن تورام، یک مهره‌ی اضافه وجود خواهد داشت. وستون مک‌کنی به دلیل بازگشت دیرهنگام از ایالات متحده احتمالاً از روی نیمکت شروع می‌کند، در حالی که واسیلیه آدژیچ تاکنون به ندرت فرصت بازی یافته است، مگر برابر آتالانتا که در نقش پلی‌میکر عملکرد درخشانی نداشت. بنابراین گزینه‌ی اصلی برای بازی در سمت راست خط میانی، تون کوپ‌ماینرز خواهد بود؛ بازیکنی که با آزادی عمل همیشگی‌اش می‌تواند از عمق به فضاهای بین هافبک‌ها و مهاجمان نفوذ کند، نقشی میان تمایل ذاتی‌اش به شروع از عقب و خواست تودور برای حضور مؤثرترش نزدیک به دروازه.