پلاتینی فرمان داد: ییلدیز باید شماره دَهِ واقعی باشد، مانند مسی، بلینگهام یا زیدان!
میشل پلاتینی، اسطورهٔ بی بدیل و یکی از بزرگ‌ترین شماره ده‌های تاریخ یوونتوس، در گفت‌وگویی صمیمانه با «گاتزتا» از کنان ییلدیز تمجید کرد و او را «دهِ واقعی» نامید. پلاتینی با اطمینان اعلام کرد که ییلدیز با ذکاوت و شخصیت خود، اکنون شایسته قرار گرفتن در صف بزرگان این پیراهن است. او با تأکید بر جوهرهٔ خلاقیت، به ستارهٔ جوان ترک-آلمانی توصیه کرد که الهام خود را از بازیکنانی نظیر بِلینگهام، مسی و زیدان بگیرد؛ چرا که به باور او، ییلدیز «در میانهٔ زمین و قلب بازی» متولد شده است.
به گزارش هفت ورزشی، پیراهن شماره ده در یوونتوس تنها یک عدد نیست؛ یک سنت، یک میراث و نشانه‌ای از "نبوغ و شرافت بازی" است. اکنون، این پیراهن بر تن کنان ییلدیز می‌درخشد؛ جوانی ترک-آلمانی که با وقار، شخصیت و درک تاکتیکی فوق‌العاده‌اش، جایگاه خود را در تورین به دست آورده است. در همین راستا، میشل پلاتینی، شاعر فرانسوی دهه هشتاد که این پیراهن را به اوج رساند، ییلدیز را «خلاق» و متولد قلب بازی می‌داند و پیش‌بینی می‌کند او به بازیکن ثابت تییاگو موتا تبدیل خواهد شد. این درخشش دوباره، فرصتی است تا مروری کنیم بر تاریخچهٔ این پیراهن و ببینیم که چگونه ییلدیز، در امتداد اسطوره‌هایی چون هانسن، سیووری، دل‌پیرو، باجو و زیدان، می‌تواند فصل جدیدی از «شماره دهِ خلاق» را در یوونتوس آغاز کند.
«ییلدیز باید یک شمارهٔ دهِ واقعی باشد؛ خلاق، از آن‌هایی که می‌آفرینند.
بگذار از بِلینگهام، مسی و زیدان الهام بگیرد.»
ییلدیز یک «دهِ» واقعی است، خلاق، از آن‌هایی که با تخیل خود بازی را زنده می‌کنند.
پلاتینی در گفت‌وگویی صمیمانه با «گاتزتا» گفت:
«او باید مانند بِلینگهام، مسی یا زیدان الهام بگیرد. نه به این دلیل که من این را می‌گویم، بلکه چون در ذاتش چنین است… او در میانهٔ زمین زاده شده، در قلب بازی.»
پلاتینی، در حالی که لبخندی آرام بر لب داشت، افزود:
«یادم هست یک سال پیش، وقتی دربارهٔ ییلدیز صحبت می‌کردم، گفتم روزی او در تیم جدید تییاگو موتا به بازیکن ثابت یوونتوس بدل خواهد شد. برخی گفتند اغراق کرده‌ام، اما امروز می‌بینم اشتباه نکرده‌ام. او جوان است، باهوش، و از هم‌اکنون می‌تواند در صفِ بزرگ‌ترین شماره ده‌های تاریخ یوونتوس قرار گیرد.»
ییلدیز، ترک-آلمانیِ جوان، با شخصیت، وقار و ذکاوت فوتبالی جای خود را در یووه به‌دست آورده است.
او درک تاکتیکی فوق‌العاده‌ای دارد، حرکاتش روان است، از آن دسته بازیکنانی که بازی را در جریان می‌آورند، نه صرفاً دنباله‌رو آن.
شاید اگر ولاهوویچ کنار او قرار بگیرد، بهتر بدرخشد؛ همان‌گونه که پلاتینی زمانی در کنار بونیِک می‌درخشید.
⸻
«شمارهٔ ده» در سیر تاریخ یوونتوس
۱. هانسنِ نفوذگر
جان هانسن، نخستین بزرگِ تاریخ یوونتوس و بدون تردید از ده نفر برترِ تمام ادوار است.
مهاجم دانمارکی بیش از آنکه فقط گل‌زن باشد، به خلق موقعیت گرایش داشت؛ مهاجمی که بازی‌سازی را دوست می‌داشت و دو بار در دههٔ پنجاه با بونی‌پرتی و کارلو پارولا قهرمان ایتالیا شد.
او آغازگر سنتِ «شمارهٔ دهِ خلاق» در یووه بود.
۲. سیووریِ دریبل‌زن
در گذر سال‌ها، نام عمر سیووری از ریورپلات به تورین رسید (۱۹۵۷)،
و با تکنیک، نبوغ و بازی‌های رؤیایی‌اش، به محبوب‌ترین خارجی تاریخ باشگاه بدل شد.
او برندهٔ توپ طلا در سال ۱۹۶۱ بود و در آن دوران با بونیِک و پلاتینی سنگ‌بنای سال‌های طلایی یووه را گذاشت.
شاید بتوان گفت سیووری، نخستین «ده» کامل یووه بود؛ بازیکنی که با توپ شعر می‌سرود.
در تاریخ فوتبال، شاید تنها کسانی چون انخلّیو یا مارادونا را بتوان در ردهٔ جادوی پای او دانست.
۳. پلاتینیِ شاعر
در دههٔ هشتاد، میشل پلاتینی وارد تورین شد و همه‌چیز تغییر کرد.
او نه فقط بازیکن، که یک نظام فکری تازه برای یوونتوس بود:
خرد، نظم، گل، پاس، و در عین حال، شوخ‌طبعی و نگاهی انسانی.
سه توپ طلا پیاپی (۱۹۸۳، ۱۹۸۴، ۱۹۸۵) نتیجهٔ همین نبوغ بود.
پلاتینی با وجود گل‌هایش، همیشه جمله‌ای تکرار می‌کرد:
«من بازی می‌کنم نه برای آمار، بلکه برای زیباییِ حرکت.»
در کنار بونیِک، یوونتوس به اوج رسید و با آن چهرهٔ آرام و فکری‌اش، پلاتینی بدل شد به چهرهٔ یک باشگاه ابدی.
۴. دل‌پیرو، پرچم و نماد
در فهرست جاودانه‌های یووه، پس از پلاتینی و سیووری،
جایگاه سوم از آنِ آلساندرو دل‌پیرو است؛
بازیکنی که نه فقط ستاره، بلکه وجدانِ تیم بود.
از ۱۹۹۳ تا ۲۰۱۲، بیست سال پیراهن شمارهٔ ده را چون پوست خود بر تن داشت.
کاپیتانی که در سخت‌ترین سال‌ها، با لبخند و وقار، تیم را حفظ کرد.
۷۰۵ بازی، ۲۹۰ گل، و مهم‌تر از همه، شوتی که نامش بر تاریخ ماند:
«تیرِ دل‌پیرو»، ضربه‌ای با چرخش رؤیایی به گوشهٔ دروازه — امضایی که حتی امروز، الهام‌بخشِ نسل‌هایی چون ییلدیز و دیبالا است.
۵. باجو، زیدان و دیبالا
و پس از آن‌ها، نوبت به روبرتو باجو رسید؛
با آن موهای گیس‌دار و نگاه عارفانه، ترکیبی از عرفان و تکنیک.
باجو با یووه اسطوره شد، توپ طلا گرفت،
و با ۷۸ گل، پنجمین شمارهٔ دهِ بزرگ تاریخ تیم شد.
پس از او، نوبت زین‌الدین زیدان بود، مردی که از بوردو آمد و پنج سال بعد به رئال رفت.
زیدان همانند پلاتینی، شرافت بازی را با وقار فرانسوی درآمیخت، و هر لمس او موسیقی بود.
پائولو دیبالا، آخرین وارث بزرگِ شمارهٔ ده، با نبوغی شاعرانه و حساسیتی انسانی، به‌ویژه در سال‌های دشوار باشگاه، بار دیگر به پیراهن ده روح بخشید.
او را به‌درستی «جانشین معنویِ باجو» می‌دانند — شاید از نظر فیزیکی متفاوت، اما در احساس و لطافت هم‌خانواده.
۶. برادی، پوگبا و توز
برای تکمیل فهرست، نمی‌توان از لیام برِیدی، پل پوگبا و کارلوس توز گذشت.
برِیدی، ایرلندی خوش‌پوش و ظریف، در آغاز دههٔ هشتاد با مهارت چپِ طلایی‌اش درخشان بود.
پوگبا، با ترکیب قدرت و نبوغ، یادآور مهاجمان کلاسیک شد.
و توز، آرژانتینیِ آتشین و بی‌پروا، آخرین شمارهٔ دهِ تمام‌عیار یووه پیش از دوران گذار بود؛ مهاجمی که در مدت کوتاه، دل‌ها را فتح کرد.
