اسپالتی: تیم ملی برای من بهشت بود، حالا باری سنگین است
لوچانو اسپالتی در گفت‌وگویی صریح از درد جدایی از تیم ملی ایتالیا، اشتباهاتش، رابطه‌اش با بازیکنان و امیدش به بازگشت دوباره به نیمکت فوتبال سخن گفت.
به گزارش هفت‌صبح ورزشی، تالار سانتا کیارا در ترنتو با تشویق‌های بلند او را می‌پذیرد. از گوشه و کنار فریادهایی شنیده می‌شود: برگرد! اما کجا؟ پاسخ دشوار است، چون دیگر لوچانو اسپالتی به بخشی از میراث ملی بدل شده است. در شهری که میزبان جشنواره‌ی ورزش است، فقط سرآشپز ناپولی نیست که پس از سیر کردن او، با هیجان عکس یادگاری می‌گیرد (چه احساسی داشت آن قهرمانی!) یا کفاش رُم که در ایستگاه قطار می‌گوید: «آقای اسپالتی، در رم همه هنوز دوستت داریم» یا مأمور امنیتی تئاتر، هوادار اینتر، که افسوس می‌خورد: «پیش ما خیلی کم ماندی…».
ترنتو پر است از دوست‌داران فوتبال که هنوز اسپالتی را با تیم ملی ایتالیا یکی می‌دانند. خودش هم این را حس می‌کند، و شاید همین سبب شده که نتواند آن خداحافظی را به‌آسانی بپذیرد. هنوز داغِ زخم‌هایش را بر پوست احساس می‌کند و از پنهان کردنشان ابایی ندارد. در نشست «فوتبال من، زندگی من» گفت‌وگویی با معاون سردبیر گاتزتا، استفانو آگرستی — صراحتاً از این درد، از اراده‌ی مشهورش، و از آسیب‌پذیری‌هایش سخن می‌گوید.
اسپالتی، هنوز درد دارد؟
«بله، این بارِ من است، در سرم می‌کوبد. اما نمی‌خواهم ذره‌ای از رنجش کم کنم؛ باید آن را تا آخر حس کنم، درونم جذبش کنم.»
زیاده‌روی نیست؟
«خیلی‌ها این را می‌گویند، اما من همینم. البته اگر کسی بگوید “بیچاره”، به او یک کله می‌زنم تا همه‌چیز درست شود! برای من تیم ملی بهشت بود؛ حالا نادیده گرفتن این زخم، تناقض خواهد بود. این رنج برایم نیرویی تازه می‌شود تا دوباره برخیزم. و باور دارم چیزی حتی زیباتر در راه است.»
مثلاً بازگشت به نیمکت آتزوری؟ یا هدایت یک باشگاه بزرگ؟
«آزادیم تا خیال‌پردازی کنیم. از خارج چند پیشنهاد رسیده بود، اما پیش از هر چیز باید کمی رنج کشید.»
چه چیزی اشتباه پیش رفت؟
«شاید خطای من این بود که می‌خواستم شیوه‌ی زیستن فوتبالم را بیش از حد جدی منتقل کنم. بازیکنان را با خواسته‌ها و سخنانم بیش از اندازه درگیر کردم؛ گاهی آن‌ها به سبکی و رهایی هم نیاز دارند. مربی باید بداند پیامش چگونه دریافت می‌شود.»
احساس گناه می‌کنید؟
«نه، گناه چیز دیگری است. من فقط خود را مسئول می‌دانم برای آنچه رخ داد؛ اما گناه، ریشه‌ای متفاوت دارد.»
آچربی گفت شما با بی‌احترامی با او رفتار کردید، گویی پیرمردی جایگزین‌ناپذیر است. «امروز آدم‌های بیشتری دنبال بهانه‌اند تا از مسئولیت فرار کنند، و کمتر کسی است که شهامت رویارویی داشته باشد. روز قبل از اعلام فهرست، به آچربی زنگ زدم و گفتم: زمین نشان می‌دهد حق با توست، هنوز از بهترین‌هایی. گفت: “اگر این‌طور است، باشه.” اما چند روز بعد برایم پیام فرستاد: “دیگر نمی‌آیم.” اگر با این کار خودش را از تقصیر مبرا کرده، خوشحالم برایش، اما واقعیت چیز دیگری بود.»
ایتالیا به جام جهانی خواهد رفت؟
«قطعاً. گتوزو کیفیت دارد؛ جسارت و قدرتی که در برابر اسرائیل نشان داد، تعیین‌کننده بود. ما ۲۰ تا ۲۵ بازیکن داریم که می‌توان بر پایه‌شان تیمی بزرگ ساخت: دوناروما، دی لورنزو، باستونی، بارلا و تونالی جزو برترین‌ها هستند. و بعد پیو اسپوزیتو، شگفت‌انگیز است. مطمئنم به‌زودی صاحب جدیدی برای محوطه‌ی جریمه خواهیم داشت. شنبه‌شب گلی باورنکردنی زد، مرا یاد بوبو ویری می‌اندازد. خواهید دید، نتیجه خواهد آمد.»
با شما هم این نتیجه می‌آمد؟
«به‌گمانم بله.»
درست است که با توتی آشتی کرده‌اید؟
«در واقع هرگز دعوایی نبود، اما خوشحال شدم وقتی دوباره همدیگر را دیدیم برای پروژه‌ای مشترک که آخر ماه خواهید دید. می‌دانم برای او هم همین‌طور بود، حالا حتی در یک گروه واتساپی با هم هستیم! فکر می‌کنم آنچه پشت سر گذاشتیم، رابطه‌مان را محکم‌تر می‌کند. متأسفانه در آن فضای عشق بی‌حد، کسی نبود واقعاً کمکش کند. در رم فشار فوق‌العاده‌ای حاکم است؛ بی‌دلیل که جنجال نمی‌کردم ،شب‌ها خوابم نمی‌برد. و او اگر می‌خواست، خوب بلد بود کار را سخت کند؛ وقتی می‌خواستم به زمین بفرستمش، ده دقیقه طول می‌داد تا بلند شود! حالا امیدوارم با ایکاردی هم رابطه‌ام را ترمیم کنم. هنگام جدایی‌ام از اینتر ناچار شدم به چند موقعیت ناخوشایند رسیدگی کنم. مائورو حرفه‌ای بزرگ است، در محوطه از بهترین‌هایی است که داشته‌ام، اما محیط اطرافش… در هر صورت، تیم به بازیکنان بااستعداد نیاز دارد، و هرگاه موضع گرفتم، چون با خودبزرگ‌بینی‌ای روبه‌رو بودیم که دیگران را نادیده می‌گرفت.»
اما وداع با ناپولی متفاوت بود.
«آنجا عشقی بی‌مرز دیدم. پایان کار به این دلیل بود که رئیس کاملاً چیره شد، در هر زمینه مرا زیر پا گذاشت (به قول توسکانی‌ها: mi ha pesticciato).هرگز از تمدید حرفی نزد، حتی به خبرنگاری گفت با آن ناپولی خودش هم قهرمان می‌شد! این حرف، واقعاً غیرقابل‌قبول است.»
در پایان، فکری درباره‌ی لیگ؟
«یووه، میلان، اینتر و ناپولی چهار تیم منطقه‌ی لیگ قهرمانان خواهند بود، اما دو تیم آخر ، اینتر و ناپولی، کمی برترند.»
