یک، دو، سه: بهتر است این‌بار مسیر آمریکا را گم نکنی!

به گزارش هفت صبح ورزشی، تیم ملی فوتبال ایتالیا در گروه مقدماتی جام جهانی 2026 پشت سر نروژ در رتبه دوم ایستاده و مسیر ناهمواری برای صعود به مهم ترین تورنمنت فوتبال جهان دارد.

آتزوری که در دو دوره قبلی نیز ناباورانه غایب بزرگ جام جهانی بود، اصلا نمی خواهد این کابوس را برای سومین دوره متوالی تجربه کند.

رسانه های ایتالیا هم با حساسیت بالایی شرایط تیم جنارو گتوزو را رصد می کنند و بحث صعود به جام جهانی یا بازماندن از آن برای سومین مرتبه، برایشان کاملا حیثیتی است.

در همین راستا نشریه گاتزتا دلو اسپرت با یک یادداشت جالب به استقبال فیفادی اکتبر و دو بازی حساس تیم ملی ایتالیا در راه رسیدن به جام جهانی 2026 رفته است. این مطلب را از دست ندهید:

سه بر صفر و همه نقش بر زمین. تصور ایتالیایی بدون سومین جام جهانی‌اش (و در واقع، سومین جام جهانی ما)، همانند باختی سنگین است — شکستی در زمین، در سیاست و در اقتصاد. در سطح ورزشی، چنین رویدادی ما را به شکلی بی‌سابقه به قعر جدول قدرت‌های فوتبال جهان می‌فرستد: در این زمینه، حتی از برزیل، آرژانتین، اروگوئه، آلمان، اسپانیا، فرانسه و انگلستان نیز عقب‌تر خواهیم رفت — کشورهایی که در بدترین حالت، تنها دو دوره‌ی پیاپی از صعود به جام جهانی بازمانده‌اند، درست همان‌طور که اکنون ما هستیم.

تماشای رقابت آمریکاییِ ژوئن آینده از روی مبل، ضربه‌ای است به چهره‌ی فوتبالی ما که همین حالا هم، در مقایسه با دیگران، نفس‌نفس‌زنان در آینه می‌نگرد: دیگر هرگز از برچسبِ «ملتی که سرش را از اروپا بالاتر نمی‌گیرد» رهایی نخواهیم یافت.

گل دوم، در عمق دروازه‌ی سیاست فرو می‌رود — ضربه‌ای تمام‌عیار و همه‌جانبه که هیچ نام یا چهره‌ای را مستثنی نمی‌کند: انقلابی که کاخ قدرت را واژگون خواهد کرد. به زبان ساده، با هر دوره‌ی ریاست جدید در «ویا آلگری» (دفتر فدراسیون فوتبال ایتالیا)، فهرستی از اصلاحات و تصمیمات آماده می‌شود؛ اما در نهایت، زمین مسابقه است که تصمیم می‌گیرد. همیشه چنین بوده و در گذشته‌ی نزدیک نیز چنین مانده است.

با این حال، رئیس فدراسیون، گابریله گراوینا — که سوم فوریه‌ی گذشته برای سومین بار انتخاب شد و با رأی خیره‌کننده‌ی ۹۸/۷ درصد تأیید شد — در برابر طوفان ناشی از «کارت قرمز جهانی» به‌سختی می‌تواند تاب بیاورد… و شاید حتی خودش نخواهد تاب بیاورد.

ممکن است برخی بگویند گراوینا پیش‌تر نیز شاهد ناکامی بوده — همان عدم صعود به جام جهانی قطر ۲۰۲۲ — اما آن لکه‌ی ننگ، هشت ماه پس از شبی در ومبلی رخ داد که جام ملت‌های اروپا پس از ۵۳ سال به ایتالیا بازگشت. این‌بار، آن یاد خوش دیگر بیش از اندازه رنگ‌باخته است.

ضربه، تنها متوجه فدراسیون نخواهد بود: رینو گتوزو نیز مأموریت کوتاه خود را ناتمام خواهد دید؛ تصمیمی که جیان‌لوئیجی بوفون، سرپرست تیم ملی، تقریباً همه‌چیزش را روی آن شرط بسته است. بوفون، پس از پایان یوروی ناامیدکننده‌ی ژوئن سال گذشته، مدتی به تأمل نشست تا دریابد آیا نقش او هنوز پذیرفته و محترم است یا نه؛ و در صورت وقوع فاجعه‌ای تازه و سنگین، به‌آسانی می‌توان کناره‌گیری داوطلبانه‌اش را پیش‌بینی کرد.

غافلگیری‌های ناخوشایند

و اما گل سوم — گل اقتصادی — که پشت سر دوناروما جا می‌گیرد. عدم حضور در جام‌های جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲، فدراسیون فوتبال ایتالیا را به دیواری از برآوردهای منفی فشرده است. از سفرِ نرفته به روسیه آغاز کنیم: زیان مالی ناشی از جوایز فیفا، کاهش حمایت‌های تبلیغاتی و افت درآمد از فروش کالاها و حق امتیازها، رقمی تا ۳۱/۹ میلیون یورو برآورد شد؛ و باید به آن ۴۱/۱ میلیون یورو دیگر افزود که در اثر غیبت در قطر از دست رفت.

در سال ۲۰۲۶، قراردادهای اسپانسرینگ طبق معمولِ هر چهار سال بازنگری خواهند شد، و اگر از قاره‌ی آمریکا دور بمانیم، احتمال بروز شگفتی‌های ناخوشایند بسیار است — هرچند نه از سوی اسپانسر فنی، آدیداس، که از سال ۲۰۲۳ تا ۲۰۳۱ با رقمی نزدیک به ۳۵ میلیون یورو با تیم ملی ایتالیا قرارداد بسته و افق تجاری‌اش را بر پایه‌ی تصمیمات بلندمدت بنا کرده است.

جام جهانی آینده در آمریکا، کانادا و مکزیک، از هم‌اکنون به‌عنوان رقابتی بی‌سابقه از نظر ارقام و عظمت اقتصادی شناخته می‌شود؛ و درست به همین دلیل، جا ماندن از «قطار آمریکایی» موجی از نارضایتی برخواهد انگیخت. فیفا به‌طور غیررسمی اعلام کرده است که مجموع جوایز این دوره به ۸۹۶ میلیون دلار خواهد رسید — بالاترین رقم تاریخ و بیش از دو برابر کل پاداش‌های جام ۲۰۲۲.

گل سوم، گل «حساب‌های سرخ»، باید از زاویه‌ی دیگری نیز خوانده شود: آنچه می‌توانست باشد و نخواهد بود. کافی است به یاد آوریم که پس از قهرمانی در یورو ۲۰۲۱، اقتصاددانان رشد ۰/۷ درصدی تولید ناخالص داخلی را به آن پیروزی نسبت دادند، و اتحادیه‌ی کولدیرِتی ارزش پیش‌بینی‌شده‌ی تأثیر آن بر برند «ساخت ایتالیا» را ۱۲ میلیارد یورو برآورد کرده بود.