سرمربی، ایتالیا را به شور و انگیزه فرا می‌خواند

به گزارش هفت‌صبح ورزشی، مرکز ورزشی کورچانو حالا شبیه یک سنگر است؛ ساختاری مستحکم برای محافظت از تیم ملی در برابر چشم‌های کنجکاو و تأمین آرامش برای مهمانانش. تماشای تمرین‌ها ناممکن شده است: فدراسیون فوتبال ایتالیا افزون بر درختان انبوهی که دید را می‌پوشانند، پرده‌هایی سبزرنگ نیز نصب کرده تا کوچک‌ترین جزئیات از نگاه عموم پنهان بماند.

فریادهایی از پشت پرچین

از بیرون، صدای رینو گتوزو شنیده می‌شود؛ و چه شنیده می‌شود! صدای خش‌دارِ فریادهایش و تشویق‌های مکررش به بازیکنان از سروصدای خیابان هم بلندتر است و هر از گاه رهگذری را وامی‌دارد تا لحظه‌ای بایستد و گوش دهد. تیم نیز پاسخ می‌دهد: می‌جنگد، می‌دود، و برای هر توپ نبرد می‌کند.

در بازی تمرینی، سرمربی شمار گل‌ها را یادداشت می‌کند: «۲-۱ برای نارنجی‌ها!» بازیکنان تیم آبی اعتراض می‌کنند: «نه آقا مربی، ۲-۲ است!» جدی و پرحرارت، نه شوخی در کار است و نه لبخند. شاید حق با تونالی باشد که گفت: از وقتی مربی عوض شده، هر تمرین مثل یک مسابقه واقعی است. این به معنای انتقاد از کسی که پیش از او بود نیست؛ بلکه بازتاب روح تازه‌ای است که گتوزو در تیم دمیده: احساس مسئولیت فردی.

هیچ‌کس نمی‌خواهد برای سومین بار پیاپی از راهیابی به جام جهانی بازبماند — این همان ورد مقدسی است که همه، از جوان تا باتجربه، در ذهن دارند. چگونگی رسیدن به مقصد مهم نیست؛ مهم رسیدن است، حتی اگر با ضربه‌ی آخر در پلی‌آف‌ها.

در نهایت، گتوزو را دقیقاً برای همین آورده‌اند: تعیین اولویت‌ها. او یادآورِ این حقیقت است که می‌توان شایسته‌ی حضور در جام جهانی بود، حتی از مسیر دشوار پلی‌آف‌ها.

ایتالیا هرگز از این راه صعود نکرده است؛ گویی با «امتحانِ جبرانی» بیگانه است. در سال ۲۰۱۷ با ونتورا روی نیمکت، به سد سوئد خوردند؛ تیمی معمولی که دروازه‌بانش، رابین اولسن، ناگهان به بتمن بدل شد. در ۲۰۲۲، با وجود شکوه تازه‌ی قهرمانی اروپا زیر نظر مانچینی، برابر مقدونیه‌ی شمالی زانو زدند.

اکنون دیگر جایی برای اشتباه نیست. باید چهار پیروزی پیاپی به‌دست آورد — دوازده امتیاز کامل — و امیدوار بود که نروژ در مسیر خود لغزشی کند. در بدترین حالت، گتوزو و شاگردانش به «روز حساب» خواهند رسید، مسلط‌تر و بااعتمادبه‌نفس‌تر.

در دیدار با استونی، به‌نظر می‌رسد سیستم دفاعی چهار نفره تأیید شده است؛ یا دست‌کم «سه‌ونیم نفره»، با ساختاری که یکی از مدافعان کناری بالا می‌رود تا در گردش توپ و بازی از کناره‌ها کمک کند. دیروز عصر، زمان آزمایش‌ها بود: گتوزو لئوناردو اسپیناتزولا را در جناح راست، جلوتر از دی لورنزو، امتحان کرد.

اسپیناتزولا، تازه‌واردی که پس از بیش از دو سال به سبب مصدومیت هم‌تیمی‌اش، پولیتانو، فراخوانده شد، اکنون امید دارد بلافاصله به میدان برود.

با این حال، اگر آندره‌آ کامبیاسو انتخاب شود ــ که گزینه‌ای محتمل است ــ نقشه‌ی کلی تغییر نخواهد کرد: دی لورنزو در نقش مدافعی که به مرکز متمایل می‌شود، کالافیوری و باستونی در قلب خط دفاع، و دیمارکو در سمت چپ. این، تردیدی است که تا آخرین لحظه باقی می‌ماند. همچنین هنوز مشخص نیست که گتوزو میان دو آرایش، کدام را برمی‌گزیند:

۴-۴-۲ خطی با راسپادوری در جناح چپ و زوج بارلا–تونالی در میانه، یا ۴-۱-۳-۲ با لوکاتلی در نقش بازی‌ساز عقب‌نشسته. پیش از حرکت به تالین و بازدید از ورزشگاه له‌کوک آرنا، هنوز یک جلسه تمرینی باقی است؛ اندکی تأمل بیشتر، پیش از دیداری که هیچ تکراری ندارد، زیانی ندارد. نروژ در استونی سختی کشید و پیروزی‌اش سزاوار نبود؛ پس کم‌اهمیت شمردن حریف در این لحظه، خطایی مرگبار خواهد بود. در عوض، درباره‌ی زوج خط حمله هیچ بحثی در میان نیست. این ترکیب در دو بازی نخست دوران گتوزو، پنج گل به ثمر رسانده است.

مویز کین، همچون راسپادوری در صورت بازی، به‌دنبال ثبت چهارمین مسابقه‌ی پیاپی با گل در مرحله‌ی انتخابی جام جهانی است ــ رکوردی که از زمان فیلیپو اینزاگی دیده نشده. در کنارش، رتگویی خواهد بود؛ بازیکنی که پس از نخستین روز سخت سفر از عربستان، حالا به اوج آمادگی جسمانی رسیده است. در دو دیدار اخیر برابر استونی و اسرائیل، افزون بر دو گل، چهار پاس گل هم داده است. بیش از این از او نمی‌توان خواست.