وقتی قهرمانی جهان از شکست خطرناک‌تر است!
سال‌هاست گزارش «آوردگاه» جهانی و المپیکی کشتی دربست در اختیار کسی است که روی اعصاب مخاطب رژه می‌رود
هفت صبح| تیم ملی کشتی آزاد ایران پس از 12سال قهرمان جهان شد. مسابقات قهرمانی کشتی جهان 2025 زاگرب در حالی برگزار شد که این دوره از مسابقات به نظر، خیلی مورد توجه قهرمانان کشتی قرار نگرفت. این اولین دوره از مسابقات قهرمانی جهان است که بعد از المپیک پاریس برگزار می‌شود و به همین دلیل از 12 قهرمان المپیک پاریس در آزاد و فرنگی، فقط پنج تن از قهرمانان در این مسابقات حاضر می‌شوند که از این جمع هم دو تن از قهرمانان متعلق به ایران هستند!
درچنین شرایطی و با توجه به اینکه کشتی ایران از همه پتانسیل و موجودی خود استفاده کرده بود، پیش‌بینی هم می‌شد قهرمان جهان شویم اما واقعا جایگاه واقعی کشتی ایران همانی است که در زاگرب دیدیم؟ بهتر است برای رسیدن به پاسخ این پرسش ساده، گزارش زیر را بخوانید.
خوشحال باشیم اما جشن نگیریم!
بالای سر بردن جام قهرمانی و رسیدن به سکوی بهترین تیم دنیا ولو در غیاب ستارگان کشتی آزاد جهان اتفاقی خوشحال‌کننده است اما گاهی پیروزی و قهرمانی خطرناک‌تر از شکست است.شکست می‌تواند مقدمه یا پلی برای پیروزی و موفقیت‌های بعدی باشد اما برد و قهرمانی در شرایط خاص ممکن است ما را گول زده و به بیراهه ببرد.
در همین دوره از رقابت‌های کشتی آزاد قهرمانی جهان، ضعف‌های متنوع و زیادی دیده شد اما قابل پیش‌بینی است همه کاستی‌ها پشت کسب عنوان نخست تیمی این مسابقات پنهان و دیده نشود.خطر بزرگ‌تر در راه است؛ در المپیک 2028 دیگر ستارگان کشتی جهان بی‌انگیزه نیستند و همه برای مدال طلا می‌جنگند.امروز حق داریم شاد باشیم اما نباید در شادی غرق شویم و کمبود و ضعف‌ها را نبینیم.
شوآف به جای مربیگری
از جمله معدود فواید برگزاری مسابقات جهانی 2025 کشتی آزاد جهان در زاگرب، عیان شدن وضعیت مربیگری کنار تشک در تیم ملی ایران بود! در دوران مرحوم حبیب‌الله بلور یا عباس زندی، علی غفاری یا پرویز سیروس‌پور و بعد‌تر محمدعلی صنعتکاران و منصور برزگر و... سرمربیان تیم‌های ملی کشتی آزاد با داد و بیداد و استفاده یا سوءاستفاده از واژه تعصب و غیرت کار را پیش می‌بردند.
در آن دوران هم کشتی ایران به لحاظ فن و تکنیک و حتی تاکتیک از روسیه، ژاپن، ترکیه و حتی بلغارستان جلوتر از ما بودند اما تک ستاره‌های کشتی ایران همچون؛ جهان پهلوان غلامرضا تختی، امامعلی حبیبی، منصور مهدی‌زاده، ابراهیم سیف‌پور، عبدالله موحد، ابراهیم جوادی و ... کار را با همین داد و بیدادها و واژه غیرت و تعصب پیش برده و طلا می‌گرفتند.اینکه هنوز با گذشت چند دهه از آن دوراه همچنان مربیان تیم ملی کشتی آزاد ایران به یاد آن دوران با داد و فریاد بر‌سر شاگردان خود دنبال یاد دادن راه و چاه کشتی به آنها هستند.
فریاد بتکون(!)، زیر بگیر، برو، برنگرد، غیرت کن، بجنگ یا اصطلاحاتی دیگر از این دست، همگی در طول یک کشتی پخش زنده آنقدر تکرار می‌شود که نه‌تنها تمرکز کشتی‌گیر روی تشک بلکه تمرکز بیننده تلویزیونی را هم از بین می‌برند.شیوه‌ای قدیمی در مربیگری که دیگر در کمتر کشتی دنیا شاهدش هستیم، مشخص می‌کند ما هنوز راه طولانی تا رسیدن به استانداردهای بین‌المللی تحت عنوان حرفه‌ای داریم. انتقال دستورات تاکتیکی ابتدایی و اولیه که هر کشتی‌گیری در سطح شهر و استان‌ها آن را می‌داند، آن هم با فریادهای گوشخراش سرمربیان در همه مسابقات کشتی در طول این مدت به شدت توی ذوق می‌زند ولی در این ایام بیش از همیشه روی اعصاب بیننده تلویزیونی است.
این نوع رفتار از مربیان تیم ملی کشتی آزاد یا پانتومیم ما را با طرز کوچ کردن دیوید تیلور و مربیان آمریکا در مصاف زاهد والنسیا برابر کامران قاسمپور و جدال کایل اسنایدر و امیرعلی آذرپیرا یا کوچینگ دنیس چارگوش روس و حتی مربیان ژاپنی مقایسه کنید تا خیلی چیزها دستگیرتان شود.شاید امروز نزدیکان پژمان درستکار یا تیم ملی از گروه آنالیز کشتی آزاد ایران یا برنامه‌ریزی حرفه‌ای کادرفنی سخن بگویند اما آنچه روی و کنار تشک دیده می‌شود، بسیار متفاوت است!
به نظر می‌رسد کشتی‌گیران ایرانی اغلب برنامه، تاکتیک و استراتژی (استراتژی با تاکتیک فرق می‌کند!) برای دیدارهای سخت و سنگین خود ندارند و برابر روس‌ها، آمریکایی‌ها و حتی ژاپنی‌ها از پیش بازنده هستند!لطفا امیرحسین زارع و رحمان عموزاد را استثنا بدانید چون به قول ظریفی بدون مربی هم مدعی اصلی مدال طلا بودند که اگر غیر از این بود، یونس امامی، علی مومنی و امیرمحمد یزدانی در زاگرب مدال می‌گرفتند!
خداحافظ آقای هادی عامل!
عطاالله بهمنش را در تلویزیون ندیدیم اما صدایش را از رادیو شنیدیم که امروز به خود حق می‌دهیم بنویسیم «گزارش‌هایی در کشتی هم می‌بینیم و هم می‌شنویم که سطح شغل گزارشگری را پایین آورده و به تکیه‌کلام‌های تکراری خلاصه می‌شود و مخاطب را خسته می‌کند.»
سال‌هاست گزارش «آوردگاه» جهانی و المپیکی کشتی دربست در اختیار کسی است که به دلیل نداشتن سواد کافی و اطلاعات به روز، واژه‌بافی کرده و به جای گزارشگری، روی اعصاب مخاطب رژه می‌رود. سال‌هاست به جای یک جمله فنی یا گزارش درست و اصولی، پای «نان پدر و شیر مادر» و جان آدمیزاد وسط می‌آید!
سال‌هاست اجازه عرض‌اندام حتی به یک جوان شایسته، مطلع و با انگیزه برای گزارش مسابقات کشتی داده نمی‌شود تا جای آقای گزارشگر پا به سن گذاشته و درجا زده، تنگ نشود ضمن آنکه گزارش فینال مسابقات کشتی در هر سطح و رده‌ای منوپل همین آقاست!
کاش یکی پیدا می‌شد که با همان شور و حرارت به هادی عامل می‌گفت: «خسته نباشی دلاور، خداقوت پهلوان و خداحافظ!» اما چه کسی؟باور بفرمایید ما مردم خوب و صبوری داریم که صدای این دلاور، ببخشید گزارشگر خراسانی را تحمل می‌کنند؛ گرچه خیلی‌ها هم هنگام گزارش هادی عامل، صدای تلویزیون را می‌بندند تا اذیت نشوند!
به قول یکی از همکاران تحریریه «همه چیزمان به همه چیزمان می‌آید و از مربیان داد و بیدادی باید هم به نقالی به جای گزارشگری در کشتی برسیم!» با همه این اوصاف به نظر نمی‌رسد مسافر همیشگی «آوردگاه» جهانی و المپیک و... قصد خداحافظی داشته باشد و حالا حالاها باید تحمل کنیم... و تمام!... تمااااام!
فقط علیرضا دبیر در این قهرمانی سهیم است
بی‌انصافی است اگر بعد از نوشتن از ضعف‌ها و کاستی‌ها بی‌تفاوت از کنار تلاش‌های علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی بگذریم! از زمانی که علیرضا دبیر سکان فدراسیون را در دست گرفت، چون خودش از دل این ورزش بود، کم و کاستی‌ها را می‌شناخت و تا آنجا که توانست سعی در جبران کمبودهای کشتی داشت.
همین موضوع موجب شد که تیم کنونی ایران دست و پا بسته نباشد و خیلی نزدیک به تیم‌های برتر جهان شود. شاید بسیاری از افرادی که کشتی و علیرضا دبیر را نشناسند یا به هر دلیلی مخالف رئیس فدراسیون کشتی باشند، این حرف را نپذیرند اما نگارنده با اطمینان و به گواه چشمانم و آنچه از امکانات فدراسیون کشتی از نزدیک دیدم و از زبان کشتی‌گیران شنیدم، می‌گویم:«اگر علیرضا دبیر نبود شاید کشتی ایران در همین مسابقات جهانی 2025 زاگرب، حتی سه مدال هم نمی‌گرفت!»
نکته؛ با این تفاسیر و البته با تقدیر از زحمات علیرضا دبیر، به نظر می‌رسد خدا این تیم را قهرمان کشتی آزاد دنیا کرد!
