روایت روزنامه ایتالیایی از جشن تولد چهل سالگی لوکا مودریچ

به گزارش هفت صبح ورزشی، گازتا دلواسپرت به بهانه جشن چهل سالگی لوکا مودریچ گزارش جذابی نوشته که خواندنش را به شما توصیه می کنیم...

این روزنامه معتبر ایتالیایی می نویسد؛

جشنی بی‌پایان، درخور کارنامه لوکا: هفته تولدش با هدیه‌ای دیگر ــ در برابر جایگاه جنوبی ــ پایان یافت. پیش از بازی، تمام سن‌سیرو هنگام گرم‌کردن به قهرمان تبریک گفته بود؛ سپس مودریچِ چهل‌ساله گل زد و فریادی فراگیر ورزشگاه را در بر گرفت.

با مشت‌های گره‌کرده شادی کرد؛ گویی یکی از نخستین گل‌های عمرش بود، نه بازیکنی که توپ طلا را در آغوش گرفته و ۳۴ جام ــ از جمله شش قهرمانی لیگ قهرمانان ــ را بالا برده است.

لوکا لبخند می‌زد و تماشاگران نامش را فریاد می‌کردند؛ میانشان صمیمیتی بود: سن‌سیرو همیشه به نوابغ احساس خانه‌بودن می‌دهد.

مودریچ آسوده‌خاطر بود: میلان، تیم محبوب کودکی‌اش، برایش قصه‌ای از دل است. شاید هم از سرنوشت؛ پسرش ایوانو و دخترِ بزرگ‌ترش اما در رده‌های پایه روسونری بازی می‌کنند. اگر میلان خانه است، او در میدان همچون در نشیمن خود حرکت می‌کند: همان آسانی در یک پاس ۴۰‌متری یا نواختن یک کرنر. هر حرکتش ستودنی است. حتی خشم هم به خانه تعلق دارد: اگر پاسش خطا رود ــ که به ندرت پیش می‌آید ــ یا هم‌تیمی‌ها با او هماهنگ نشوند، از خود برمی‌آشوبد؛ چنان‌که با خیمنز وقتی توپ را بازنگرداند.

رکوردها؟ جشنِ بی‌انتها و شکوهِ بی‌انتها. در ۴۰سال‌و۵روزگی، او مسن‌ترین هافبکی است که در تاریخ سری‌آ گل زده؛ رکورد نلس لیدهولم را شکست که با پیراهن میلان در ۲۶ مارس ۱۹۶۱ و در ۳۸سال‌و۱۶۹روزگی برابر اینتر گل زد. او ششمین بازیکن چهل‌ساله‌ای است که در سری‌آ گل می‌زند؛ ادامه همان سنت میلان که آخرینش زلاتان ابراهیموویچ بود. همچنین رکوردِ «مسن‌ترین بازیکنی که گل نخستش را در لیگ می‌زند» از آنِ مودریچ است؛ کهن‌سال‌تر از آنجلو ماتئا که در ۱۹۳۰ و در ۳۸سال‌و۷روزگی نخستین گلش را به ثمر رساند.

در میدان خستگی‌ناپذیر: ۳۷ پاسِ موفق و ۷ ارسال بلند ــ بهترین آمار تیم. صدرنشین تکل‌های موفق (۴)، توپ‌های قطع‌شده (۲) و توپ‌های بازپس‌گرفته (۹). بیشترین خطا هم روی او شد: سه بار سرنگون شد. مودریچ کار را از نیمکت برابر باری آغاز کرد و بعد همواره در ترکیب اصلی بود: ۷۴ دقیقه برابر کرمونزه، ۹۰ دقیقه با یک پاس گل برابر لچه، و ۹۷ دقیقه دیشب با احتساب وقت‌های طولانی اضافه. در این میان حتی فرصتی برای استراحت نداشت: دو بار هم برای تیم ملی کرواسی بازی کرد. در زاگرب پس از پیروزی برابر مونته‌نگرو با کیک شکلاتی جشن گرفت؛ سپس در میلانلو و سرانجام در سن‌سیرو با لحظه‌ای شیرین‌تر.

در پایان فریاد زد: «کامان، بیایید!» گابیا او را بر دوش گرفت، تمام تیم به احترامش ایستاد و مربی در جمع ستود: «مودریچ پاسوری خارق‌العاده است؛ پیش از رسیدن توپ می‌داند کجا خواهد رفت. قهرمانی شگفت‌انگیز و انسانی فروتن است.»

از دیگر هدایا، جایزه بهترین بازیکن میدان و گفت‌وگوی پایانی بود: «امیدوارم دفعه بعد سنم را به یادم نیاورید… شوخی می‌کنم. پاسِ ساله‌میکرز بسیار زیبا بود. ما به‌عنوان یک تیم جنگیدیم و با شناخت بیشتر و بازگشت بازیکنان، بازی‌به‌بازی بهتر خواهیم شد.»

پیراهن او همه‌جا دیده می‌شود: بسیاری از هواداران میلان بر سکوها پیراهنش را بر تن دارند. مودریچ همان ستاره‌ای است که تماشاگران برای خروج از میان‌مایگی فصل گذشته به او چنگ زده‌اند؛ خودِ لوکا هم گفته برای همین میلان را برگزیده است. او صفحات تاریخ فوتبال را نوشته و می‌خواهد فصلِ پایانی‌ای بیافریند که شایسته کامیابی باشد.