سقوط تلخ برزیلی‌ها؛ هلهله و شادی جای خود را به غم و اندوه داد
پرویزخان دهداری کجایی که ببینی چه بلایی سر سوگلی آبادان آوردند
۲۸ اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۵، هیچگاه از ذهن هیچکدام از هواداران صنعت نفت پاک نمی‌شود. شاگردان مرحوم نادر دست‌‌نشان با کسب برتری مقابل فجرسپاسی پس از یک سال دوری به لیگ برتر بازگشتند تا طولانی‌ترین دوران حضورشان در لیگ برتر از لیگ شانزدهم شروع شود.
حضوری به مدت هشت فصل مداوم که لحظات غم‌انگیز و البته پراسترسش بیشتر از قاب‌های شادی‌آورش بود. نفتی‌ها بیشتر از اینکه برزیلی باشند، در این مدت به مانند یک تیم معمولی عمل کردند و تنها هدفشان فرار از سقوط و قعر جدول بود و نه قهرمانی و جنگ برای رسیدن به آسیا.
نفتی‌ها در این مدت تنها ۲ دوره با آسودگی کامل در لیگ برتر باقی ماندند. سال‌هایی که هدایتشان بر عهده فراز کمالوند و علیرضا منصوریان بود و آن‌ها با حضور در میانه جدول به کارشان در آبادان پایان دادند.
با این حال در دو سال اخیر صنعت نفت بیش از همه تیم‌های لیگ برتری طعم حضور در قعر جدول و سقوط را چشیده و دلیل عمده آن هم تغییرات پی در پی روی نیمکت این تیم بوده است. به طوری که فصل قبل با تعویض ۴ سرمربی و البته این فصل با انتخاب ۳ سرمربی، به ورطه سقوط کشیده شدند.
اما این فصل به شیرینی فصل گذشته برای صنعت نفت نبود. فصلی که در ثانیه‌های آخر با برتری مقابل گل‌گهر سیرجان و با خلق یک معجزه سهیمه خود را در بالاترین سطح فوتبال ایران حفظ کردند و با شعار کسب سهمیه آسیایی پا به لیگ بیست و سوم گذاشتند. لیگی که در نهایت قتلگاه برزیل ایران شد و آن‌ها با قبول شکست مقابل ذوب‌آهن رسما به عنوان اولین تیم لیگ برتری به لیگ دسته اول ایران سقوط کردند.
صنعت نفت که این فصل را با سرمربیگری عبدالله ویسی آغاز کرده بود، با کسب نتایج ضعیف در نهایت به قطع همکاری با این مربی خوزستانی رسید و در ادامه با انتخاب سهراب بختیاری‌زاده به دنبال نجات از گرداب خودساخته بود. گزینه‌ای که درد آبادانی‌ها را دوا نکرد و خیلی زود از کار در استانش دست کشید.
مدیران نفت که به دنبال آخرین راه‌های فرار برای سقوط از لیگ برتر بودند، شانس خود را با انتخاب فراز کمالوند امتحان کردند و فرمان تیم خود را به مربی قدیمی سپردند تا باز هم با خلق یک معجزه در لیگ بمانند. انتخابی که فایده نداشت و حالا صنعت نفت به لیگی می‌رود که هشت سال از آن دور بوده و البته با فضای آن آشناست.
حالا با خواندن تیتر «سقوط نفت به لیگ یک» هلهله و شادی جای خود را به غم و اندوه در آبادان داده است. حالا در چند روز آینده ماتم در خیابان‌های امیری و ته لنجی که مرکز اصلی هواداران نفت است، موج می‌زند و البته امیدوار به روزی هستند که بازگشت مقتدرانه‌ای به لیگ داشته باشند؛ این مرتبه نه برای سقوط، بلکه برای حضور در جمع بالانشینان.
