بچه‌ها مراقب باشید
دو خبر نگران کننده قبل از بازی بزرگ با قطر
روزنامه هفت صبح | یک: خبر نگران‌کننده اول این بود: حضور رئیس‌جمهور برای تماشای بازی فینال قطعی نشده است! این خبری بود که دیروز در خبرگزاری‌ها بازتاب پیدا کرد. فحوای این خبر هر فوتبالدوستی را عصبانی می‌کند.
نه به‌خاطر حضور احتمالی رئیس‌جمهور که مطمئنا ما از حضور ایشان در هر رویداد عمومی و غیرسیاسی در سطح جهان استقبال می‌کنیم اما در بطن خبر این خودپسندی نویسنده متن مستتر بوده که حضور ایران را در فینال قطعی دانسته بود!
انگار نه انگار با مدافع عنوان قهرمانی و در خانه حریف و در قضاوت یک داور کویتی و در ورزشگاهی که 95 درصد آن شوق پیروزی قطری‌ها را فریاد می‌زنند قرار است مسابقه دهیم. این چیزهاست که ما را برای بازی امروز مضطرب می‌کند.
دو: دومین خبر مضطرب‌کننده قدرتنمایی دیشب اردن مقابل کره‌جنوبی بود. کره‌ای که سینه خیز از سد عربستان و استرالیا گذشته بود در مقابل اردن اسیر شده بود. مسئله شور و هیجان و حرارتی بود که اردنی‌ها از خود نشان می‌دادند و در نبردهای تن به تن و دوندگی و فرصت‌طلبی با تمرکز و انرژی حیرت‌انگیزی ظاهر شده بودند.
اردن البته که تیم بسیار خوبی است و در همان ملاقات در تورنمنت غرب آسیا هم ایران را به شدت آزار داده بود. اردن به فینال رسید و می‌خواهد مثل قطر دوره قبل و یا یونان در 2004 اروپا، شگفتی بزرگ مسابقات باشد.
تیمی که در سه بازی حذفی خود از سد عراق و تاجیکستان و کره‌جنوبی در همان 90 دقیقه گذشته است و شایستگی‌های خود را کاملا اثبات کرده است و خب یک فینال تمام عربی از همین حالا می‌تواند شیخ سلمان را به شدت وسوسه کرده باشد. پس مراقب باشیم.
سه: حداقل در چهار دوره وقتی که به نیمه نهایی رسیده بودیم حضورمان در فینال را حتمی می‌دانستیم. مهمترین آن در سال 1996 بود که با آن تیم رویایی شامل دایی و عزیزی و باقری و عابدزاده و در حالی که 6 بر 2 کره‌جنوبی را مغلوب کرده بودیم و در دور مقدماتی همین سعودی را هم با سه گل بدرقه کرده بودیم اسیر بازی حساب شده شاگردان وینگادا شدیم و در ضربات پنالتی حذف شدیم.
در سال 2004 هم خودمان را در فینال می‌دیدیم اما اسیر عصبیت و واکنش اشتباه ستار زارع شدیم و 70دقیقه 10نفره بازی کردیم و در نهایت در ضربات پنالتی و با آن چیپ معروف گل‌محمدی از رسیدن به فینال باز ماندیم.
در سال 2019 هم ایران مدعی اصلی قهرمانی بود اما در نیمه نهایی و در حالی که در روند بازی ما تیم برتر بودیم اسیر اشتباه پورعلی‌گنجی و کنعانی‌زادگان و رامین رضاییان شدیم و باخت سنگینی را تجربه کردیم. پس هیچ چیزی قابل پیش‌بینی نیست.
ما سنت اشتباهات جانفرسا در نیمه نهایی‌ها را داریم. پس...بدترین اتفاق این است که با یک ایران خونسرد روبه‌رو بشویم. این گزینه غلط که باید بدون هیجان بازی کنیم. شما یک نمونه بیاورید که در فوتبال ملی تیمی بدون هیجان و اشتیاق توانسته باشد مسابقه مهمی را برنده شده باشد. تیم باید از همان ابتدا پرشور و پرهیجان بازی کند. شک نکنید. از همان ابتدا یورش به زمین حریف. با تمرکز و البته جنگندگی.
امیدمان این است که تیم ملی در بازی با قطر هم با تصمیمات درست قلعه‌نویی وارد میدان شود. او چالش به کارگیری طارمی را در ترکیب تیم برنده دارد که شاید به قیمت بیرون رفتن دوباره امید ابراهیمی و یا شاید سامان قدوس تمام شود. شاید امروز پس از 48سال به فینال جام ملت‌ها برسیم.آفرین آفرین آفرین.
