آقای قلعه‌نویی شما به بزرگی‌تان ببخشید
قول می‌دهیم بازی بعدی همه چیز بهتر باشد شما خودتان را ناراحت نکنید.
روزنامه هفت صبح، کمال بردبار| یک: شما ببخشید آقای قلعه‌نویی که تیم ملی بد بازی کرد. به بزرگی خودتان ببخشید. اصلا راضی به دلخوری شما نبودیم. راستش وقتی قیافه عصبانی‌تان را روی صفحه تلویزیون می‌دیدیم و کلمات جالبی که خطاب به کنعانی‌زادگان فریاد می‌زدید
(و ما و فرزندانمان روی صفحه تلویزیون به‌راحتی لب‌خوانی کردیم و یاد جملات استاد عبدولی در کشتی فرنگی المپیک افتادیم) ما به عنوان طرفداران خجالت می‌کشیدیم که چرا کاری نکردیم که کنعانی‌زادگان خوب بازی کند و بازیکن‌ها این‌قدر از روی شکم سیری و حواس پرتی بازی نکنند و مدافعان‌تان فستیوال اشتباهات فردی را به نمایش نگذارند تا شما این‌قدر عصبانی و دژم نباشید.
از این‌که نتوانستیم کاری کنیم که شما از ما و تیم ملی و خبرنگارها راضی باشید به شدت خجالت زده‌ایم. شما ببخشید که تیم تدارکاتی 26نفره شما نتوانسته بود بازیکنان تیم ملی را برای یک ملاقات ساده با هنگ‌کنگ، تیمی که در بازی اول از امارات سه گل خورده بود،آماده کنند. شما ببخشید که بازیکن‌ها بد بازی کردند. حتما با آنها صحبت می‌کنیم که بازی بعدی رضایت شما را جلب کنند. تا لبخند شما را روی صفحه تلویزیون ببینیم.
دو: دستیارتان گفته ما از نتیجه بازی ژاپن شوکه شده بودیم. همان دستیارتان که روی یک تعویض ساده، دفترچه چهل برگ را جلوی بازیکن تیم ملی ورق می‌زد و از او سوال جواب می‌کرد. آفرین به گروه دستیاران شما.
دورنمای بازی با ژاپن در یک چهارم نهایی عصبی‌تان کرده؟ خونسرد باشید. بازی‌های عراق و اردن را دیده‌اید که با چه شجاعت و خشمی به تیم حریف حمله می‌کنند؟ شاید شما هم بتوانید بازیکن‌هایتان را با این حجم انگیزه به ملاقات ژاپن بفرستید. البته که بعید می‌دانیم.
سه: آقای قلعه‌نویی بعد از بازی با هنگ‌کنگ منتقدان تیم ملی را مشتی حسود لقب داده! چرا؟ نمی‌فهمم. این تیم ملی از بهترین شرایط در افکار عمومی برخوردار بود. کسی اصلا به آنها کاری نداشت. زیر هیچ فشار روحی و روانی هم نبودند. حاشیه امنیت قلعه‌نویی خیلی از کی‌روش بیشتر و بهتر بود.
معلوم نیست قلعه‌نویی از چی حرف می‌زند؟ به دنبال جنگ با آسیاب‌های بادی است؟ این گفته آقای قلعه‌نویی در توجیه شرایط تیمش که ستاره‌های تیم ملی نسبت به دوره قبل چهارسال پیرتر شده‌اند چه نکته‌ای در خود دارد؟
همه آدم‌ها نسبت به چهار سال قبل، چهار سال پیرتر شده‌اند. اما طارمی 2024 به لحاظ اعتبار و جایگاه بین‌المللی قابل مقایسه با طارمی 2019 نیست. آزمون که حالا در رم توپ می‌زند در سال 2019 در لیگ روسیه بازی می‌کرد که لیگ درجه 3 اروپا محسوب می‌شود.
رامین رضاییان که یک ماه پیش جزو تیم منتخب باشگاه‌های آسیا قرار گرفته مدافع بسیار کامل‌تری از جام 2019 است. پس این چه توجیهات عجیبی است که می‌آورید؟ شما آن‌قدر از این پیر شدن بازیکن‌هایتان لذت می‌برید که در نیمه دوم کریم انصاری‌فرد و احسان حاج‌صفی و امید ابراهیمی را به زمین آوردید که مجموع سن و سالشان از 105 سال عبور می‌کند.
چهار: می‌گویید بدشانسی آورده‌اید؟ اتفاقا خدمتتان عرض کنم که خیلی هم خوش‌شانس بودید. دوتا فرصت صددرصدی که هنگ‌کنگ در اواخر نیمه اول از دست داد و چشم‌پوشی داور از اخراج صددرصد بیرانوند که بیرون هجده قدم توپ را با دست درو کرد و فرار کردن روزبه چشمی با خطاهای کودکانه‌اش از دست کارت‌های داور همه و همه نشان از خوش‌شانسی تیم سراسیمه شما بود.
خوشحالیم که این بازی را بردید. برای بازی بعدی‌تان هم بهترین آرزوها را داریم. امیدوارم از ترس بازی با ژاپن به ملاحظات مثلا دوراندیشانه پناه نبرید و بازی را مثلا به امارات واگذار نکنید تا به آن سوی جدول بروید و با عراق و عربستان و استرالیا و احتمالا کره‌جنوبی دست و پنجه نرم کنید.
این‌قدر حسابگری لازم نیست. به‌جایش با کمک تیم 26 نفره‌تان روی بازگشت جنگندگی به تیمتان متمرکز شوید. در چنین تورنمنت‌هایی، جنگندگی و مبارزه‌جویی از فاکتورهای مهم موفقیت است. این توصیه قدیمی که باید خونسرد بازی کرد و هیجان‌زده نشد را فراموش کنید.
باید تیمتان را سراسیمه و حتی شتابزده به زمین بفرستید. با قدرت بدنی بالا و یورش روی همه توپ‌ها و لحظات. اردن و عراق کارایی این نوع تفکر را به خوبی نشان داده‌اند. به طارمی و قدوس و جهانبخش بگویید که به لحاظ ذهنی بازی‌ها را با تمام وجود بازی کنند. سراسیمه باشید و خشمگین.
بگذارید اعتراف کنم که وقتی حرکات و صحبت‌های موریاسوی ژاپن؛ سرمربی اسپانیایی و جوان عراق و یا مربیانی مثل مانچینی و حتی موراییس (سپاهان) و حتی کی‌روش دوره‌های قبل و برانکوی پرسپولیس را مرور می‌کنم هیچ فضیلتی برای کادر 26 نفره آقای قلعه‌نویی به صرف هموطن بودنشان احساس نمی‌کنم.
امیدوارم در بازی‌های بعد هم تیم ملی بهتر بازی کند، هم با یک قلعه‌نویی جالب‌تر روی نیمکت روبه‌رو بشویم و هم در کنفرانس‌های مطبوعاتی حرف‌های جالب‌تری را بشنویم. حرف‌های جالب‌تر و عمیق‌تر.
