رینگو؛ استندآپ کمدی کم‌جان وسط رینگ

هفت صبح| بعد از تولید مسابقه‌های استعدادیابی در زمینه موسیقی و خوانندگی، حالا پلتفرم‌ها آستین بالا زده‌اند تا توان علاقه‌مندان به حوزه‌های دیگر را نیز محک بزنند. نمونه تازه این دورخیز، در قالب «رینگو» با موضوع استندآپ کمدی به ثمر نشسته است که تاکنون چهار قسمت از آن در پلتفرم نماوا منتشر شده. با چگونه اثری مواجه هستیم و آیا به موفقیت و فراگیر شدن آن امیدی هست؟ نکات مختلف «رینگو» در گزارش امروز بازخوانی شده است.

مورد اول| فضای مسابقه

در دهه 90 و با پخش «خندوانه» آرام آرام واژه «استندآپ کمدین» برای عامه مخاطبان جا افتاد. اگر خاطرتان باشد، رامبد جوان هر بار از یک بازیگر دعوت می‌کرد تا گوشه‌ای از دکور برنامه بایستند و تماشاچیان و مخاطبان را بخنداند. کار بعضی‌ها مثل مهران غفوریان و بیژن بنفشه‌خواه گل کرد و چون ایده تازه بود، مورد توجه قرار گرفت. در ادامه جوان لیگ «خنداننده برتر» را با حضور چهره‌ها راه انداخت که اتفاقی خاص هم شد. او و همکاران سپس سراغ لیگ «خنداننده شو» با حضور مردم عادی رفتند.

«رینگو» نیز دقیقا همین کار را کرده است؛ منتها در ساختاری متفاوت. محل ضبط مسابقه جایی شبیه ‌‌رینگ بوکس است که در هر قسمت شش شرکت‌کننده به شکل دو به دو روی صحنه می‌آیند. آنها در فرصتی برابر به اجرا می‌پردازند؛ به این ترتیب که با بلند شدن صدای زنگ نوبت به دیگری می‌رسد و این کار چند بار تکرار می‌شود تا در نهایت اجرا به پایان برسد. آنها فرصت کل‌کل با یکدیگر را نیز دارند که اگر تیکه‌های‌شان به دل تماشاچی‌ها بنشیند، تشویق حاضران را به خود می‌بینند. تماشاچی‌ها سر پا هستند و کارکردی در رای نهایی ندارند. آخر سر یک نفر از هر رقابت دو نفره به مرحله بعدی راه می‌یابد.

مورد دوم| کپی است یا نه

با تماشای «رینگو» می‌توان حکم داد که کپی «خنداننده‌شو» است. این نکته اما یک ایراد محسوب نمی‌شود به‌ویژه آنکه ساختاری متفاوت دارد. ضعف اصلی «رینگو» بعد از چهار قسمت، به کیفیت اجرای شرکت‌کنندگان برمی‌گردد. اگر «خنداننده شو» یک دل سیر مردم را می‌خنداند، «رینگو» به زور لبخند به لب‌ها می‌آورد.

به این دلیل که اغلب متن‌ها فاقد جذابیت و نوآوری است و بدتر اینکه دنباله‌رو شوخی‌های تکراری و اینستاگرامی هستند. مربیان که با شرکت‌کنندگان در گوشه رینگ دیده می‌شوند، نام و نشان ندارند. در حالی که «خنداننده شو» از چهره‌های مطرح و برتر کمدی بهره برد. این موضوع هم سطح اجراها را بالا برد و هم یک عامل فرامتن برای موفقیت بیشتر برنامه بود. سازندگان «رینگو» ولی باوجود داشتن حامی مالی، آنطور که باید خرج نکرده‌اند!

مورد سوم| عملکرد گرداننده

مجید واشقانی گرداننده «رینگو» است که ایرادی فاحش به کارش وارد نیست. او از شرکت‌کنندگان دعوت می‌کند تا روی صحنه بیایند؛ قرعه‌‌کشی انجام می‌دهد و نیز رابط آنها با داوران است. لبخندی هم بر لب دارد که البته گاه تصنعی به نظر می‌رسد؛ همانطور که خنده تماشاچیان خیلی وقت‌ها قابل باور نیست. اگر اجرای یک نفر قدرت داشته باشد، مخاطب به خنده می‌افتد و نیاز به تنفس مصنوعی نیست. سازندگان «رینگو» اما به هر قیمت شده می‌خواهند القا کنند که محصولی درجه یک ساخته‌اند!

مورد چهارم| عیار داوران

محمدرضا علیمردانی، محمد نادری و زهرا داوودنژاد، در بالای صحنه نشسته‌اند و اجراها را قضاوت می‌کنند. تلاش برای دوری از کلیشه‌های تلویزیونی و عدم بیان دیدگاه به شکل عصا قورت داده، امتیاز مثبت است. شوخی‌ها و کل‌کل‌ها نیز نمک مسابقه به حساب می‌آید. در مقابل اما نظرات داوران چندان شاخص نیست و همان حرف‌های همیشگی و کلی را بیان می‌کنند. طبعا از بازیگران با تجربه انتظار می‌رود هر آنچه می‌گویند برای مخاطب راهگشاه باشد.  

مورد پنجم| فعلا کم‌رمق

تعجب نمی‌کنیم اگر کسی بگوید اسم «رینگو» به گوشش نخورده است. حال آنکه مسابقات استعدادیابی مثل «عصر جدید» یا «خنداننده شو» جماعت زیادی را با خود همراه می‌کرد. باور کنید مدیوم چندان مهم نیست و اگر «رینگو» در روزهای خوش تلویزیون هم پخش می‌شد، موج ایجاد نمی‌کرد. دلیل اصلی به کیفیت پایین مسابقه برمی‌گردد که رغبتی برای تماشا باقی نمی‌گذارد.

شاید سازندگان بهتر بود با تامل بیشتر به تولید این مسابقه اقدام می‌کردند. مثلا منتظر می‌ماندند تا استعدادهای موفق بیشتری ثبت‌نام کنند. فراموش نکنیم هر مسابقه استعدادیابی یک اتفاق خوب است؛ اگر در نهایت پختگی و دقت به سرانجام برسد. سال‌ها پیش و بعد از موفقیت «خنداننده شو»، تلویزیون یک کپی ناشیانه به اسم «زمانی برای خندیدن» روانه آنتن کرد.

آن مسابقه با اجرای عبدالله روا شسکت سنگینی خورد و کسی ندانست سرنوشت شرکت‌کنندگان چه شد. حالا هم نمی‌دانیم «رینگو» با عبور از مرحله مقدماتی، جان خواهد گرفت و نامش سر زبان‌ها می‌افتد یا نه؟ اصلا آیا قادر است چند استعداد تازه در زمینه استندآپ کمدی معرفی کند یا خیر؟ درست مثل کاری که «خنداننده شو» و البته «عصر جدید» انجام دادند و امثال ابوطالب حسینی و امیرحسین قیاسی و دیگران حالا چهره‌های بنام و فعال در برنامه‌سازی هستند.