تهران دهه‌ی پنجاه و معضل تلفن‌های راه دور
در ابتدا بزرگ‌ترین مشکل این تلفن‌ها گرفتن صفر بود، خیلی‌ها به خاطر همین مشکل اصلا منصرف می‌شدند
شاید باورش برای نسل تازه سخت باشد؛ اما تهران در ۴۶ سال پیش یعنی حول و حوش اردیبهشت ۱۳۵۷ با پنج میلیون جمعیت تنها ۹۸ باجه‌ی تلفن راه دور داشت. می‌پرسید یعنی چه؟ یعنی تلفن‌هایی که از آن‌ها می‌شد به شهرهای دیگر زنگ زد. تازه در تابستان سال قبل از آن، ۱۳۵۶، شمار این باجه‌ها فقط ۶۰ تا بود که ۷ تایش در میدان سپه [امام خمینی کنونی] داخل ساختمان مخابرات قرار داشت و بقیه هم دو تا دو تا جلوی مراکز تلفنی تهران واقع بودند.
ظرفیت هر بار مکالمه با این تلفن‌ها ۲۱ تومان پول خرد بود که در حدود سه دقیقه طول می‌کشید. ده سکه‌ی دو ریالی [همان دوزاری خودمون]، هفت سکه‌ی یک تومانی و شش سکه‌ی دو تومانی می‌شد به داخل این تلفن‌ها انداخت که بعد از مصرف تمام آن‌ها ارتباط قطع می‌شد و برای ادامه‌ی صحبت باید دوباره شماره گرفت.
در ابتدا بزرگ‌ترین مشکل این تلفن‌ها گرفتن صفر بود. خیلی‌ها به خاطر همین مشکل اصلا منصرف می‌شدند و به همان نامه و تلگراف اکتفا می‌کردند. اما در اواخر سال ۵۶ و اوایل ۵۷ شماره‌گیری کمی آسان‌تر شد.
برگرفته از کیهان، یک‌شنبه ۱۰ اردیبهشت ۲۵۳۷ [۱۳۵۷]، ص ۱۰.
