نظر مسعود پزشکیان درباره حجاب و جایگاه زنان در کشور

این نامزد انتخابات ریاست جمهوری با اشاره به فقدان همسرش در ۳۲ سال پیش اظهار کرد: من و همسرم چهار فرزند داشتیم و هر دو همزمان درس می‌خواندیم؛ یک شب من کشیک بودم او از فرزندان‌مان نگهداری می‌کرد و شب دیگر من بچه‌ها را نگه می‌داشتم و او کشیک می‌داد و ما با هم بالا آمدیم و می‌توانستیم با هم کارهای خود را انجام دهیم و در ابتدا نیز این نگاه وجود داشت.

پزشکیان عنوان کرد: وقتی در خیابان‌ها برخوردهایی را که با دختران و زنان اتفاق می‌افتد، می‌بینیم، زمانی که نسبت به این رفتارها اعتراض می‌کنیم و گاهاً نیز پرونده‌هایی برای ما درست می‌کنند؛ واقعیت این است که این بچه‌ها، دختران و خانم‌ها را ما تربیت کرده‌ایم نه بیگانگان؛ به جای اینکه خودمان را نقد کنیم که چرا این اتفاق افتاده است، در بیرون برخوردهایی با دختران می‌کنیم که نمی‌توان پذیرفت چنین برخوردهایی می‌تواند مشکل را حل کند. اگر می‌خواهیم مشکل را حل کنیم باید برگردیم و ببینیم چه کرده‌ایم که این اتفاقات افتاده است.

وی با انتقاد از معطل ماندن رسیدگی به لایحه پیشگیری از آسیب‌دیدگی زنان و ارتقای امنیت آنان در برابر سوء رفتار، گفت: خیلی وقت است که لایحه تامین امنیت زنان و جلوگیری از خشونت علیه زنان در مجلس مانده است و ما هنوز نتوانستیم موضوع خشونت علیه زنان را حل کنیم. ما همچنان نتوانستیم جایگاه زنان را درست کنیم اما الان که اوضاع خوب است می‌گوییم که ما به زنان احترام می‌گذاریم در حالی که احترام باید در عمل و در واقعیت اجتماعی صورت بگیرد.

نامزد انتخابات ریاست جمهوری ادامه داد: وقتی حقوق زنان را در جامعه نادیده می‌گیرند، باید حداقل صدای‌مان بلند شود و بگوییم که چرا دارید این کارها را می‌کنید؛ خداوند به رسول خدا(ص) می‌گوید که اگر با اخلاق بد با مردم رفتار می‌کردی آنها دور تو جمع نمی‌شدند. امروز برخورد ما در جامعه با این قشر اخلاقی نیست و در تئوری نیز هرچه بگوییم آنی نیست که در عمل باید باشد.

پزشکیان با تاکید بر اینکه این نگاه ماست که باید اصلاح شود و نهایتاً نیز باید بازگردیم و ببینیم که چگونه در مدرسه، محله و مسجد این‌ها را چگونه آموزش دادیم که به اینجا رسیده‌اند، اظهار کرد: سبک زندگی را از مدارس می‌توان تغییر داد، اما مدارس ما از سویی به این دلیل که معلمان بازآموزی ندارند و حقوق آنها کفاف زندگی‌شان را نمی‌دهد و از سوی دیگر میان مقاطع مختلف از نظر آموزش تبعیض وجود دارند و این تبعیض باعث می‌شود که افرادی را تربیت کنیم که وقتی به جامعه می‌روند عقده‌ای می‌شوند و با هم می‌جنگند و نمی‌توانند با یکدیگر حرف بزنند و کنار یکدیگر بنشینند. ریشه این مسئله در مدارس است و اگر ما می‌خواهیم این مسائل درست شود باید به صورت ریشه‌ای به آنها بپردازیم و رفتار و نگاه خود را تغییر دهیم و در عمل و واقعیت با آنها برخورد کنیم؛ چرا که سخن از تئوری کار ساده‌ای است.