شطرنج محسن

هفت صبح| ۱-جایگاه محسن رضایی از سوی کارشناسان در فعل و انفعالات  پرفشار سیاسی انتخابات ریاست جمهوری و در سیر مدام لابی‌ها و مذاکرات پشت پرده نباید دستکم گرفته شود. به نظر می‌رسد انصراف مخبر از ورود به انتخابات با مشورت و توصیه رضایی و همفکری قالیباف بوده است.

دیروز داود منظور و محمد رویانیان انصراف خود از انتخابات را ابتدا به محسن رضایی اعلام کردند. شاید همان گونه که در مجلس،  ائتلاف ناگهانی طرفداران قالیباف و مستقل‌ها موجب شد تا ریاست مجلس در دست قالیباف باقی بماند و رادیکال‌ها شکست غافلگیر کننده‌ای را تحمل کنند،‌ رضایی در تدارک یک صف بندی منسجم دیگر میان بخش‌هایی از اصولگرایان عملگرا (حامیان قالیباف) با اصولگرایان میانه‌رو (هواداران لاریجانی) این بار در قوه مجریه باشد.

اگر ایده رضایی به ثمر برسد و ریاست‌جمهوری در دست یکی از این دو نفر یعنی قالیباف و یا لاریجانی باقی بماند می‌شود از دومین پیروزی (دیرهنگام) سیاسی محسن رضایی در ایجاد موازنه میان اصولگرایان یاد کرد. کاری که در دوره‌های قدیم توسط مرحوم مهدوی کنی شکل می‌گرفت و در دهه نود چند تلاش نافرجام از سوی غلامعلی حداد عادل در این عرصه صورت گرفته بود که البته با شکست روبه‌رو شده بودند.

ژنرال بازنشسته در آستانه هفتاد سالگی و پس از چند دورخیز ناموفق برای ورود به پاستور در دوره‌های قبل حالا در قامت یک استراتژیست توانایی غافلگیر کننده‌ای را از خود به نمایش گذاشته است. جایگاه محسن رضایی و شیوه تعاملش با بخش‌های غیر رادیکال اصولگرایان و ملاقات‌هایش با چهره‌های متنوع این طیف جایگاه خاصی را می‌تواند به او ببخشد که در تصور بسیاری از کارشناسان و ناظران فضای سیاسی امروز نمی‌گنجید. جایگاهی که شاید مثلا شمخانی به آن چشم داشته بود. در واقع رضایی بازیگر غیر منتظره فضای سیاسی در سال 1403 بوده است.

۲- در روزهای آینده باید دید که در اردوگاه اصولگرایان چه اتفاقاتی خواهد افتاد. این  مکانیسم هدایت کننده‌ای که محسن رضایی  ایجاد کرده است و به شکل شگفت‌انگیزی کارایی خود را نشان داده و چند سایت خبری مهم اصولگرایان ویکی دو روزنامه تاثیرگذار این اردوگاه را به سمت خود متمایل کرده، درآوردگاه رقابت و جلب آرای توده‌های اصولگرایان چگونه عمل خواهد کرد و آیا  می‌تواند محاسبات رادیکال‌ها که به شکل ویژه‌ای روی دکتر جلیلی (و همین‌طور علیرضا زاکانی) حساب باز کرده‌اند را با بن‌بست روبه‌رو کند یا نه؟ ‌

در واقع معادلات انتخاباتی حتی قبل از اعلام نظر شورای نگهبان روزبه‌روز پیچیده‌تر می‌شود. ما هنوز نمی‌دانیم که از سمت کابینه و دولت چه کاندیدایی وارد رقابت می‌شود. بعید است که شاهد حضور همزمان بذرپاش و اسماعیلی در رقابت باشیم.( همان‌گونه که حضور همزمان زاکانی و جلیلی هم غیر ممکن خواهد بود) کفه ترازو فعلا به سمت بذرپاش است مگر این که طیف همفکران میثم و مقداد نیلی روی حضور اسماعیلی پافشاری کنند. در چنین شرایطی بذرپاش چه عکس‌العملی خواهد داشت؟‌آیا با توجه به رابطه خوبش با دکتر مخبر (شایع بود که در صورت کاندیداتوری مخبر، بذرپاش به عنوان آلترناتیو پست معاون اولی معرفی خواهد شد)، ‌به سمت قالیباف متمایل می‌شود و انصراف می‌دهد؟‌یا به سود گزینه نیلی‌ها کنار می‌رود؟ یا در ادامه حرکت سیاسی خود  در 15 سال گذشته،‌ میدان رقابت را ترک نخواهد کرد و شانس خود را در جلب آرای توده‌های اصولگرا می‌آزماید؟‌ چه ریسک بزرگی!