صدای طبل جنگ سرد| یوروویژن: ضربه‌ای به اعتبار کرملین
این رویداد که شنبه‌شب در مسکو برگزار شد، تلاشی برای نمایش «نرم‌افزاری» قدرت کرملین بود
هفت صبح| در اوج جنگ سرد و در حد فاصل سال های ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۰، اینترویژن که مسابقه‌ای فرهنگی برای کشورهای بلوک شرق بود، به عنوان پاسخ اتحاد جماهیر شوروی سابق به یوروویژن به شمار می‌رفت. اینترویژن با برگزاری در کشورهایی مثل لهستان و تمرکز بر موسیقی «سوسیالیستی» که بیش از ۱۵کشور را دور هم جمع می‌کرد، نمادی از وحدت ایدئولوژیک به شمار می‌رفت.
روسیه با احیای «اینترویژن»، رقیب دوران جنگ سرد یوروویژن، پس از اخراج از این رقابت در سال ۲۰۲۲ به دلیل تهاجم به اوکراین، بار دیگر به صحنه فرهنگی جهان بازگشت. این رویداد که شنبه‌شب در مسکو برگزار شد، تلاشی برای نمایش «نرم‌افزاری» قدرت کرملین بود.
اینترویژن: صحنه‌ای برای ارزش‌های سنتی
شب گذشته، نورهای آرنای زنده مسکو با ظرفیت ۱۱ هزار نفری، روی «اینترویژن» روشن شد. برخلاف گذشته، این مسابقه با حضور ۲۳ شرکت‌کننده از کشورهای دوست و دشمن، از متحدان کلیدی مسکو مانند چین، هند و عربستان سعودی تا ایالات متحده، چشم‌اندازی جهانی دارد. کرملین، با تقلید از قوانین یوروویژن که پیام‌های سیاسی را ممنوع می‌کند، تأکید دارد که اینترویژن سیاسی نیست، بلکه بستری برای ترویج «ارزش‌های فرهنگی و معنوی» است.
اما انتخاب یاروسلاو درونوف، مشهور به شامان و ستاره‌ای با ترانه‌های ملی‌گرایانه و حامی جنگ اوکراین مانند «من روس هستم» و حضور اعضای غیربی‌طرف مانند سفیر کلمبیا در هیئت داوران، حکایت دیگری را روایت می‌کند. البته اولگا لوبیمووا، وزیر فرهنگ روسیه، ادعا می‌کند: «اینترویژن درباره استعدادهای انسانی است، نه تصمیمات سیاسی»، ادعایی که کارشناسان با توجه به شواهد و قرائن با دیده شک و تردید به آن می‌نگرند.
یوروویژن: ضربه‌ای به اعتبار کرملین
اخراج روسیه از یوروویژن در سال ۲۰۲۲ که سالانه ۱۶۶ میلیون بیننده دارد و در سال ۲۰۲۵ با ۲ میلیارد بازدید آنلاین یکی از پرمخاطب‌ترین رویدادهای غیرورزشی جهان بود، ضربه‌ای به اعتبار جهانی کرملین بود. میزبانی یوروویژن ۲۰۰۹ در مسکو، با هزینه ۳۰ میلیون دلاری و صحنه‌ای مجهز به یک‌سوم کل صفحه‌های ال‌ای‌دی جهان، تلاشی برای مشروعیت‌بخشی به رژیم پوتین بود.
به گفته ویتالی کازاکوف، محقق دانشگاه آرهوس، این رویداد «ثبات داخلی و حمایت از کرملین» را به نمایش گذاشت و نخبگان روسی را در کانون توجه قرار داد. حالا اینترویژن فرصتی است تا روسیه در برابر آنچه «غرب فاسد و لیبرال» می‌خواند، در خلال برنامه‌ای با محوریت «ارزش‌های سنتی» پیش ببرد. همچنین این مسابقه روسی، پاسخی مستقیم به حضور اوکراین در یوروویژن است که به واسطه حضور در این مسابقه، دست‌کم استقلال فرهنگی‌اش را برجسته می‌کند.
جهان تقسیم‌شده یا نمایش قدرت؟
حضور دو هنرمند غربی، برندن هوارد از ایالات متحده، خواننده آر‌اند‌بی که شایعه پسر مایکل جکسون بودنش را رد کرده و اسلوبودان ترکولیا از صربستان، اسطوره موسیقی بالکان، در کنار گروه‌هایی مانند بونی‌ام در ۱۹۷۹، پیامی دوگانه دارد: کرملین می‌خواهد نشان دهد غرب «تفرقه» دارد و روسیه هنوز در صحنه جهانی جذاب است.
سرگئی کیری‌یِنکو، رئیس هیئت نظارت اینترویژن، ادعا کرد که جمعیت ۴.۳ میلیارد نفری کشورهای شرکت‌کننده، بیش از نیمی از جهان را پوشش می‌دهد اما برگزاری این مسابقه خالی از چالش نبود و برگزاری آن دشواری‌هایی هم داشت. پراکندگی ۱۱منطقه زمانی بین برزیل و ویتنام، انتخاب زمان مناسب برای پخش زنده این مسابقه را دشوار می‌کرد و برخلاف یوروویژن که رأی‌گیری همزمان دارد، رای‌گیری این مسابقه نیز با تاخیر در کشورهای مختلف انجام گرفت.
آینده اینترویژن: پایدار یا زودگذر؟
اینترویژن، با بودجه‌ای ۶۰۰ میلیون روبلی، معادل ۸ میلیون دلار، بخشی از تلاش کرملین برای خنثی کردن انزوای جهانی پس از تحریم‌های اوکراین است. مانند بازی‌های بریکس ۲۰۲۴، این رویداد به روس‌ها و جهان می‌گوید که «همه‌چیز عادی است» و روسیه می‌تواند برنامه‌های بین‌المللی خود را رهبری کند. اما دوام این برنامه بدون پایگاه هواداری قوی یا سازمانی متمرکز، موفقیت آن به اراده سیاسی کرملین وابسته است. البته با اعلام میزبانی عربستان برای ۲۰۲۶، کرملین امیدوار است این صحنه را حفظ کند.
