اینجا خیلی هم خوش می‌گذرد
موج سنگین بلاگرهای ایرانی که از کشورهای جنوب شرق آسیا تولید محتوا می‌کنند
هفت صبح| محبوبیت سریال‌ها، انیمه‌ها و گروه‌های موسیقی پاپ کره جنوبی و ژاپن مختص ایران نیست و اتفاقا ایران بخش بسیار کوچکی از موج جهانی محبوبیت کالاهای فرهنگی کره‌ای(و البته ژاپنی ) است. شاید همین محبوبیت هم باعث رونق گرفتن فعالیت بلاگرهای ایرانی شده که ساکن کشورهای آسیای جنوب شرقی هستند. البته ماجرا چند وجه دیگر هم می‌تواند داشته باشد که یکی همین فاصله دوری که کشورهای شرق آسیا از ما دارند چه از نظر فرهنگی چه از نظر جغرافیایی و همین فاصله هم آنها را عجیب‌تر و جالب‌تر می‌کند. چه چیزی برای یک بلاگر بهتر از اینکه جایی زندگی کند که همه چیزش برای مخاطبانش جالب است؛ از غذا و پوشاک مردم گرفته تا سنت‌ها، خیابان‌ها و خانه‌ها.
یک وجه دیگر ماجرا هم که حتی می‌تواند به توهم توطئه نزدیک باشد این است که توسعه فعالیت بلاگری مهاجران یکی از اهداف فرهنگی بعضی از کشورها مخصوصا چین باشد. این موضوع وقتی بیشتر به چشم می‌آید که می‌بینیم فعالیت بلاگرهای فارسی زبان چینی حتی بیشتر از آنها که در کره و ژاپن اقامت دارد اوج گرفته است. حدود یک سال پیش هم گزارش‌های مختلفی در رسانه‌هایی همچون یورونیوز و آسوشیتدپرس منتشر شد که نشان می‌داد دولت چین از بلاگرهایی که سبک زندگی چینی و سیاست‌های دولت این کشور را در کشورهای غربی ترویج کنند حمایت می‌کنند. یکی از نکاتی که یورونیوز به آن اشاره کرده بود تحقیقات موسسه امیبوروببود یک شرکت آمریکایی که عملیات اطلاعات جعلی نفوذی از خارج را ردیابی می‌کند. اطلاعات این موسسه می‌گفت که حداقل ۲۰۰ اینفلوئنسر وابسته به دولت چین، دست کم به ۳۸ زبان مختلف روی شبکه‌های اجتماعی برای این کشور تبلیغ می‌کنند.
در مورد فعالیت بلاگرهایی که ساکن چین هستند و به زبان فارسی تولید محتوا می‌کنند در یکی دو سال اخیر پررنگ‌تر به نظر می‌رسد.
همسر یک پولدار چینی
یکی از نمونه‌های خیلی عجیب از بلاگرهای فارسی زبان ساکن چین، کاربری است به نام غزل ژانگ. او که کمی بیشتر از یک سال است صفحه‌اش را در اینستاگرام راه انداخته توانسته ۱۷۷ هزار نفر دنبال کننده جذب کند. او وقتی برای اولین بار مشهور شد و حتی در توئیتر هم سر زبان‌ها افتاد که در جواب سوال یکی از مخاطبانش درباره شغل همسرش گفت که اجونب کار نمی‌کند و آنها با وجود داشتن چند بچه از سوی خانواده همسرش که یکی از سوپرپولدارهای شانگهای هستند حمایت می‌شوند چون همسرش ترجیح می‌دهد فعلا پیش او و بچه‌هایشان باشد.
این زن جوان که به گفته خودش چند سال پیش همراه خانواده به آمریکا پناهنده شده و آنجا با همسرش که از خانواده‌ای چینی می‌آمده آشنا شده، چندان استعداد خاصی در تولید محتوا بروز نداده است اما آنچه صفحه‌اش را پر مخاطب می‌کند نشان دادن جلوه‌های مختلف از زندگی تجملاتی، در آرامش، امن و خوشحال یک زن چینی است. زنی که با وجود زندگی با خانواده بسیار سنتی همسرش هیچگونه مشکل فرهنگی با آنها ندارد، عاشق غذاها و خوراکی‌های مختلف چینی است، مدارس چینی را بسیار استاندارد می‌داند و هر چند روز یک بار از زیبایی‌های شانگهای برای مخاطبانش فیلم و عکس می‌گذارد. جالب اینکه غزاله ژانگ هر روز صفحات اینستاگرامی بقیه بلاگرهای فارسی زبانی که در چین و کره و ژاپن فعالیت می‌کنند تبلیغ می‌کند و به طور کلی در تبلیغ کردن صفحات دیگر و تبادل لینک دست و دلبازی زیادی نشان می‌دهد. همین هم باعث می‌شود خیلی‌ها بپرسند که چرا برای زنی میلیاردر که هیچ فعالیت اقتصادی ندارد باید زیاد شدن تعداد فالوئرهای صفحه اینستاگرامی‌اش اینقدر مهم باشد و اگر او اینقدر عاشق فضای مجازی بوده پیش از این چه می‌کرده کجا بوده و چرا هیچ صفحه دیگری نداشته است؟
فعالیت اقتصادی در چین
اگرچه غزاله ژانگ یک مورد واقعا عجیب به نظر می‌رسد اما بلاگرهای دیگری با تعداد فالوئرهای کمتر هم هستند که کمی شبیه او فعالیت می‌کنند. گلی با نام کاربری کال می گلی، یکی از همان‌ها است. او در توضیحات صفحه‌اش نوشته که در آرزوی ثبت برند آرایشی خودش راهی چین شده. در صفحه‌اش اما چندان خبری از فعالیت‌های مرتبط با آرایش و کارهای زیبایی نیست. بیشتر از آن توضیح و تعریف در مورد جاذبه‌های زندگی در چین است. از بررسی نقاط گردشگری چین گرفته تا غذاها و سنت‌های چینی. در پست‌های او زندگی یک زن شاد را می‌بینیم که هدف‌هایش را در چین دنبال می‌کند و مانع خاصی هم در برابرش دیده نمی‌شود، نه فرهنگ سخت‌گیری وجود دارد و نه مشکلات اقتصادی ویژه‌ای.
خانم اوشین
ماجرا در مورد بلاگرهای ژاپنی هم تا اندازه زیادی صدق می‌کند، اینجاست که پای جذابیت‌های غیر قابل انکار شرق برای مردم ایران به میان می‌آید و با خودمان فکر می‌کنیم نکند در مورد بلاگرهای چینی هم بدبین بوده‌ایم؟
یکی از نمونه‌های بلاگرهای فارسی زبان ساکن ژاپن اوشین بانو است. صفحه او با نزدیک به ۳۷۰ هزار دنبال کننده در مورد فرهنگ، غذاها و مکان‌های دیدنی ژاپن می‌نویسد. او از نظم و ترتیب مثال زدنی مردم این کشور می‌گوید.
او هم مانند بقیه بلاگرهای پر طرفدار ساکن شرق هیچ نکته منفی، ناراحت کننده و چالش برانگیزی به ذهنش نمی‌رسد و همه چیز از نظر او خوب و زیبا و تمیز و خوشمزه است. او هم علاقه زیادی به تبادل لینک با بقیه بلاگرهای شرقی از خودش نشان می‌دهد و البته به نظر می‌رسد که گاهی تبلیغات هم قبول می‌کند.
سوگل در ژاپن
سوگل با ۱۳۸ هزار دنبال کننده دختر دیگری است که ساکن ژاپن است و یک فرق اساسی با بلاگرهایی که تا الان مرور کردیم دارد و آن اینکه یک آنلاین شاپ با خرید مستقیم از ژاپن را اداره می‌کند که البته با توجه به فعالیت‌های صفحه‌اش چندان پر رونق به نظر نمی‌رسد.
در صفحه او هم اغلب ویژگی‌های ژاپن خوب است و کلی اتفاق جالب در انتظار یک ایرانی ساکن ژاپن است. اگر بخواهیم منصف باشیم او خیلی با استعدادتر و خوش ذوق‌تر از بقیه بلاگرهای ساکن کشورهای شرقی است و می‌توان گفت که شاید اگر ساکن ایران هم بود می‌توانست مسیر مشابهی را با محتواهای متفاوت طی کند.
سوجین یک معلم
در کنار مواردی که نام بردیم تعداد زیادی کاربر هم با تعداد دنبال کننده کمتر وجود دارند که اغلب آنها مدت کمی از فعالیت مجازی‌شان می‌گذرد اما همگی روی نقاط عجیب و جالب کشورهای چین، ژاپن و کره دست می‌گذارند.
نکته جالب اینکه با وجود محبوبیت بیشتر محصولات فرهنگی کره جنوبی برای نسل جدید ایران مانند نسل زد در تمام کشورها، تعداد بلاگرهای پر طرفداری که ساکن کره جنوبی باشند خیلی کمتر است.
اگرچه تعداد صفحاتی که به جزئیات سریال‌های کره‌ای و موزیک کی پاپ می‌پردازند بسیار زیاد به نظر می‌رسد. اگر خوش بین باشیم می‌توانیم بگوییم که شاید تعداد ایرانی‌های کره کمتر از ایرانی‌های چین و ژاپن است وطبیعی است از بین آنها بلاگر کمتری هم ظهور کند اما به هر حال در بین ایرانی‌های اندک ساکن کره هم بلاگرهای محبوب پیدا می‌شود مانند سوجین که زبان کره‌ای درس می‌دهد و ساکن کره است با ۱۶۲هزار دنبال کننده که سال ها از اقامتش در کره می‌گذرد و در همه زمینه‌های مربوط به سبک زندگی کره‌ای تولید محتوا می‌کند.
