چرا باید بچه‌ها را از سیل خبرهای منفی محافظت کرد؟
در این روزگار پرهیاهو، اگر بتوانیم با دقت و محبت، سیل خبرهای منفی را از ذهن فرزندانمان دور کنیم، بزرگ‌ترین لطف را به آینده‌شان کرده‌ایم
هفت صبح| شب‌ها وقتی برق شهر کمرنگ می‌شود و نورهای لرزان روی دیوار می‌لغزد، گاهی صداهای مبهم تلویزیون از اتاق دیگر، در گوشم می‌پیچد. اخباری که با لحن جدی و تصاویر نگران‌کننده، مثل موجی بی‌پایان ذهن بزرگ‌ترها را درگیر می‌کند. اما همیشه میان همین سکوت و تردید، صدای خنده پسر برادرم از اتاق کناری، گرمای عجیبی به خانه می‌بخشد؛ یادآوری اینکه هنوز کودکی هست، هنوز امید جاری است.
امروزه، دیگر لازم نیست منتظر تیتر روزنامه‌ها یا خبر ساعت ۹ تلویزیون بمانیم. خبرها از هر گوشه و کنار خانه راهی می‌شوند؛ روی گوشی‌ها، تبلت‌ها، لپ‌تاپ‌ها و حتی ساعت‌های هوشمند. حجم و سرعت انتقال اخبار آنقدر زیاد شده که گاهی خود ما هم فرصت هضم‌شان را پیدا نمی‌کنیم. در این میان، کودکان مثل اسفنجی حساس، بی‌واسطه هر آنچه می‌شنوند و می‌بینند را جذب می‌کنند.
شاید کسی بگوید «بچه‌ها چیزی نمی‌فهمند» یا «حواس‌شان به بازی است»، اما حقیقت تلخ‌تر و عمیق‌تر از اینهاست. ذهن کودک، پاک و باز است؛ خبری کوتاه یا تصویری ناراحت‌کننده، می‌تواند تخیلش را تا مرز نگرانی و ترس ببرد. اضطراب‌هایی که در قالب سوال‌های تکراری یا کابوس‌های شبانه بازمی‌گردد و گاهی تا مدت‌ها در رفتار و گفتار بچه‌ها لانه می‌کند.
اینجاست که نقش والدین به عنوان سپر آرامش و امنیت خانواده معنا پیدا می‌کند. پدر و مادرها نخستین فیلتر دنیای بیرون برای ذهن کودک‌اند. آنها باید بدانند که هر خبری، هر تصویری و هر بحث خانوادگی، مناسب فضای ذهنی کودک نیست. لازم نیست بچه‌ها همیشه از همه واقعیت‌های تلخ دنیا باخبر باشند. قرار نیست بار مشکلات جامعه را همزمان با بار مشق و مدرسه به دوش بکشند.
یکی از مهم‌ترین مسئولیت‌های والدین، مدیریت دریچه ورود خبر به خانه است. این کار، هم شجاعت می‌خواهد، هم صبر و هم دانستن اینکه کودک به چه چیزهایی نیاز دارد تا دنیای امن و باطراوتش را حفظ کند. می‌توان به‌جای بحث‌های طولانی درباره اتفاقات ناگوار، از لحظات شاد روزمره حرف زد؛ از آرزوها، امیدها و رویاهای کودکانه‌ای که هنوز قلب خانه را گرم می‌کند.
پیشنهاد می‌کنم خانواده‌ها در کنار هم اخبار را انتخاب کنند. اجازه دهید فرزندتان احساس کند خانه، مکانی است برای شنیدن خبرهای خوب، آموختن مهربانی و رشد امید. اگر هم لازم بود خبری سخت یا تلخ را توضیح دهید، آن را با زبانی ساده و پر از امید بازگو کنید. کودکان باید باور کنند که بزرگ‌ترها هوای همه چیز را دارند و هنوز دنیا جای خوبی برای زیستن است.
در این روزگار پرهیاهو، اگر بتوانیم با دقت و محبت، سیل خبرهای منفی را از ذهن فرزندانمان دور کنیم، بزرگ‌ترین لطف را به آینده‌شان کرده‌ایم. بچه‌ها لایق دنیایی هستند که در آن، خیال‌پردازی و لبخند بر اضطراب و نگرانی پیروز باشد. خانه، باید قلعه آرامش بماند؛ جایی که فرزندان از سیل اخبار بیرون، فقط صدای عشق و امید را می‌شنوند.
