خشکسالی در مرکز، شمال را به مقصد «کوچ اجباری» تبدیل کرده؛ تنها در دو سال، ۸۰۰ هزار نفر وارد گیلان و مازندران شدهاند. نتیجه این ورود بی رویه، جنگلهایی که جایشان را به ویلاها میدهند، زمینهای کشاورزی که میسوزند، جادههایی که توان نفسکشیدن ندارند، و روستاهایی که تا ۶۰٪ بومیزدایی شدهاند.
آب کم است، زیرساختها فرسودهاند و طبیعت دارد از پا میافتد. این مهاجرت دیگر «خانه دوم» نیست؛ بحران ملی است. اگر مدیریت نشود، شمال ایران آیندهای برای بومیها نخواهد داشت.