۵۰خاطره از فوتبال ایران؛ همنشینی ناصر و اکبر و داریوش
روزنامه هفت صبح، تیمور مستور | در نیمه دوم دهه چهل، فوتبالیست‌ها ناگهان به سطح مشاهیر درجه اول جامعه ایرانی صعود می‌کنند. محبوبیت ناگهانی فوتبال و ستاره‌هایش پس از قهرمانی تیم ملی در سال ۱۳۴۷ و ۱۳۵۱ در آسیا و قهرمانی تاج در سال ۱۳۴۹ و همچنین اوج‌گیری رقابت تاج و پرسپولیس در همین سال‌ها، همزمان می‌شود با خیزش موسیقی پاپ ایرانی و یکه‌تازی چهره‌های سینمای ایران.
حالا افکار عمومی و رسانه‌ها در کنار فردین و ملک‌مطیعی و وثوقی و ویگن و عارف، متوجه همایون بهزادی و حسین کلانی و ناصر حجازی و علی جباری و غلامحسین مظلومی می‌شوند. اتفاقی که نسل قبلی ستارگان فوتبال ایران از آن بی‌بهره بودند. فوق‌‌ستاره‌هایی مثل بیوک جدیکار و امیرمسعود برومند هرگز این سطح از شهرت را تجربه نکرده بودند. یا مثلا پرویز دهداری. در طول یک دهه از سال ۱۳۴۷ تا ۵۷ ستارگان فوتبال محبوبیتی همپای هنرپیشه‌ها و آوازه‌خوانان پیدا می‌کنند.
آن‌هم در حالی‌که سطح درآمدشان به‌رغم ترقی چشمگیر هرگز به گردپای این ستاره‌ها هم نمی‌رسید. در حالی‌که چهره‌های اصلی سینما و موسیقی، درآمدهایشان گاه از سالی یک میلیون تومان هم عبور می‌کرد (در سال ۵۶ برخی از این ستاره‌ها مثل بیک ایمانوردی و وثوقی و دده‌بالای بزرگ و گوگوش و داریوش درآمدشان از دو میلیون تومان در سال هم عبور کرده بود)، ستاره‌های بزرگ فوتبال عموما با قراردادهایی در سطح ۴۰ تا ۱۰۰ هزار تومان در سال زندگی می‌کردند.
هرچه بود میکس فوتبالیست و ستاره، طعمه جدید رسانه‌ها برای فروش بیشتر شده بود. ستاره‌های فوتبال بسته به پایگاه اجتماعی، دانش و سطح زندگی‌شان جذب بازی مبتذل رسانه‌ای مجلات می‌شوند. در سال ۱۳۴۹، پروین و آشتیانی از پرسپولیس با ناصر حجازی و علی جباری از تاج به استودیوی عکاسی می‌آیند تا با فروزان، بازیگر مشهور و بی‌رقیب آن دوره سینمای ایران عکس بیاندازند. تیپ اسپرت پروین و حجازی و آشتیانی در برابر کت و شلوار خاکستری و کراوات علی جباری و البته ژانگولرهای خانم فروزان اتمسفر عجیبی به عکس‌ها بخشیده است.
در این موج جدید همایون بهزادی با تکیه بر چهره آرتیستی خود و حسین کلانی با موهای بلوند و اروپایی‌اش در کنار ناصر حجازی هدف اول این رسانه‌ها و مجلات هستند (جوانان، اطلاعات هفتگی، اطلاعات بانوان، سپید و سیاه، زن روز، دختران و پسران و…)، اما بهزادی و کلانی که سن و تجربه بیشتری دارند و متاهل هم هستند، چندان تن به این بازی نمی‌دهند. در سال ۱۳۵۰ مجله جوانان خوش‌تیپ‌ترین مردان ایرانی را به نظر‌سنجی خواننده‌هایش می‌گذارد و همایون بهزادی در سطح اول بعد از عارف و فردین و ناصر ملک‌مطیعی و بهروز وثوقی قرار می‌گیرد و کلانی دوازدهم می‌شود و حجازی سیزدهم.
همایون بهزادی با بهروز وثوقی عکس می‌گیرد، در حالی‌که مثل همیشه آراسته و خوشتیپ است و حسین کلانی در کنار عارف و نیلوفر چند فریم عکس سه نفره می‌اندازد، در حالی‌که مشخص است سعی می‌کند فاصله خود را با نیلوفر در عکس‌ها حفظ کند. ناصر حجازی اما جوان است و خوشتیپ و طعمه اول. مجلات آن دوران پر است از عکس‌های تکی حجازی که تقریبا در آن سال‌ها از همه هنرپیشه‌های سینمای ایران خوش‌تیپ‌تر بوده است. و البته عکس‌هایش با فروزان، داریوش اقبالی، ستار، فریدون فروغی، بهروز وثوقی، مهناز و…
در این میان داریوش اقبالی طرفدار تاج بود و روابط بسیار گرمی با حجازی و مسعود مژدهی و اکبر کارگر‌جم و حتی منصور رشیدی داشت. با توجه به گرفتاری‌های متناوب داریوش به مسئله مواد مخدر، می‌شد همنشینی با او را همیشه به‌عنوان یک خطر بالقوه برای فوتبالیست‌ها دانست که خوشبختانه از قرار به‌خیر گذشته. خاطراتی از دلهره‌های مثبت همسر ناصر حجازی از این همنشینی‌ها در فضای مجازی نقل شده است که نشان از حس مسئولیت ایشان دارد.
دو مهاجم خوزستانی آن سال‌ها غلامحسین مظلومی و صفر ایرانپاک هم در این مجموعه عکس‌ها به‌کار گرفته می‌شوند. در بالا گرفتن تب قرمز و آبی در پایتخت و در حالی‌که همایون بهزادی و علی جباری و حسین کلانی پا به چنین بازی‌هایی نمی‌دهند، این دو گلزن، ایرانپاک و مظلومی، انتخاب می‌شوند برای بازی زرد روی جلدها. در این میان عکس صفر ایرانپاک با مهناز هنرپیشه پرطرفدار فیلم‌های تبلیغاتی به یک غائله بزرگ در پرسپولیس بدل شد.
(مهناز دو سال بعد عکس مشهوری با گرد مولر و بکن‌باوئر در تهران دارد) عکس بسیار عجیبی است و ایرانپاک با بردن دو دستش در پشت خود به وضوح معذب بودن خود را در این عکس نشان داده است. این عکس به بلوایی بدل می‌شود که با سیلی علی عبدوه بر صورت ایرانپاک و استعفای پروین و آشتیانی و ادیبی به حمایت از ایرانپاک به اوج خود می‌رسد و در نهایت با دلجویی عبدوه از ایرانپاک و عذرخواهی دومی ماجرا تمام می‌شود.
غلامحسین مظلومی هم عکس عجیبی با آرام بازیگر جنجالی فیلمفارسی دارد. مهم‌ترین طعمه مجلات در نیمه دوم دهه پنجاه حسن روشن است. فوق‌ستاره بسیار جوان فوتبال ایران که در صحنه‌آرایی این مجلات مجبور می‌شود با سپیده و لیلا فروهر عکس بگیرد. او یک عکس سه نفره هم با پروین و فرزین خواننده دارد. و بالاخره آخرین تصاویر در سال ۵۷، اعضای تیم ملی در یک بزن‌و‌بکوب شبانه و حضور رقاصه‌ها و آخری هم پایکوبی دفاع چپ جوانی که به شکل افتخاری همراه تیم ملی راهی آرژانتین شده است و بعدها دفاع آخر پرسپولیس شد.
و این‌که در جست‌و‌جوهایم به شکل عجیبی عکسی از پرویز قلیچ‌خانی با ستاره‌های سینما و موسیقی ندیدم. اگر کسی سراغ دارد به من بگوید. میکس دوباره فوتبالیست‌ها و ستاره‌ها سه دهه بعد دوباره شکل گرفت. و با غلظتی دوچندان. همنشین هم هستند. رفیق هستند و پای ثابت مهمانی‌ها و نمایش‌های خصوصی و کنسرت‌ها و دیت‌های مثلا مخفی.
با همت اساتید محسن مسلمان و رامین رضائیان و مهدی طارمی و سعید عزت‌اللهی و فرشاد احمدزاده و مرحوم علی انصاریان و مرحوم مهرداد میناوند و مهدی قایدی و وریا غفوری و فرهاد مجیدی و البته محمدرضا گلزار و مهناز افشار و ترلان پروانه و امیر تتلو و رضا صادقی و سرکار خانم سحر قریشی و البته چندین بازیگر دیگر از صنف بانوان سینمای ایران که خب بگذریم. با یک تفاوت که حالا این فوتبالیست‌ها عموما درآمد بیشتر و یا حداقل برابر همتایانشان در موسیقی و سینما دارند.
