سپید پوشیده بودم با موی سیاه
روزنامه هفت صبح، آرش خوشخو | فرهاد برایم محترم‌ترین نام موسیقی ایران است. از دیرباز. آن صدای رعد آسا و آن وسواس افراطی‌اش در تلفظ صحیح کلمات و آن احساس و اشتیاق روشنفکرانه‌ای که در اجرای ترانه‌های مشهور خود داشت.در سال‌هایی که همه فضای موسیقی پاپ ایران را عاشقانه‌های جوانانه پر کرده بود او سخت‌ترین ترانه‌ها را انتخاب می‌کرد و آگاهانه از همراهی با موج غالب فضای موسیقی ایرانی خود را دور نگاه می‌داشت.
فرهاد مهراد مرد تنها
یکی دوبار به برنامه‌های تلویزیونی قبل از انقلاب آمد و با آن سیگار گوشه لبش و نواختن گیتار بیش از آنکه به یک آوازه‌خوان پاپ شبیه باشد به یک یاغی و مبارز سیاسی شبیه بود.اجراهای او در ترانه‌هایی مثل یه شب مهتاب، بوی عیدی بوی توپ،یه مرد بود یه مرد (صدای بی‌صدا) و از همه زیباتر به فکر یک سقفم،اوج پرواز موسیقی پاپ قبل از انقلاب بود و فکر کنم حالا در زمستان سال ۹۸ هم جایگاه خود را آن بالای بالا حفظ کرده است. بی‌گزند.
او از دل موج نوین موسیقی پاپ ایران در اواخر دهه۴۰ ظهور کرد اما وسواس و سلیقه ویژه‌اش جایگاهی بس متفاوت به او بخشید. شهرتش را مدیون اسفندیار منفردزاده است که او را برای خواندن ترانه مشهور فیلم رضا موتوری انتخاب کرد تا صدای زیبایش ترانه مرد تنها را در انتهای این فیلم مهمان تماشاگران کند.
تماشاگرانی خو کرده به صدای کوروس سرهنگ‌زاده و ایرج و عارف،حالا صدای متفاوتی را در پای یک فیلم ایرانی می‌شنیدند. او حتی قرار بود ترانه زیبای مرداب را هم بخواند که سازنده‌اش (شماعی‌زاده) بعد از شنیدن اجرای خارق‌العاده فرهاد دبه کرد و خودش خواند! او صدای تعهد و تفاوت در موسیقی پاپ ایران بود. او ترانه‌های زیبایی خواند و در مقابل وسوسه خواندن ترانه‌های بی‌شمار مقاومت کرد.
در سال‌های بعد از انقلاب درگیر موج سختگیری افراطی در مورد موسیقی شد. خواننده ترانه زیبای والا پیامدار از ادامه کار محروم شد. مثل مازیار و فریدون فروغی و کوروش یغمایی. همه چهره‌هایی که نمادهای موسیقی متعهد پاپ بودند و در ایران ماندند. تنها اواسط دهه ۷۰ بود که فرهاد بالاخره و بعد از کشمکش‌های فراوان توانست کنسرتی را برگزار کند. ابتدا درآلمان و بعد در تهران. در جایی در شرق تهران.
او اوایل دهه ۸۰ به خاطر بیماری هپاتیت سی درگذشت. تنها ۵۹سال داشت و هنوز هم آبروی موسیقی پاپ ایرانی محسوب می‌شود. هنوز هم صدای پراشتیاقش در ترانه سقف و صدای نوستالژیکش در یه شب مهتاب و صدای اندوهگینش در خواب در بیداری بهترین دستاوردهای موسیقی پاپ ایرانی است: سپید پوشیده بودم با موی سیاه / کنون سیاه جامه‌ام با موی سپید.
/ فرهاد مهراد مرد تنها
