باشگاه فیلم سوره علیه سیما با‌رمز کتونی زرنگی
روزنامه هفت صبح، گروه تلویزیون | علی ملاقلی‌پور سال پیش سریالی ساخت به نام «کتونی زرنگی». این سریال محصول باشگاه فیلم سوره حوزه هنری است که سال پیش در آستانه پخش گرفتار حاشیه شد و روی آنتن نرفت. طبعا در روزهای اول توقیف، رسانه‌ها ماجرا را از زوایای مختلف بررسی کردند و گزارش‌ها ناظر به چرایی اتفاق بود. مدتی خبری از سریال نبود تا این که از چندی پیش نام «کتونی زرنگی» در برخی رسانه‌ها دیده شد.
این بار رویکرد گزارش‌ها و یادداشت‌ها فرق دارد. نویسندگان مطالب بعد از تماشای سریال خواهان رفع توقیف آن بوده‌اند. از قضا «کتونی زرنگی» از سوی روابط عمومی باشگاه فیلم سوره در اختیار هفت صبح هم قرار گرفت. گزارش امروز بر پایه دو پرسش شکل گرفته: آیا اقدام روابط عمومی اصولی است؟ سریال چه کیفیتی دارد؟
*** مورد اول| ماجرای یک توقیف
سریال «کتونی زرنگی» بهمن سال گذشته در آستانه پخش از شبکه سه، توقیف شد. ابتدا قائم‌مقام وقت شبکه سه سیما دلیل این اتفاق را خطای فاحش کارگردان دانست. علی ملاقلی‌پور هم در پستی اینستاگرامی، بابت حرف‌هایش در فضای مجازی، عذرخواهی کرد. کمی بعد مرتضی میرباقری معاون سیما این طور واکنش نشان داد که «کتونی زرنگی» از نظر کیفی صلاحیت پخش ندارد و در تراز مردم ایران نیست. در چند نوبت دیگر علی ملاقلی پور عذرخواهی کرد اما تاکنون افاقه نکرده است.
*** مورد دوم| اقدام عجیب باشگاه سوره
این نخستین بار نیست که یک سریال مهر توقیف می‌خورد. طبیعی است که سازندگان برای رفع مشکل سراغ شیوه‌های مختلف بروند. روابط عمومی باشگاه فیلم سوره هم یکی از راهکارها را نمایش «کتونی زرنگی» برای برخی از اهالی رسانه‌ها دیده است. این‌که چندی پیش چندین یادداشت درباره سریال منتشر شد، پیرو همین اتفاق است.
نویسندگان این یادداشت‌ها ضمن تمجید از سریال، خواستار رفع توقیف آن بودند. این شیوه‌ای است که صاحبان فیلم‌های سینمایی سال‌ها است انجام می‌دهند. آن‌ها برای تحت فشار قرار دادن وزارت ارشاد، داوران جشنواره فجر، افکار عمومی و … فیلم خود را برای اصحاب رسانه و منتقدان نمایش می‌دهند.
گاهی یادداشت‌هایی که درباره فیلم‌ها نوشته می‌شود، تمجیدی به‌جا‌ست و گاه برای خوشامد صاحبان فیلم. مطالب نوشته شده درباره «کتونی زرنگی» با گزاره دوم همخوانی دارد. ضمن آن که صحبت از یک سریال است نه فیلمی سینمایی. مگر می‌توان بر اساس تماشای چند قسمت، یک سریال را قضاوت کرد؟ چه بسیار سریال‌هایی که شروع خوب داشته اما در ادامه دچار افت شده‌اند.
*** مورد سوم| یک سریال ضعیف
کفه سنگین آنچه در رسانه‌ها نوشته شده، در تمجید از «کتونی زرنگی» است. گفته می‌شود این سریال چیزی شبیه کمدی‌های متوسطی است که این سال‌ها دیده‌ایم. واقعیت اما این است که «کتونی زرنگی» (بر اساس چند قسمت ابتدایی آن) به مراتب ضعیف‌تر از کمدی‌های اخیر تلویزیون است. قصه، بازی‌ها، شوخی‌‌ها، شخصیت‌ها و … همگی زیر متوسط هستند. نتیجه‌ای که به‌دست آمده از «کتونی زرنگی» یک سریال ضعیف ساخته که حتی قادر به خنداندن و سرگرم کردن کودکان نیست!
*** مورد چهارم|هجمه علیه تلویزیون
می‌دانیم ضعف «کتونی زرنگی» دلیل اصلی توقیف ( آن هم در دقیقه نود) نیست. هرگز معتقد نیستیم این سریال باید در محاق بماند. «کتونی زرنگی» هم مثل خیلی از سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیون پر است از ضعف. اگر مبنای پخش سریال‌ها و برنامه‌ها کیفیت‌شان باشد که آنتن شبکه‌ها در طول سال خالی می‌ماند! با این نگاه «کتونی زرنگی» بیهوده مهر توقیف خورده.
منتها شیوه‌ای که برای رفع توقیف آن گرفته شده هم ناصواب است. مشکلات این سریال باید درون سازمان صدا و سیما حل شود؛ نه این که باشگاه سوره، رسانه‌ها را مقابل تلویزیون قرار دهد. گیریم که فشار رسانه‌ای جواب داد؛ مخاطب از خودش نمی‌پرسد دلیل این همه قیل و قال برای یک سریال ضعیف چه بود؟ در برخی گزارش‌های رسانه‌ای، «کتونی زرنگی» و «سرزمین کهن» کنار هم قرار گرفته‌اند. این قیاس از اساس اشتباه است و حتی جفا در حق «سرزمین کهن»! این سریال اما فارغ از هیاهو در انتظار رفع توقیف به‌سر می‌برد.
*** مورد پنجم| شیوه ناصواب
شاید شکل درست این بود که منتقدان و اصحاب رسانه، نظر خود را درباره «کتونی زرنگی» مکتوب می‌کردند و باشگاه سوره آن‌ها را به دست معاونت سیما می‌رساند. این که یادداشت‌ها در یک رسانه کار شود، یعنی تقابل دو نهاد به ظاهر همسو. وانگهی، دیدگاه منتقدان و اهالی رسانه باید خالی از جهت گیری باشد.
طبعا اگر یادداشت‌ها بدون سفارش و توصیه نوشته شوند، «کتونی زرنگی» هرگز رنگ آنتن نخواهد دید! نه این سریال که خیلی از سریال‌ها و برنامه‌ها با نگاه اصولی، در تراز با آنتن تلویزیون نیستند. «کتونی زرنگی» هم روی آنتن برود مخاطب آن را پس خواهد زد؛ ایرادهایی هم که معاونت سیما به آن وارد کرده، سخت‌گیرانه است. همان بهتر که از توقیف خارج شود که «دیده شدن» بهترین تنبیه برای آن است.
