۱۰۰فیلمساز برتر تاریخ سینما| قسمت دهم: ۱۰ تا یک
روزنامه هفت صبح| طی هفته‌های گذشته 9 قسمت از صد فیلمساز برتر تاریخ سینما را منتشر کرده‌ایم. شمارش معکوس از صد به یک. در اولین بخش به ترتیب از رده 100 تا 91، نام‌های دیوید فینچر، میلوش فورمن، ژاک دمی، بلا تار، کارول رید، آندره وایدا، استنلی دانن، موریس پیالا، مایکل کورتیز و کلینت ایستوود معرفی شدند.
در بخش دوم هم در فاصله 90 تا 81 نام‌هایی مثل: میازاکی، فون تریه، نولان، آنجلوپولوس، ژیگا ورتوف، وندرس، فلاهرتی، دی پالما، مارسل کارنه و هانکه. در سومین قسمت به نام‌هایی مثل: ورنر هرتزوگ، ترنس مالیک، ادوارد یانگ، کیشلوفسکی، جان هیوستن، کلر دنی، ریدلی اسکات، دیوید کراننبرگ، الیا کازان و رائول والش پرداختیم. در قسمت چهارم هم به برناردو برتولوچی، وونگ کاروای، پل تامس اندرسون، ویلیام وایلر، سام پکین پا، جوزف فن اشترنبرگ، کریس مارکر، پی یر پائولو پازولینی، رینر ورنر فاسبیندر و لیو مک کری پرداختیم.
در قسمت پنجم از نیکلاس ری، میکیو ناروسه، کوئنتین تارانتینو، پرستن استرجس، ژان ویگو، شانتال اکرمن، جورج کیوکر، برادران کوئن، وینسنت مینه لی و ژان پی یر ملویل گفتیم و در قسمت ششم به معرفی دیوید وارک گریفیث، وودی آلن، سرجیو لئونه، فرانک کاپرا، رابرت آلتمن، داگلاس سیرک، آلن رنه، ساتیا جیت رای، اریک رومر و ژاک ریوت پرداختیم .
و در قسمت هفتم به معرفی عباس کیارستمی، هو شیائو هشین، مایکل پاول و امریک پرسبورگر، جان کاساوتیس، باستر کیتون، رومن پولانسکی، ژاک تاتی، ویتوریو دسیکا، فرانسوا تروفو و دیوید لین پرداختیم و قسمت هشتم هم به معرفی اسپیلبرگ، لوکینو ویسکونتی، سرگئی ایزنشتاین، ارنست لوبیچ، فردریش مورنائو، کارل درایر، دیوید لینچ، فرانسیس فورد کوپولا، روبرتو روسلینی و ماکس افولس اختصاص داشت .
و بالاخره در قسمت نهم از رتبه بیست به یازده آمدیم. با معرفی چارلز چاپلین، فریتس لانگ، آندری تارکوفسکی، مارتین اسکورسیزی، بیلی وایلدر، میکل آ‌نجلو آنتونیونی،کنجی میزوگوچی، هاوارد هاکس، ربور برسون و اینگمار برگمان. امروز هم بخش دهم و آخر را می‌خوانید. از شماره 10 تا 1 :
10: ژان رنوار. سینماگر انسان‌دوست و بزرگ فرانسه در دهه سی که وقوع جنگ دوم جهانی در درخشش او وقفه انداخت. با این حال در دهه پنجاه باز هم فیلم‌های بزرگی به گنجینه سینمای جهان اضافه کرد. خصلت منحصربه‌فرد سینمای او خوشبینی به ذات انسان بوده.
مهم‌ترین فیلم‌ها: قاعده بازی (1939)، توهم بزرگ (1937)، رودخانه (1951)، جنایت موسیو لانژ(1936)، کن کن فرانسوی (1956)
9 : اینگمار برگمان. متر ومعیار اصلی سینمای روشنفکرانه اروپایی در بیش از سه دهه. نمایش‌هایی تاثیرگذار و گاه بسیار غامض از مسئله هویت، روابط انسانی و ایمان. یکی از مسلط‌ترین و در عین حال مستبدترین سینماگران تاریخ.
مهم‌ترین فیلم‌ها: پرسونا (1964)، فانی و الکساندر (1982)، توت‌فرنگی‌های وحشی (1957)، مهر هفتم (1956)، فریادها و نجواها (1971)
هشت: آکیرا کوروساوا. امپراطور بزرگ سینمای شرق. با خلاقیتی شگرف در جاری ساختن حرکت و هیجان در بافت و بدنه فیلم‌هایش. غربی‌ترین سینماگر کلاسیک ژاپن و سرمشق بسیاری از سینماگران معاصر آمریکایی.
مهم‌ترین فیلم‌ها: هفت سامورایی (1954)، راشومون (1950)، زیستن (1952)، آشوب (1985)، بالا و پایین (1962)
هفت : ژان لوک گدار. مهم‌ترین چهره موج نوی سینمای فرانسه که مجموعه ابداعات و خط‌شکنی‌هایش کمک بزرگی به تکامل زبان سینما کرده است. او نیم قرن تمام به شکل یک نفس به خلق آثار عجیب خود در عرصه تصویر و زبان سینمایی مشغول بود.
مهم‌ترین فیلم‌ها: از نفس افتاده (1960)، تحقیر (1963)، پی یرو خله (1965)، گذران زندگی (1962)، تاریخ سینما (1995)
شش: جان فورد. استاد بزرگ سینمای آمریکا. وارث سنت‌های گریفیث. او را نیمی ایرلندی و نیمی نابغه توصیف کرده‌اند. متخصص وسترن، قاب‌های جادویی و نوعی بیان تصویری سهل و ممتنع در تشریح درونی‌ترین تمایلات انسانی.
مهم‌ترین فیلم‌ها: جویندگان (1956)، مردی که لیبرتی والانس را کشت (1962)، کلمنتاین عزیزم (1946)، خوشه‌های خشم (1940)، مرد آرام (1952)
پنج: فدریکو فلینی. استاد بزرگ سینمای ایتالیا که فیلم‌هایش وریته‌هایی از حماقت‌ها و رویاها و روابط انسانی هستند. دلبسته سیرک بود و از فرم مشابهی در نمایش موقعیت‌های جذاب و گاه مبالغه شده با یک خط داستانی نه چندان پررنگ سود می‌جست.
مهم‌ترین فیلم‌ها: هشت و نیم (1963)، زندگی شیرین (1960)، جاده (1954)، آمارکورد (1974)، شب‌های کابیریا (1956)
چهار: یاسوجیرو ازو. استاد مسلم ملودرام و کمدی که سبک کارگردانی‌اش هنوز برای بسیاری از سینماگران جوان جاذبه‌ای غیرقابل مقاومت دارد. متخصص تقلیل موقعیت‌های دراماتیک به چارچوب‌های نوعی نگاه حکیمانه شرقی به گذر عمر و تولد و مرگ.
مهم‌ترین فیلم‌ها: داستان توکیو (1953)، آخر بهار (1949)، آغاز تابستان (1951)، تنها پسر (1936)، بعد از ظهر پاییزی (1962)
سه: استنلی کوبریک. یکی از مهم‌ترین پیام‌آوران دوران جدید سینما. محبوب‌ترین سینماگر میان عشاق سینما و متخصص پروژه‌های جاه‌طلبانه‌ای که به سختی بتوان بین آنها خط سیر مضمونی و یا سبکی پیدا کرد در عین حالی که همه آنها شاهکار محسوب می‌شوند.
مهم‌ترین فیلم‌ها: 2001: یک ادیسه فضایی (1968)، دکتر استرنج لاو (1964)، بری لیندون (1975)، چشمان کاملا بسته (1999)، پرتغال کوکی (1971)
دو: اورسن ولز. نابغه بزرگ و خودپسند تاریخ سینما که در 26سالگی و در اولین فیلم خود تاریخ سینما را به دو قسمت قبل و بعد تبدیل کرد. استاد میزانسن‌های ترکیبی و نوعی بیان تصویری مهاجم و سازش‌ناپذیر که بر مبنای حرکات قاطع دوربین و کلوزآپ‌های تکان‌دهنده و عمیق میدان‌های افراطی شکل می‌گرفتند. او اگر کمی مدارای بیشتری داشت شاید تعداد شاهکارهایش خیلی بیشتر از کارنامه فعلی‌اش می‌بود.
مهم‌ترین فیلم‌ها: همشهری کین (1941)، نشانی از شر(1957)، آمبرسون‌های باشکوه (1942)، ناقوس‌های نیمه شب (1965)، بانویی از شانگهای (1947)
یک: آلفرد هیچکاک. هر سال تعداد بی‌شماری متن انتقادی علیه فیلم‌هایش و حتی شیوه زندگی خصوصی‌اش منتشر می‌شوند و بسیاری از خوره‌های سینما فیلم‌هایش را کهنه قلمداد می‌کنند اما باز هم نام او در صدر جدول‌ها و لیست‌ها به چشم می‌خورد. هیچ‌کس به اندازه او بر مفهوم روایت تصویری و مکانیسم تاثیر تصویر سینمایی بر ذهن تماشاگر مکاشفه و نو‌آوری نکرد. او یکی از بزرگ‌ترین مبدعان فرم در سینما بوده و عجیب آنکه این توفیق را در میانه کار در سینمای تجاری و عامه‌پسند هالیوود کسب کرده است.
مهم‌ترین فیلم‌ها: سرگیجه (1958)، پنجره عقبی (1954)، روانی (1960)، بدنام (1946)، شمال از شمالغربی (1959)
