سمپاشی موزه ملی فرش ایران
گره‌ای که اداره میراث تهران باز نکرد، به دست معاون میراث فرهنگی کشور باز شد
هفت صبح، الکاویرا تیموری| سه سال بود که موزه فرش ایران سمپاشی مخازن و سالن‌ها را در نامه‌های متعدد از اداره کل میراث فرهنگی استان تهران درخواست کرده بود اما همه نامه‌ها بی‌جواب ماند تا اینکه در نشست خبری علی دارابی، معاون میراث فرهنگی کشور یکی از خبرنگاران از او درباره حضور موش‌ها در موزه ملی فرش پرسید، دارابی گرچه موکول کرد به بررسی اما فردای همان روز یک گروه متخصص که روی سم‌های مناسب برای مواد آلی پژوهش کرده بودند، راهی موزه ملی فرش شدند و سمپاشی را به مدت سه روز آغاز کردند.
وضعیت چهار موزه ملی کشور که با وجود مخالفت کارشناسان زیر نظر اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی کشور اداره می‌شود، مبهم و غیرحرفه‌ای است. موزه‌های رضا عباسی، نقاشی پشت شیشه، فرش و آبگینه چهار موزه ملی هستند که استانی اداره می‌شوند و رسیدگی به آنها در هاله‌ای از ابهام است.
اما درباره موزه ملی فرش و آثار بی‌نظیری که در آن نگهداری می‌شود باید گفت که این موزه در سال ۱۳۵۶ با بهره‌گیری از الگوی نگهداری فرانسوی و مبتنی بر استانداردهای بین‌المللی، یکی از پیشرفته‌ترین سیستم‌های حفاظت از فرش‌های تاریخی راه‌اندازی شده و استفاده از محفظه‌های لوله‌ای موسوم به کفراژ که با مواد غیر اسیدی، پوشش‌های ضدآفات، کنترل رطوبت و نور و محیط ایزوله طراحی شده‌اند، امکان نفوذ هرگونه جانور موذی را عملاً منتفی می‌سازد.
همچنین گفته می‌شود که کارشناسان این موزه، فرش‌های موزه، چه در بخش نمایشگاهی و چه در مخازن را به‌صورت مستمر تحت نظارت کارشناسان نساجی، مرمت و حشره‌شناسی فرهنگی قرار می‌دهند و فرآیندهای مستندسازی آثار طبق پروتکل‌های ملی و سامانه‌های ثبت اموال فرهنگی به‌صورت منظم انجام می‌شود.
در محیط‌های شهری همچون پارک لاله، وجود برخی گونه‌های جانوری امری محتمل است و موزه ملی فرش نیز از آن مستثنا نیست اما باید گفت گره‌ای که با دست باز می‌شود چرا باید با دندان باز شود؟ اداره کل میراث فرهنگی گردشگری و صنایع دستی استان تهران چه کارهای مهمتری دارد که سه سال نامه‌های یک موزه را نادیده می‌گیرد؟
