در این گفت‌وگو، سامان احتشامی با تمرکز بر مفهوم «ترجمه موسیقایی» توضیح می‌دهد که اجرای موسیقی ایرانی با پیانو تقلید صرف از متن اصلی نیست و بازآفرینی‌ای متناسب با ذائقه و فرهنگ ایرانی است؛ همان‌طور که پیتزای ایتالیایی در ایران به شکلی بومی‌شده جا افتاده است. او پیانوی ایرانی را زبانی مستقل می‌داند که با تلاش استادانی چون جواد معروفی و انوشیروان روحانی به هویت مشخص رسیده و امروز لهجه‌های گوناگون دارد. احتشامی در بخش دیگری از گفت‌وگو، به عادتی غیرمنتظره اشاره می‌کند و می‌گوید تیراندازی و حتی تیله‌بازی، بیش از هر چیز به او تمرکز آموخته‌اند؛ تمرکزی لحظه‌ای و دقیق که به باور او، شباهت زیادی به وضعیت ذهنی نوازنده هنگام یافتن سریع و بی‌خطای کلاویه‌ها روی پیانو دارد.