دانشمندانی که در کودکی خنگ بودند و استعدادشان کشف شد + عکس

آلبرت اینشتین: نابغه ای که دیر به حرف آمد!

تصویری که امروز از  آلبرت اینشتین  در ذهن داریم، یک فیزیکدان مو سفید و باهوش است، اما کودکی او پر از نشانه های نبوغ نبود! اینشتین تا سن سه سالگی به سختی می توانست صحبت کند و همین موضوع باعث نگرانی والدینش شده بود. در مدرسه نیز معلم هایش او را دانش آموزی  تنبل  و  بی علاقه  می دانستند که پرسش های عجیب و غریب می پرسید و از چهارچوب های آموزشی پیروی نمی کرد. او حتی در آزمون ورودی دانشگاه پلی تکنیک زوریخ در درس های زبان و تاریخ رد شد! اما همین دانش آموز «متوسط»، بعدها نظریه نسبیت را ارائه داد و مسیر علم را برای همیشه تغییر داد.

مثال کاربردی:  اگر فرزندتان دیر به صحبت کردن می افتد یا در مدرسه شیطنت بیشتری دارد، نگران نباشید! شاید او هم مثل اینشتین، در حال کنکاش دنیا به روش خودش است و برای شکوفایی به زمان بیشتری نیاز دارد.

توماس ادیسون: کُندذهنی که دنیا را روشن کرد!

توماس ادیسون ، مخترع بزرگ و خالق هزاران اختراع، از جمله لامپ، در کودکی اش تجربه ی تحصیلی بسیار بدی داشت. معلمش او را «کندذهن» و «غیرقابل آموزش» خطاب می کرد و باور داشت که ادیسون به هیچ دردی نمی خورد! او تنها سه ماه به مدرسه رفت و سپس مادرش او را در خانه آموزش داد. ادیسون بعدها خودش را این گونه توصیف کرد: «من در کودکی خنگ بودم و بعدها با تجربه و تلاش یاد گرفتم.» این مثال نشان می دهد که اراده و پشتکار می تواند هر برچسبی را بی اعتبار کند.

مثال کاربردی:  اگر در یک زمینه خاص احساس ضعف می کنید، به جای تسلیم شدن، به تلاش خود ادامه دهید. ادیسون نشان داد که شور و علاقه و کار سخت، می تواند بر هر نوع «ضعف» اولیه غلبه کند.

اسحاق نیوتن: دانش آموزی بی علاقه به درس!

اسحاق نیوتن ، یکی از تأثیرگذارترین دانشمندان تاریخ و کاشف قانون جاذبه، در دوران مدرسه دانش آموز درخشانی نبود. او بیشتر به ساخت اسباب بازی های مکانیکی و آزمایش های کوچک علاقه داشت تا درس و مطالعه! نیوتن در درس هایش ضعیف بود و حتی خانواده اش او را برای کارهای کشاورزی مناسب تر می دانستند. اما همین کنجکاوی و شور درونی به جای نمرات درسی، او را به جایی رساند که در تاریخ علم ماندگار شد.

مثال کاربردی:  به علایق و کنجکاوی های درونی خود اهمیت دهید، حتی اگر با مسیرهای معمول تحصیلی همخوانی نداشته باشند. گاهی اوقات، همین علاقه ها هستند که مسیر موفقیت های بزرگ را نشان می دهند.

لویی پاستور: از شاگردی معمولی تا پدر میکروبیولوژی

لویی پاستور ، دانشمندی که با کشف واکسن و روش پاستوریزاسیون، زندگی میلیون ها نفر را نجات داد، در دوران دانش آموزی خود هرگز شاگرد برجسته ای نبود. او در رشته ی شیمی که بعدها بزرگ ترین کشف هایش را در آن رقم زد، نمرات متوسطی داشت و معلمانش او را «متوسط» توصیف می کردند. پاستور در ابتدای تحصیلات عالی خود نیز عملکرد درخشانی نداشت، اما بعدها با کنجکاوی و پشتکار بی مانند خود، نام خود را در تاریخ علم جاودانه کرد.

برای مثال:  اگر در یک رشته ی دانشگاهی نمرات خوبی کسب نمی کنید یا به نظر می رسد که در آن استعداد ندارید، ناامید نشوید. داستان پاستور نشان می دهد که علاقه و تمرکز می تواند از هر استعداد اولیه ای مهم تر باشد و شما می توانید در همان زمینه ای که ضعیف بوده اید، به قله های موفقیت برسید.

چارلز داروین: مردی که به هیچ چیز علاقه نداشت!

چارلز داروین ، پدر نظریه تکامل، در کودکی و نوجوانی خود فردی بی استعداد و بی علاقه به تحصیل شناخته می شد. پدرش او را برای تحصیل پزشکی به دانشگاه فرستاد، اما داروین از درس های پزشکی بیزار بود و بیشتر وقت خود را به شکار و جمع آوری سوسک ها می گذراند. پدرش او را فردی می دانست که به هیچ چیز جز «شکار، سگ ها و موش گیری» علاقه ندارد و از او به عنوان یک «شکست» یاد می کرد. اما همین علاقه ی «غیرمفید» به طبیعت شناسی، بعدها او را به سفری اکتشافی برد که به نظریه ی انقلابی تکامل منجر شد.

برای مثال:  اگر احساس می کنید علایق شما با انتظارات جامعه یا خانواده هم خوانی ندارد، از دنبال کردن آن ها دست نکشید. داروین نشان داد که گاهی اوقات، بزرگ ترین استعدادها در همان علایقی پنهان شده اند که دیگران آن ها را بی اهمیت می دانند.

استعداد دانشمندان چگونه شکوفا می شود؟

استعداد این دانشمندان اغلب نه در کلاس های درس، بلکه از طریق کنجکاوی سیری ناپذیر و یادگیری خارج از چهارچوب های سنتی شکوفا شد. آن ها به جای حفظ کردن مطالب، با مشاهده، آزمایش و دنبال کردن سؤالات درونی خود به دانش دست یافتند. در حالی که نمرات و معیارهای رسمی آن ها را «متوسط» یا حتی «کندذهن» نشان می داد، نیروی محرک اصلی آن ها  اشتیاق بی حد و حصر و پشتکار  بود که باعث شد به موضوعات مورد علاقه ی خود عمق ببخشند و سال ها برای حل معماهایی تلاش کنند که دیگران رها کرده بودند. در حقیقت، نبوغ آن ها نه یک استعداد ذاتی از بدو تولد، بلکه نتیجه ی مسیری طولانی از پرسشگری و تلاش بود.

سخن پایانی

داستان این دانشمندان مشهور به ما یادآوری می کند که نبوغ و هوش تنها در چهارچوب نمرات مدرسه یا سرعت یادگیری در کودکی تعریف نمی شود. صبر، پشتکار، کنجکاوی و فرصت مناسب برای شکوفایی، نقش بسیار مهمی در موفقیت های بزرگ ایفا می کنند. پس هرگز خودتان یا دیگران را بر اساس ضعف های اولیه قضاوت نکنید؛ شاید نابغه ی آینده همین الان در حال ساختن یک اسباب بازی ساده باشد!