درباره دانیال شه‌بخش بوکسور تاریخ‌ساز زاهدان
روزنامه هفت صبح، نگین باقری | روز سه‌شنبه دانیال شه‌بخش برای اولین بار به بالاترین موفقیت تاریخ بوکس ایران دست پیدا کرد. این پسر ۲۱ساله سیستان و بلوچستانی در رقابت‌های بوکس جهان که از روز دوشنبه هفته گذشته در صربستان آغاز شده، توانست وارد مرحله نیمه نهایی مسابقات جهانی شود؛ ولی قصه دانیال و فایتر شدن او از حدود ۹ سال قبل از زمین بازی بلگراد شروع شده است.
محمود نهتانی از سیزده سالگی زیر بال و پر دانیال را گرفته و حالا با او تا بلگراد هم آمده که در روحیه‌بخشی به این پسر زاهدانی او را همراهی کند. او روز گذشته قصه این بوکسور نوظهور را برای هفت صبح تعریف کرد و گفت که دانیال ۱۳ سالگی وارد رشته بوکس شده است. این پسر زاهدانی آن‌موقع در یک مکانیکی شاگرد مغازه بود و هفته‌ای پنج هزار تومان بابت کار در این مغازه جلوبندی خودرو دستمزد می‌گرفت.
دانیال اول تصمیم داشت که مثل ژیمناستیک‌کارها بتواند پرواز کردن بین دارهای حلقه را یاد بگیرد ولی در استعدادیابی رایگانی که محمود نهتانی (مربی‌اش) و دوستان او برگزار کرده بودند، انتخاب شد تا وارد رشته بوکس شود. وضعیت مالی نامساعد باعث می‌شود که تا سیکل درس بخواند و بعد دیگر زندگی‌اش را وقف کار و ورزش کند.
روزهای تمرین پیاده یا با دوچرخه پنج، شش کیلومتری را طی می‌کرد تا به استادیوم هفدهم شهریور زاهدان برسد. نهتانی، مربی قدیمی دانیال می‌گوید: «روزی که استعدادیابی می‌کردیم، به‌غیر از دانیال، ارسلان و مهرداد عبداللهی، عرفان جمالزهی، محمد جاسم و بچه‌های دیگری هم انتخاب شدند ولی به‌جز دو، سه نفر همگی ناچار بوکس را رها کردند. دانیال از میان آنها باقی ماند که پشتکار زیاد و استعداد بیشتری هم داشت.»
او ادامه می‌دهد: «دانیال هر جا رفته با دست پر برگشته است. بچه که بود باید در ارومیه با قهرمان سابق کشوری مسابقه می‌داد؛ من فکر نمی‌کردم او را ببرد ولی دو بار مقابل او پیروز شد. برای اینکه به این جایگاه برسد چندین بار در رقابت‌های مختلف شرکت کرده است. حتی دوره پیش هم که مسابقات جهانی روسیه برگزار شده بود باید عازم می‌شد اما به علت اینکه مدارک سربازی‌اش را آماده نکرده بودند او را از گیت فرودگاه امام خمینی با اتوبوس برگرداندند.» هزینه سفر دانیال به بلگراد را اداره کل تربیت بدنی جوانان استان داده و به گفته نهتانی قرار است وقتی که از صربستان برگردند کار کارمندی هم برای او فراهم کنند.
یک چشم خون و یک چشم اشک برای دانیال
برای این رقابت‌ها که تا ۱۵ آبان ادامه دارد ایران ۱۰ نماینده معرفی کرده بود که تا روز سه‌شنبه فقط یکی از آنها در جدول مسابقات باقی ماند: دانیال همان بوکسوری است که قبلا در المپیک توکیو هم شرکت کرده بود و با یک برد و یک باخت از دور رقابت‌ها کنار رفت. او قبلا هم یک بار مدال نقره را در مسابقات آسیایی برده بود و این‌بار در آخرین مسابقه جهانی خود چشمش را هم وسط گذاشت تا به مهم‌ترین عنوان قهرمانی در تاریخ بوکس کشور برسد. با همین شرایط جسمانی بود که روز سه‌شنبه موفقیتش را با یک چشم گریان و یک چشم خون‌آلود جشن گرفت تا دقایق اعلام برنده مسابقه را به لحظات احساسی در زمین تبدیل کند.
دانیال ابتدا گامبیا، مکزیک، قرقیزستان و در نهایت فایتر لیتوانی را مقتدرانه شکست داد تا روی رینگ برای بوکس ایران تاریخ‌سازی کند. در آخرین رقابت او آسیب دید و از نظر فیزیکی شرایط مساعدی نداشت ولی توانست با نتیجه دو بر سه به برتری برسد. در حالی‌که فقط ۲۰ ثانیه به پایان رقابت مانده بود، حریف ضربه‌ای به صورت او زد که عصب چشم او به شدت آسیب دید. نهتانی می‌گوید که روز سه‌شنبه تا ۱۱ شب آنها در بیمارستان بودند و ابروی او را از دو ناحیه بخیه زدند. به گفته او اگر امروز (پنجشنبه) که وقت مسابقه با ازبکستان است کسی متوجه این سه بخیه زخم او شود، اجازه بازی کردن را به دانیال نخواهند داد.
او توضیح می‌دهد: «به نظر من اگر دانیال امروز بازی نکند بهتر است. به خاطر اینکه اگر با این سه زخم وارد زمین شود محافظه‌کارانه بازی خواهد کرد ولی این درحالی است که بازیکن باید از همه لحاظ راحت باشد. اصلا چون آرامش برای او یک نیاز جدی محسوب می‌شود، من همراهش آمدم تا به او روحیه دهم. روی زخمی که دارد چسب بخیه زده‌اند ولی این زخم با یک مشت پاره می‌شود. با این حال دانیال تصمیم دارد که در بازی شرکت کند. اصلا اگر به او بگوییم بازی نکن به گریه می‌افتد.» همانطور که روز سه‌شنبه هم بعد از این مسابقه او گریه کرد و درباره این اشک‌ها به سایت «اینساید دِ گیمز» گفته است: «شما در پایان مسابقه همیشه شاهد خوشحالی ورزشکاران هستید، و من از شدت خوشحالی گریه می‌کردم.»
استان بوکس‌خیزی داریم
نهتانی می‌گوید که با وجود امکانات کمی که در استانشان وجود دارد، سیستان و بلوچستان تا امروز مدال‌های کشوری و استانی زیادی در رشته بوکس گرفته است. سیستان و بلوچستانی‌ها یک مدال طلا و یک برنز آسیایی دارند. علاوه بر دانیال، مصطفی ریگی را هم راهی تیم ملی کرده‌اند که در این مسابقات به‌خاطر سن پایین نتوانسته حضور پیدا کند. نهتانی، این مربی زاهدانی هم خیلی وقت است که در اردو به‌سر می‌برد و در راه بوکس شغلش را هم از دست داده.
تاریخچه بوکس ایران
دانیال اولین نفری است که به مدال جهانی رسیده ولی این ورزش سابقه طولانی‌تری دارد. بوکس ایران پیش از این نه در المپیک و نه در مسابقات قهرمانی جهان سابقه مدال‌آوری نداشت. اولین بار در دوران مشروطه این ورزش وارد کشور ما شد. بعدها با کشف نفت و ورود مهندسان و کارگران آمریکایی و اروپایی مسابقات بوکس بیشتری در کشور ما هم برگزار می‌شد. کم‌کم با همه‌پسند شدن سینما، مردم تصاویر بوکسورها را روی پرده نقره‌ای می‌دیدند، تمرین می‌کردند یا دانشجویان از فرنگ برگشته مردم را با آن بیشتر آشنا می‌کردند.
در سال ۱۳۱۴ یک مهندس اهل چک‌اسلواکی که در یک شرکت خودروسازی به اسم اشکودا کار می‌کرد، وارد ایران شد. آن زمان او را به «فایت» و بازیکنی می‌شناختند که توانسته بود بوکسور مشهور آلمانی را مغلوب خودش کند. همان زمان او در ایران چند شاگرد گرفت و به آموزش بوکس پرداخت. رضاخان از سال ۱۳۱۸ دستور داد که مسابقات قهرمانی رشته‌های مختلف ورزشی برگزار شود و در نهایت سال ۱۳۲۳ ورزش بوکس هم وارد برنامه‌های تربیت بدنی کشور شد.
حتی گفته می‌شود که آن زمان ارتش آمریکا تجهیزات کافی برای تمرین افراد در این رشته ورزشی را فراهم کرد تا برای اولین‌بار در المپیک ۱۹۴۸ ایران هم در رشته بوکس یک نماینده به لندن بفرستد. بعد از انقلاب دیگر این رشته ورزشی مهجور باقی ماند تا اینکه سال ۱۳۶۸ دوباره فدراسیون بوکس تشکیل شد و احمد ناطق نوری، نماینده دوره‌های اول، سوم، چهارم، پنجم، ششم، هفتم و هشتم مجلس به ریاست این فدراسیون رسید.
پیش از این ناطق نوری در مصاحبه‌ای سال ۱۳۸۹ نقل کرده بود که بابت این سمت به او انتقادهایی هم شده است. در این مصاحبه آمده است: «[آقا]یکی دو بار از اینکه بنده در بوکس هستم گلایه کردند و به اخوی ما که این احمد آقای شما چرا رفته بوکس را گرفته است. من به ایشان -اخوی‌مان- گفتم به ایشان بگویند اگر حرام است من دیگر انجام نمی‌دهم. یک‌بار هم در یک جمع عمومی گفتند من نمی‌دانم این آقای ناطق مجوز فدراسیون بوکس را از کجا گرفت. چون ممنوع نشده بود که مجوزش را بگیرم. یک عده بی‌خودی ۱۰ سال تعطیلش کرده بودند.»
