چرا تا این حد با مسعود جهانی لج هستیم؟!
روزنامه هفت صبح، بهنام مظاهری | چند روز پیش در یکی از پیج‌های اینستاگرامی که در رابطه با موسیقی بود مطلبی خواندم درباره مسعود جهانی. اما نکته‌ای که نظرم را جلب کرد کامنت‌های زیر پست بود که به شدت رادیکال به نظرم می‌آمد. بعد از این بود که این سوال در ذهنم شکل گرفت که واقعا چرا عده‌ای از ما تا این حد با مسعود جهانی لجیم که او را باعث تخریب موسیقی پاپ ایران می‌دانیم؟
بنابراین تصمیم گرفتیم این هفته در هفت صبح مسعود جهانی را زیر ذره بین ببریم و علت‌های موفقیتش در بازار امروز را بررسی کنیم. اواسط دهه ۸٠ وارد جریان اصلی مارکت موسیقی شد و برای اولین‌بار هم آلبوم هومن سزاوار را تنظیم کرد اما نامش با رضا شیری بیشتر شنیده شد و با آرمین زارعی در مارکت تثبیت شد.
موزیک «چقد خوبه» یکی از کارهای موفق او بود که اوایل فعالیتش تولید و به سرعت هم مگا هیت شد. حالا دیگر خیلی از خواننده‌ها دوست داشتند یک ترک از مسعود جهانی هم در سبد آهنگ‌هایشان داشته باشند. مسعود جهانی این روزها یکی از گران‌قیمت‌ترین موزیسین‌های حال حاضر مارکت است.
عده‌ای اعتقاد دارند آهنگ‌ها و تنظیم‌هایش بی‌دلیل معروف نشده و شهرتش به دلیل تلاشش در بازار موسیقی است و عده‌ای هم معتقدند پایین آمدن سطح هنری آثار پاپ در بازار زیر سر مسعود جهانی و امثال اوست. اما از این‌ها که بگذریم نمی‌توان کتمان کرد که او در دهه ۹٠ یکی از پرکارترین موزیسین‌های ایران بود و آهنگ‌هایی که تولید کرد با استقبال زیادی مواجه شد. شاید این روزها رقم‌های میلیونی بازدید و دانلود آهنگ‌ها دیگر چیز نسبتا عادی محسوب شود اما آثار او زمانی دانلود‌های میلیونی می‌خورد که چشم‌هایمان هنوز به دیدن این ارقام عادت نداشت.
او درست در سال‌هایی پا به مارکت گذاشت که تنظیم یکی از عناصر پیچیده پروسه تولید موسیقی بود و خوانندگان برای تولید یک اثر با کیفیت باید دست به دامن حداقل چند نوازنده مختلف می‌شدند. مسعود جهانی این پروسه را ساده‌تر کرد. هم کار با نرم‌افزار‌های موسیقی را بلد بود و هم فهمیده بود روند تولید باید سرعت بیشتری به خود بگیرد.
تنظیم‌های مینیمال و خلوت عملا چیزی بود که او به بازار موسیقی ایران آورد. دیگر نمی‌شد در این زمانه چند سال صبر کرد تا یک آلبوم آماده شود. البته یک کار هوشمندانه‌ی دیگر هم انجام داد. هوشمندی‌اش هم همان‌جایی بود که مارکت خودش را ایجاد کند. درواقع او نماینده بخشی از بازار موسیقی بود که در مقابل غول‌های بازار آن زمان شانس چندانی برای قد علم کردن نداشتند.
خوانندگان با استعدادی که عمدتا آکادمیک بار نیامده بودند، بچه پولدار نبودند و پارتی هم در مارکت نداشتند. خوانندگانی که آن روزها عکسشان روی بیلبوردها نبود و رسانه‌ها با آن‌ها مصاحبه نمی‌کردند اما وقتی کارشان توسط مسعود تنظیم می‌شد به صورت مویرگی و دست‌به‌دست در شهر می‌چرخید و هیت می‌شد.
جهانی از معدود موزیسین‌هایی بود که نامش پا به پای خواننده‌ها معروف شد و دلیلش هم رعایت یک نکته ساده بود. تا پیش از او فقط خواننده بود که از هیت شدن آهنگ‌ها بهره می‌برد و عامه مردم چندان پیگیر نبودند که آهنگساز، تنظیم‌کننده یا ترانه‌سرای اثر کیست. نکته دیگر این‌که عموم مردم کاور آلبوم‌ها و تک قطعه‌ها را نمی‌دیدند و آهنگ‌ها را فله‌ای در فلش مموری‌ها و سی‌دی‌ها کپی می‌کردند.
او اما برای این باگ راه‌حلی پیدا کرد و نام خواننده اثر و خودش را در ابتدا و انتهای آهنگ‌ها ذکر می‌کرد. البته این ترفند را خیلی‌های دیگر هم آن زمان به کار می‌بردند اما استمرارش، حتی تا امروز کاری بود که فقط از او بر‌می‌آمد. طبیعتا روش برخورد صحیح با مخاطبانی که بابت موزیک‌ها هزینه نمی‌کنند و حتی به کاور آهنگ و عوامل سازنده دقت نمی‌کنند همین است. باید نامت را در گوششان فرو کنی. جهانی دقیقا همین کار را کرد و تبدیل به اولین تنظیم‌کننده ایرانی شد که عام مردم آن را به اسم می‌شناختند.
نکته دیگر که باید درباره او ذکر کرد هوشمندی‌اش در پیدا کردن خواننده‌های تلنت و گمنام است. او می‌تواند یک شبه هرکسی که بخواهد را به شهرت برساند. مهدی جهانی، مسعود صادقلو و مهدی دارابی تنها چند نمونه از این خواننده‌ها هستند. چه بخواهیم چه نخواهیم او حالا یکی از شناخته‌شده‌ترین موزیسین‌های موسیقی پاپ است و این روزها هم مثل همیشه مشغول فعالیت است و اگر به صفحه اینستاگرامش نگاهی بیاندازید، همچنان آرتیست‌های جدید و جوان به مارکت معرفی می‌کند.
