هروه رنار در بازگشت به عربستان: صعود نکنیم یعنی لیاقت نداشتیم
بازگشت دوباره هروه رنار به نیمکت عربستان، سرمربی ماجراجوی فرانسوی را در آستانه چالشی تازه برای رساندن این تیم به سومین جام جهانی پیاپی قرار داده است.
به گزارش هفت‌صبح ورزشی، بازگشت هروه رنار به هدایت تیم ملی عربستان سعودی در یک سال گذشته، برای سرمربی پیشین تیم ملی زنان فرانسه (بلوز)، فصلی تازه در زندگی حرفه‌ای‌اش گشود. او که پایان کار خود را بی‌بازگشت به آفریقا نمی‌تواند تصور کند، اکنون می‌کوشد تیمش را در پلی‌آف‌های منطقه آسیا برای حضور دوباره در جام جهانی آماده کند.
پس از رساندن مراکش به جام جهانی روسیه در سال ۲۰۱۸ و سپس هدایت عربستان در جام جهانی قطر ۲۰۲۲، هروه رنار (۵۷ ساله) یک سال پیش، در پی استعفای روبرتو مانچینیِ ایتالیایی، بار دیگر روی نیمکت «شاهین‌های سبز» نشست. عربستان که در گروه مقدماتی خود برای جام جهانی ۲۰۲۶ سوم شده است، از امشب (۱۹:۱۵ به وقت محلی) در جده برابر اندونزی به میدان می‌رود؛ دیداری که آغازگر مرحله پلی‌آف‌های آسیایی است. در این مینی‌تور‌نمنتِ بازپس‌گیری شانس، این مربی اهل ساووا بر این باور است که تیم ملی عربستان «همه ابزار لازم را در اختیار دارد» تا سهمیه حضور در جام جهانی آینده ــ که از ۱۱ ژوئن تا ۱۹ ژوئیه ۲۰۲۶ به میزبانی ایالات متحده، مکزیک و کانادا برگزار می‌شود ــ را کسب کند.
این پلی‌آف‌ها را در برابر اندونزی (چهارشنبه شب) و سپس عراق (۱۴ اکتبر) چگونه ارزیابی می‌کنید؟ پیروز این دو بازی مستقیماً به جام جهانی راه خواهد یافت.
این فرصت دوم است، پس از آن‌که در گروه خود پشت سر ژاپن و استرالیا (دو تیمی که مستقیماً صعود کردند) سوم شدیم. اگر موفق نشویم، یعنی لیاقت حضور در جام جهانی را نداریم. و در این صورت، فرودگاه همین نزدیکی است، بیست کیلومتر آن‌سوتر… (با لبخند در همان جهت اشاره می‌کند.) هیچ شگفتی‌ای در کار نیست؛ همه چیز در قراردادها نوشته شده است. اما زمانی که در اکتبر ۲۰۲۴ برای جانشینی مانچینی آمدم، چالش را می‌شناختم و می‌دانستم آسان نیست. تیم پیش از من سه بازی خانگی انجام داده بود بی‌آن‌که حتی یکی را ببرد (دو تساوی و یک شکست). و هنگامی که رسیدم، چهار بازی بیرون از خانه در پیش داشتیم و فقط دو دیدار خانگی.
آیا صعود دوباره به جام جهانی تضمین می‌کند که تا جام ملت‌های آسیا (ابتدای ۲۰۲۷ به میزبانی عربستان) در سمت خود باقی بمانید؟
در قرارداد، بله، چنین نوشته شده است. اما دیگر به این چیزها توجه نمی‌کنیم؛ کارمان را انجام می‌دهیم و بهترین آماده‌سازی ممکن را برای هر مسابقه داریم.
تفاوت عمده میان این دوره و دوره نخست حضورتان (از ژوئیه ۲۰۱۹ تا مارس ۲۰۲۳) چیست؟
زمان. در دوره نخست، یک سال فرصت داشتیم تا تیمی بسازیم و پیشرفت کنیم (عربستان در جام جهانی ۲۰۲۲ در همان مرحله گروهی حذف شد، اما با پیروزی تاریخی ۲–۱ مقابل آرژانتین). این بار، وسط مسابقات مقدماتی رسیدیم؛ باید سرعت می‌گرفتیم و هم‌زمان بازسازی می‌کردیم، در حالی که سعی داشتیم بهترین نتایج ممکن را نیز بگیریم. معادله‌ای دشوارتر، اما به همان اندازه هیجان‌انگیز بود.»
از نظر سازماندهی و پیشرفت فوتبال عربستان چه تفاوتی می‌بینید؟
پیشرفت چشمگیری داشته، هرچند هنوز راه درازی در پیش است. بسیاری، عربستان را با قطر یا امارات ــ دو کشور همسایه ــ اشتباه می‌گیرند. عربستان کشوری واقعی برای فوتبال است، با جمعیتی سی‌وپنج‌میلیونی. در تیم ملی هیچ بازیکنِ تابعیتی وجود ندارد و امیدوارم این روند ادامه یابد. یک تیم ملی باید هویت خود را حفظ کند؛ وقتی بیش از اندازه بازیکن خارجی را طبیعی می‌کنی، روح تیم را از بین می‌بری.
پس از چهار سال و نیم حضور مجموعاً، خود را تا حدی سعودی احساس می‌کنید؟
با وجود بیگانگی، تا حد زیادی توانستم با فرهنگ‌شان درآمیزم. در هر تیم ملی که کار کرده‌ام، همین بوده: با احترام کامل به فرهنگ میزبان. مردم اینجا مهربان و مؤدب‌اند؛ هیچ انتقادی از آن‌ها ندارم. بعضی‌ها خواهند گفت این را از ترس بازگرداندنم پای پلکان هواپیما می‌گویم! اما واقعاً هیچ‌گاه با مسئولانم مشکلی نداشتم، و این بی‌قیمت است. البته همه می‌دانیم که در این شغل، اخراج هم بخشی از مسیر است.
عربستان سعودی کشوری دموکراتیک نیست و به‌خاطر نقض حقوق بشر بارها مورد انتقاد قرار گرفته است. قتل فجیع روزنامه‌نگار جمال خاشقجی در کنسولگری عربستان در استانبول (اکتبر ۲۰۱۸) نیز هنوز در یادهاست. موضع شما چیست؟
پاسخ من این است: حرفه، حرفه است. ما در کشوری زندگی می‌کنیم که در آن هیچ‌گونه ناامنی وجود ندارد، و این خود نعمتی بزرگ است. ناامنی بدترین دردِ امروزِ فرانسه است؛ می‌توانی آن را حس کنی، در هواست. اما اینجا، شخصاً احساس آزادی می‌کنم. البته موقعیت من ویژه است… از سال ۲۰۱۹ که آمدم، تغییرات بسیاری رخ داده است: آن زمان زنان حق رانندگی نداشتند، نمی‌توانستند بدون اجازه سفر کنند… پیش از ۲۰۱۷ و روی کار آمدن محمد بن‌سلمان (ولیعهد مقتدر و رهبر عملی کشور)، فشار پلیس مذهبی هنوز محسوس بود؛ همان ها که اجرای سخت‌گیرانه شریعت را بر عهده داشتند. هشت سال، در مقیاسِ تحولِ یک کشور، زمان کوتاهی است؛ اما در همین مدت کوتاه، کارهای بسیاری انجام شده و کشور با شتابی چشمگیر در حال پیشرفت است.پ
آیا تا به‌حال محمد بن‌سلمان را از نزدیک دیده‌اید؟
بله، پیش از جام جهانی ۲۰۲۲ در قطر. تیم ملی در کاخ سلطنتی جده (در ساحل دریای سرخ) به حضور او پذیرفته شد. دیدار کمتر از پنج دقیقه طول کشید، اما سخنرانی‌اش جمعی و الهام‌بخش بود. برای‌مان آرزوی موفقیت کرد، بی‌آن‌که فشار خاصی وارد کند؛ فقط گفت کشور را به بهترین شکل نمایندگی کنیم. هیچ‌گاه نگفت: باید حتماً ببریم!
آیا هنوز درباره پیروزی تاریخی ۲–۱ مقابل آرژانتین در ۲۲ نوامبر ۲۰۲۲ با شما صحبت می‌شود؟
هر روز! حتی همین چند دقیقه پیش، بچه‌هایی که با آن‌ها عکس گرفتیم (این گفت‌وگو در ۲۵ سپتامبر، در حاشیه یکی از دیدارهای لیگ حرفه‌ای عربستان در ریاض انجام شد) درباره‌اش حرف می‌زدند. شاید خودِ بازی را ندیده باشند، اما تأثیر سخنرانی بین دو نیمه (وقتی که من در رختکن بازیکنان را به‌شدت برانگیختم و آرژانتین با نتیجه ۱–۰ جلو بود) ماندگار شد. آن صحنه برای همیشه در حافظه مردم عربستان حک شده است؛ بازیِ قرنِ آن‌ها بود.»
آیا مسابقات اخیر یوروِ زنان در ژوئیه را دنبال کردید؟
بله، البته.
درباره حذف دوباره فرانسه در یک‌چهارم نهایی (مقابل آلمان، ۱–۱، سپس ۵–۶ در ضربات پنالتی) چه نظری دارید؟
به‌نظرم تا پیش از آن بازی، تقریباً همه‌چیز عالی پیش می‌رفت. اما دوباره همان دردِ همیشگی بازگشت: بُعد احساسی که این تیم نمی‌تواند به‌طور کامل مهارش کند. برای پیروزی در بالاترین سطح، باید در برابر احساسات نفوذناپذیر بود؛ باید قدرت شخصیت استثنایی داشت و از آدرنالین مسابقه برای چند برابر کردن انرژی بهره گرفت. احساس می‌کنی نیروها پیش از رخداد اصلی فرو می‌ریزند. نه در همه بازیکنان، اما کافی است چهل درصدشان چنین باشند…
ده سال دیگر، خود را کجا و چگونه می‌بینید؟
فعلاً تا چهاردهم اکتبر فکر می‌کنم (تاریخ بازی دوم پلی‌آف برابر عراق). اما می‌دانم روزی به آفریقا بازخواهم گشت؛ شاید وقتی مرا برکنار کردند، یا وقتی زمانش فرا برسد. این سرنوشت است که تصمیم می‌گیرد. و امیدوارم در جام جهانی ۲۰۳۴، که اینجا برگزار خواهد شد (هرچند تاریخ دقیقش هنوز اعلام نشده)، هدایت یک تیم ملی را بر عهده داشته باشم. آن زمان فقط ۶۶ یا ۶۷ ساله خواهم بود ــ هنوز وقت دارم!
