گزارشی از شب تاریخی تاج‌گذاری دمبله در تئاتر شاتله

به گزارش هفت‌صبح ورزشی، بیرون، روبه‌روی تئاتر شاتله، هواداران پاریسی بی‌وقفه آواز سر می‌دهند. در فاصله‌ی ۷۷۰ کیلومتری آنجا، پاری‌سن‌ژرمن نخستین شکست فصل خود را تجربه کرده است، اما کوپ همچنان در لذت تاج‌گذاری عثمان دمبله غرق است. اِورو، شهر زادگاه او، سرمست و شادمان می‌درخشد. تصاویر تیم زیر ۱۴ و ۱۵ سال باشگاه محلی و صدها مهمان که گرداگرد پرده‌ی بزرگ جمع شده‌اند، پیشاپیش در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود. گریگوری، روماریک، ویکتور و دیگر مربیانی که در پرورش «دمبوز» نقش داشتند، از راه دور احساسات خود را با هم در میان می‌گذارند. تلفن‌ها بی‌وقفه زنگ می‌خورند و اشک از دیدگان جاری می‌شود. محله‌ی مادلن در رؤیای خویش به خواب می‌رود.

نعره‌های پرشور «و عثمان توپ طلا» آرام‌آرام در شب پاریس محو می‌شود. پس از شور سخنرانی‌اش، مهاجم پاری‌سن‌ژرمن، میان عکس‌ها و تبریک‌ها، در «پلیرز لانج» با مهمانان دیدار و گفتگو می‌کند. ناصر الخلیفی، دیدیه دشان و بسیاری دیگر مشتاق گفت‌وگو با ستاره‌ی شب هستند. سرمربی خروس‌ها با لحنی شوخ‌طبعانه نزدیک می‌شود؛ دست‌ها گرم فشرده می‌شود و آغوش‌ها گشوده. خانواده و دوستان برنده‌ی تازه‌ی توپ طلا هنوز به‌درستی درنیافته‌اند چه رخ داده است. دمبله میان عکس‌ها و کارهای رسانه‌ای غرق می‌شود.

خانواده‌ی لامین یامال اما سالن را زود ترک می‌کنند. نابغه‌ی بارسلونا فرصت می‌یابد تا به قهرمان شب تبریک بگوید. کمی دورتر، پدر او خشم خود را پنهان نمی‌کند و آشکارا سطح بازی دمبله در ماه‌های اخیر را در مقایسه با پسرش به ریشخند می‌گیرد.

لحظه‌ی رفتن قهرمان فرامی‌رسد. خیابان‌ها از فریادها می‌لرزد. پاریسی جامش را به میان جمعیت می‌برد. خانواده و نزدیکان – آنان که در شاتله حضور نداشتند – بی‌امان جشن می‌گیرند. در آن خانه‌ها، جنون به اوج می‌رسد: رقص است، اشک است. همسر تازه‌تاج‌گرفته‌ی توپ طلا نیز نمی‌تواند احساس خود را پنهان کند. شب سرد و نمناک است و «دمبوز» با ون رهسپار رستورانی در ناحیه‌ی هشتم می‌شود. شامی به ابتکار یک برند برپا شده است و در آن، دوستان، نزدیکان و انبوهی از اینفلوئنسرها گرد آمده‌اند. در فضای کهن، مهاجم همچنان باید در برابر دوربین‌ها بایستد و با مهمانان عکس بگیرد.

منوی این شب ساده اما پرشمار است: کراک سالمون-آووکادو، مینی‌برگر، ریگاتونی با ترافل، ناگت، سیب‌زمینی خلالی، سبزیجات ترد، مرغ بریان و دسرهای خانگی. متیو بودمر و برنار مندی، بازیگر «راگنار لو برتون» و اسون میسلیِنتات (مدیر پیشین جذب بروسیا دورتموند) در میان مهمانان‌اند. ساعت‌ها می‌گذرد؛ عاطفه موج می‌زند، خنده همه‌جا را پر کرده است. او با دوست کودکی‌اش، مصطفی دیاته، و دیگران از سخنرانی احساسی‌اش و خاطرات گذشته سخن می‌گوید. نیمه‌های شب، حوالی ساعت سه، دمبله فرسوده از ساعات پرهیجان، راهی اتاق هتل خود در نزدیکی شانزه‌لیزه می‌شود. شماره ۱۰ پاری‌سن‌ژرمن می‌داند که نخستین روزش به‌عنوان توپ طلا پرهیجان خواهد بود.

صبح با مصاحبه‌ای ضبط‌ شده برای اخبار ساعت ۲۰ شبکه‌ی TF1 آغاز می‌شود؛ جایی که مدیران ارشد کانال برایش صف کشیده‌اند. مصاحبه‌ها پی‌درپی ادامه دارد. گفت‌وگوی او با «فرانس فوتبال» در هتل کریون نزدیک به یک ساعت به طول می‌انجامد. «دمبوز» خسته اما شوخ‌طبع است و به‌خوبی می‌داند شبی تاریخی را پشت سر گذاشته است.

در این برنامه‌ی فشرده که به روز رئیس‌جمهور می‌ماند، او هرگز فراموش نمی‌کند که همچنان در میانه‌ی توان‌بخشی است. در حالی‌که هم‌تیمی‌ها به ریکاوری مشغول‌اند و بازیکنان بیرون‌نشسته خود را در سرمای پواسی گرم می‌کنند، بازیکن پیشین رن همراه فیزیوتراپیستش روند درمانی را ادامه می‌دهد. روند بهبودی‌اش خوب پیش می‌رود، اما هیچ ریسکی در کار نیست و بازگشت او به پس از وقفه‌ی ملی اکتبر موکول خواهد شد. برای نخستین‌بار، توپ طلای تازه با برخی هم‌تیمی‌ها و اعضای کادر فنی روبه‌رو می‌شود. فضا گرم و صمیمی است؛ عکس‌ها و جام در دست، یکی پس از دیگری ثبت می‌شود. آوازها نیز بلند می‌شود. روز فرو می‌افتد و کاروان پاریسی‌ها در ساعت ۲۰:۱۰ راهی جشن بنیاد در پارک دو پرنس می‌شود.

عثمان دمبله، لبخند بر لب اما خسته از روزی فشرده، در عکس‌ها بر جمع‌گرایی پافشاری می‌کند. شب طولانی می‌شود. برخی بازیکنان که امروز استراحت داشتند، قصد دارند جشن را بیرون از پارک ادامه دهند. شنبه، در بازی برابر اوسر، پارک توپ طلای خود را جشن خواهد گرفت. و سرودی آشنا در ورزشگاه طنین خواهد انداخت: سرود پاییز ۲۰۲۵. سرود زندگی تازه‌ی عثمان دمبله.

عثمان دمبله پیش از آنکه دوشنبه‌شب در تئاتر شاتله برای دریافت توپ طلای خود روی صحنه برود، لامین یامال را در آغوش کشید. در بارسلونا، قهرمانی دمبله در برابر لامین یامال پذیرفته شد، هرچند خاطره‌ی سال‌های پر فراز و نشیب او در نیوکمپ، رنگی از شگفتی به این توپ طلا بخشیده است.

همزمان هم شگفت‌آور بود و هم عادلانه. با وجود گذشته‌ای پر از فراز و نشیب مشترک، بارسلونا صبح روز بعد هیچ اعتراضی به تاج‌گذاری دمبله در شصت‌ونهمین توپ طلای فرانس فوتبال نداشت. اگرچه بسیاری از رسانه‌های کاتالان صفحه‌ی نخست خود را به سومین موفقیت متوالی آیتانا بونماتی اختصاص دادند، همگی بر پیشرفت چشمگیر دمبله تأکید کردند؛ بازیکنی که تا چند ماه پیش، تقریباً هیچ‌کس او را شایسته‌ی فتح بزرگ‌ترین جایزه فردی فوتبال نمی‌دانست.

هیچ‌کس، مگر شاید سرمربی پیشینش ژاوی، که در سال‌های دشوار حضور دمبله در بارسا از پرشورترین حامیان او بود. این اسطوره‌ی کاتالان تابستان ۲۰۲۳ از جدایی فرانسوی به‌شدت متأثر شد. خوان لاپورتا، رئیس باشگاه، نیز خاطره‌ای نیکو از او دارد. تابستان گذشته گفته بود: «دمبله را دوست دارم» و حتی در سال ۲۰۲۲ تصریح کرده بود: «هنوز هم فکر می‌کنم او بهتر از امباپه است.»

با وجود تأخیرها و خطاهای جوانی که خود دمبله هم به آن اذعان کرده است، تصویری مثبت در باشگاه از او به‌جا مانده. مدیران بارسا او را فردی خوش‌برخورد می‌دانند که سرانجام توانست در رختکنی پرستاره جای خود را پیدا کند.

اما در میان هواداران، ماجرا متفاوت است. شادی گل او در ۱۶ آوریل ۲۰۲۴، در بازی برگشت یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان مقابل بارسا در مونتجویک (پیروزی ۴–۱ برای پاریس؛ باخت ۳–۲ در بازی رفت) هرگز بخشیده نشد. خشم و روحیه‌ی انتقامی‌ای که در آن شادی گل آشکار بود، برای هوادارانی که به‌رغم مصدومیت‌های فراوان همیشه پشتیبانش بودند، مایه‌ی سرخوردگی شد.

در میان روزنامه‌نگاران کاتالان، «رسوایی» اصلی شب دوشنبه در تئاتر شاتله نه دمبله بلکه رتبه‌ی یازدهم پدری بود که در مقایسه با کیفیت فصل گذشته‌اش کاملاً ناعادلانه به نظر می‌رسید. جایگاه پنجم رافینیا نیزقابل تصور نبود. اما توپ طلای دمبله کسی را شوکه نکرد:

«من بر این باورم که قهرمانی او عادلانه است،»ماری کارمن تورس، خبرنگار روزنامه‌ی مادریدی مارکا که بارسا را دنبال می‌کند میگوید «او لیگ قهرمانان را برد، گل‌های زیادی زد. منطقی است!» با این‌حال، تردید همچنان باقی است: «میان دمبله کنونی و دمبله بارسا، هرگز تصور نمی‌کردم او برنده‌ی توپ طلا شود. کیفیتش آشکار بود، اما بسیار ناپایدار.»

آیا این دستاورد مایه‌ی حسرت برای بارسلوناست؟ نه، اگر به یاد آوریم که خروج دمبله همزمان شد با انفجار جهانی ستاره‌ای دیگر: لامین یامال. او که دوشنبه‌شب نایب‌قهرمان دمبله شد، با تنها هجده سال سن، پس از فصلی شگفت‌انگیز، جایگاهی تاریخی به دست آورد. در نگاه مدیران بارسا، این رتبه نه شکست، بلکه موفقیتی خارق‌العاده و نوید آینده‌ای روشن بود. بازیکنی که همین چند روز پیش دومین جایزه‌ی کوپا را برده است. برخی ناظران می‌گفتند: «اگر در این سن زودهنگام توپ طلا می‌گرفت، شاید بیش از حد زود به رضایت می‌رسید.» اما چنین نشد.

به این ترتیب، دمبله و یامال، در دو سوی یک روایت، آینده‌ای تازه برای بارسلونا و فوتبال جهان ترسیم می‌کنند.