برادر علیه برادر پیش چشم پدر!

به گزارش هفت صبح ورزشی، اینتر و یوونتوس امشب از ساعت 19:30 در تورین به مصاف هم می روند. گازتا دلواسپرت رویارویی برادران تورام در این بازی را سوژه کرده است؛

تورام علیه تورام آن ۲۹ دقیقهٔ برادرکُشیِ ثبت‌شده در کارنامه‌شان ـ نه حتی به اندازهٔ نیم ساعت کامل ـ جایی در سالنامه‌های فوتبال نخواهد یافت؛ اما این بار برای خانوادهٔ تورام ماجرا متفاوت است...

پسر ارشد، مارکوس، و برادر کوچک‌تر، کِفرِن، سرانجام ممکن است دیداری را هم‌زمان از آغاز شروع کنند؛ و این اتفاق اصلاً پیش‌پاافتاده نیست.

آنان هرگز پیش از این از همان دقیقهٔ نخست روبه‌روی هم نایستاده بودند. از یک سال پیش، آیین «دربی ایتالیا» رنگ‌وبویی خانوادگی و رمانتیک گرفته است: فرزندان بزرگِ لیلیان در دو جبههٔ متقابل. بااین‌حال نیازی به اغراق نیست؛ این دو چنان با لبخند و آسودگی زندگی می‌کنند که تصور تنش، جرقه یا حتی آن تعقیب‌وگریزهای قدیمیِ پاریس دشوار است؛ روزگاری که مارکوسِ کودک اختلاف چهار ساله را به رخ می‌کشید و توپ را به برادرِ کوچک پاس نمی‌داد و باغِ خانه به‌هم می‌ریخت.

امروز آنان نماد دو هویت متضادند: برادر بزرگ‌تر، مهاجم ۲۸سالهٔ اینتر، پس از تعطیلات به‌سلامت برگشته و هماهنگ با هم‌قطار خود، لائوتارو؛ و برادر کوچک‌تر، ۲۴ساله، که در یوونتوس به نقشی مرکزی رسیده؛ چیزی که در فصل نخست حضورش هرگز نصیبش نشده بود. اما این پدرِ خانواده است که مرزها را روشن‌تر از همه ترسیم می‌کند.

 لیلیان این دیدار را با خاطرهٔ تجربهٔ شخصیِ خودش جدی می‌گیرد؛ همان دفاعِ سیمانی پیشِ روی بوفون؛ و بدین‌سان در «دربی ایتالیا» همیشه و فقط هوادار یوونتوس خواهد بود. برادرِ بزرگ باور دارد که برادرِ کوچک تواناترین فردِ خانه است. برادرِ کوچک بارها تکرار می‌کند که تنها می‌تواند از برادرِ بزرگ بیاموزد. روزی نمی‌گذرد بی‌آنکه دست‌کم دو بار با هم تلفنی گفت‌وگو کنند؛ و هر هفته یکی‌شان مسیرِ بزرگراه A4 را می‌پیماید تا سری به خانهٔ پدری بزند.

مادر، ساندرا، نیز خشنود است که جز نوازش‌های مکرر، دیگر نشانی از نزاع و جدل ـ چه در زمین و چه بیرون از آن ـ نمی‌بیند. آخرین اردوی تیمِ ملیِ فرانسه برای شان خوشایند بود، هرچند دشان هنوز لذتِ ثبتِ نخستین عکسِ مشترک با پیراهنِ آبی را به خاندانِ تورام هدیه نداده است. بااین‌همه، فردا چهارمین بار خواهد بود که این دو بر یک زمین قدم می‌گذارند.

نخستین دیدارشان به پیش از دورانِ کرونا بازمی‌گردد: نیمه‌نهاییِ جامِ حذفیِ فرانسه، ژانویهٔ ۲۰۱۹؛ زمانی که مارکوسِ ۲۱ساله در تیمِ کوچکِ گنگام در پیِ یافتنِ خویش بود، در پستی ناخواسته به‌عنوان وینگر. حریف، موناکو، در دقیقهٔ ۸۰ بازیکنِ نوخاسته‌ای به زمین فرستاد: «آن یکی» تورام که تنها ۱۷ سال داشت. بازی به وقت‌های اضافه کشید، سپس به ضربات پنالتی؛ گنگام پیروز شد، با وجود خطای برادرِ بزرگ ـ که البته پیش‌تر نیز گل زده بود.

به آن ۱۰ دقیقه، چهار دقیقهٔ دیگر در دیدارِ پرهیاهوی رفتِ فصلِ گذشته افزوده شد (تساویِ هشت‌گله در سن‌سیرو): در آن بازی، تورامِ تازه‌واردِ یوونتوس قربانیِ تغییراتِ بی‌پایانِ تیاگو موتا شد و نیمکت‌نشین. در مسابقهٔ برگشت در ورزشگاهِ یوونتوس، کِفرِن در ترکیبِ اصلی بود، اما برادرِ اینتری‌اش به‌دلیلِ مصدومیتِ مچ پا مقابلِ فیورنتینا غایب ماند. سرانجام تنها ۱۵ دقیقه رویارویی نصیبشان شد: از دقیقهٔ ۶۲ ـ زمانی که مارکوس به‌جایِ تارمیِ مضطرب وارد شد ـ تا دقیقهٔ ۷۷ که کِفرِن جای خود را به لوکاتلی سپرد.

در این کارت‌پستالِ خانوادگی، لیلیان نه‌تنها پدری خوشبخت، که عکاسی است که فرزندان را در قاب نشانده است. می‌گویند سیب از درخت دور نمی‌افتد؛ از همین‌رو تورامِ پدر ـ چه در اینتر و چه در یووه ـ همواره آینه‌ای تربیتی برای پسرانش بوده است. او حتی گاه از مدیرانِ اینتر گزارشِ دقیق می‌خواست، یا روزی با هم‌بازیِ پیشینش، تودور، تماس گرفت تا از او بخواهد دستِ سنگین‌تری به خرج دهد. هر گامِ حرفه‌ای پسران را هدایت کرده و می‌دانست ایتالیا سرزمینِ موعودشان خواهد بود. خودِ او بود که مارکوس را در تابستانِ ۲۰۲۳ به انتخابِ اینتر ـ و نه یوونتوس ـ سوق داد؛ و سالِ بعد به کِفرِن توصیه کرد جامهٔ سفیدوسیا‌ه بپوشد، همچون خودش بیست سال پیش. اکنون هر یک هنوز از شادی‌های دیگری خرسند است، اما «دربی ایتالیا» از همان آغاز می‌تواند پیامدهایی غیرمنتظره در پی داشته باشد.