قهرمانان ضد آمریکایی | ستاره‌هایی که با سیاست‌های جنگ‌طلبانه کشورشان مخالفت کردند
محمدعلی کلی: «من با ویت‌کنگ مشکلی ندارم»
هفت صبح| هزاران کیلومتر سفر برای کشتن مردم: در کشوری که برای مردمش پرچم و ارتش، نماد میهن‌دوستی تلقی می‌شود، مخالفت با جنگ آسان نیست؛ به‌ویژه اگر ایستاده باشی روی سکوهای جهانی ورزش. با این حال، در تاریخ آمریکا، شماری از ورزشکاران جسور با سیاست‌های جنگ‌طلبانه دولت خود مخالفت کرده‌اند؛ از محمدعلی تا کالین کاپرنیک، از تام بردلی تا مگان راپینو. صدای آنها، حتی اگر سرکوب شد، در حافظه تاریخ ماندگار است.
محمدعلی کلی: «من با ویت‌کنگ مشکلی ندارم»
بدون شک، سرشناس‌ترین چهره ضدجنگ در تاریخ ورزش آمریکا، محمدعلی کلی است. در اوج قدرت ورزشی‌اش، سال ۱۹۶۷، زمانی‌که دعوتنامه ارتش برای اعزام به جنگ ویتنام را دریافت کرد، از پذیرش آن خودداری کرد. او گفت:«هیچ ویت‌کنگی به من نگفته: «نِگِر» و ادامه داد: «من برای کشتن مردمی به هزاران کیلومتر دورتر نمی‌روم، وقتی که خودم اینجا برای آزادی می‌جنگم.»
نتیجه این تصمیم جسورانه محرومیت از مسابقات، لغو عنوان قهرمانی سنگین‌وزن جهان، تهدید به زندان و تا مدت‌ها ممنوعیت رقابت بود. اما علی کلی بعدها به نماد عدالت‌خواهی و انسان‌دوستی تبدیل شد؛ چهره‌ای که نامش تا امروز با شرافت اخلاقی در ورزش گره خورده است.
کالین کاپرنیک: زانو برای صلح، نه جنگ
در سال ۲۰۱۶، کالین کاپرنیک، بازیکن تیم فوتبال آمریکایی سان‌فرانسیسکو ۴۹رز، در اقدامی صلح‌طلبانه، هنگام پخش سرود ملی آمریکا قبل از بازی، به‌جای ایستادن، روی زانو نشست. اعتراض او به خشونت پلیس و تبعیض نژادی بود اما پیام او گسترده‌تر شد؛ مخالفت با نژادپرستی ساختاری، جنگ‌طلبی درونی و بیرونی ایالات متحده.
کاپرنیک با این حرکت به نماد مقاومت مدنی بدل شد. اما بهایش سنگین بود: او از NFL کنار گذاشته شد، قراردادهایش لغو شد و به‌طور عملی از ادامه فعالیت حرفه‌ای منع شد. با این‌حال، حرکتش الهام‌بخش هزاران ورزشکار دیگر شد؛ حتی در اروپا، در لیگ‌های فوتبال و بسکتبال زنان، ستارگان از او پیروی کردند.
مگان راپینو: صدایی علیه نظامی‌گری
کاپیتان تیم ملی فوتبال زنان آمریکا، مگان راپینو، تنها به‌خاطر سبک بازی‌اش شهرت ندارد. او یکی از معدود ستاره‌هایی است که علیه فرهنگ نظامی‌گری در ورزش آمریکایی موضع گرفت. او نیز مانند کاپرنیک، از ایستادن هنگام سرود ملی خودداری کرد و بارها سیاست‌های دولت آمریکا – به‌ویژه دونالد ترامپ – را نقد کرد. راپینو با مخالفت با جنگ‌طلبی خارجی آمریکا، چهره‌ای محبوب برای جنبش‌های مترقی جهانی شد.
تاممی اسمیت و جان کارلوس: مشت‌های برافراشته در المپیک
در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی، تاممی اسمیت و جان کارلوس، دو دونده سیاه‌پوست آمریکایی، هنگام پخش سرود ملی بر سکوی مدال، مشت‌های خود را بالا بردند و با دستکش سیاه، نماد اعتراض به نژادپرستی و سیاست‌های سرکوبگرانه داخلی و خارجی شدند. آمریکا درگیر جنگ ویتنام بود و این حرکت به‌معنای مخالفت نمادین با خشونت و امپریالیسم تلقی شد. بلافاصله از تیم ملی اخراج شدند، شغل‌شان را از دست دادند، اما تصویر آن مشت‌های بالا رفته، تا ابد در تاریخ ماند.
بسکتبالیست‌هایی که سکوت نکردند
در سال‌های اخیر، بازیکنان NBA نیز به صف معترضان علیه خشونت و جنگ‌طلبی پیوسته‌اند. لبرون جیمز بارها از سیاست خارجی آمریکا انتقاد کرده و دیگر بازیکنان مانند کایری اروینگ یا جی‌لن براون نیز در راهپیمایی‌های ضدجنگ، ضدنژادپرستی یا در حمایت از مردم فلسطین و افغانستان شرکت کرده‌اند. این نسل از ورزشکاران دیگر صرفاً نماد قدرت بدنی نیستند؛ آنها صدای عدالت، صلح و تفکر سیاسی‌اند.
ورزشکار به‌مثابه وجدان عمومی
در فرهنگ آمریکایی، ورزشکار موفق معمولاً قهرمانی‌ست که باید در چارچوب سیستم بدرخشد، لبخند بزند و از سیاست دوری کند. اما تاریخ نشان داده برخی ستاره‌ها این سکوت را نمی‌پذیرند. آنها وجدان عمومی جامعه‌اند؛ کسانی که گاهی بلندتر از هر سیاستمداری فریاد می‌زنند: نه به جنگ. نه به بی‌عدالتی.
