گفتگو با زهرا خواجوی دروازه‌بان تیم ملی که از مصدومیت سنگین برگشت
من هم برای زنده ماندن و مفید بودن، همچنان تلاش می‌کنم. خوشبختانه پس از حدود هفت ماه از تصادف، دوباره به تیم ملی دعوت شدم و توانستم به مسیر قبلی‌ام بازگردم
هفت صبح| زهرا خواجوی، دروازه‌بان ۲۶ ساله تیم ملی فوتبال زنان ایران و عضو باشگاه خاتون بم، یکی از چهره‌های سرشناس فوتبال بانوان کشور است که مسیر حرفه‌ای‌اش با یکی از تلخ‌ترین اتفاقات زندگی‌اش گره خورد. در حادثه رانندگی تلخی که سوم دی‌ماه ۱۴۰۲ رخ داد، ملیکا محمدی، بازیکن جوان فوتبال ایران، جان خود را از دست داد و زهرا خواجوی به‌همراه بهناز طاهرخانی دچار مصدومیت‌های جدی شدند.
حالا پس از ماه‌ها دوری از زمین و پشت‌سر گذاشتن روزهای سخت، زهرا خواجوی با انگیزه‌ای مضاعف به فوتبال بازگشته است. او در گفت‌وگویی صمیمی، از روند درمان، بازگشت دوباره، وضعیت فوتبال زنان در ایران و رؤیاهایش برای آینده می‌گوید؛ گفت‌وگویی با سنگربانی که برای ایستادن دوباره، با تمام وجود جنگیده است.
از این روزهای‌تان بگویید. مشغول چه کاری هستید و وضعیت شخصی‌تان چگونه است؟
این روزها، جدا از برنامه‌های تیم ملی، مشغول تمرینات فشرده و تخصصی هستم تا به بالاترین سطح آمادگی برسم و بتوانم عملکرد خوبی در زمین داشته باشم.
وضعیت تیم ملی را چطور می‌بینید؟ خودتان چقدر آماده‌اید؟
خدا را شکر، شرایط خودم خوب است و تلاشم را می‌کنم تا با شروع مسابقات، در بهترین وضعیت بدنی و روحی قرار داشته باشم.
پس از یک مصدومیت به میادین بازگشتید و مجدداً به تیم ملی دعوت شدید. این مسیر چگونه طی شد؟
بدون شک، آن دوران یکی از سخت‌ترین و تلخ‌ترین دوره‌های زندگی‌ام بود. به‌تنهایی روزهای دشواری را پشت سر گذاشتم. از نظر من، دوام آوردن و ادامه دادن در آن شرایط، نوعی قهرمانی بود. خداوند به من لطف داشت و زندگی دوباره‌ای بخشید. من هم برای زنده ماندن و مفید بودن، همچنان تلاش می‌کنم. خوشبختانه پس از حدود هفت ماه از تصادف، دوباره به تیم ملی دعوت شدم و توانستم به مسیر قبلی‌ام بازگردم.
در مورد فوتبال باشگاهی و کلیت فوتبال زنان در این مقطع چه نظری دارید؟ آیا حمایت قابل‌توجهی از سوی فدراسیون و باشگاه‌ها صورت گرفته است؟
خوشبختانه فوتبال بانوان به‌تدریج در حال پیشرفت است و شرایط تیم‌ها نیز ساختارمندتر شده. فدراسیون با الزامی کردن تشکیل تیم‌های بانوان توسط باشگاه‌های مردانه، گام بزرگی در مسیر توسعه فوتبال زنان برداشته است. این موضوع سطح رقابت‌ها را هم بالاتر برده اما همچنان نیازمند حمایت‌های بیشتر در زمینه زیرساخت، امکانات حرفه‌ای و قراردادهای استاندارد هستیم.
زندگی شخصی‌تان چطور می‌گذرد؟ فقط فوتبال یا سرگرمی‌های دیگری هم دارید؟
زندگی شخصی‌ام هم خوب است. بیشتر تمرکزم روی فوتبال است، چون هم شغل و هم استعداد اصلی‌ام در این حوزه است. با این حال، به‌عنوان یک انسان، علاقه‌مندی‌های شخصی و سرگرمی‌هایی هم دارم که در اوقات فراغت پیگیری‌شان می‌کنم.
وضعیت قراردادهای فوتبال بانوان چگونه است؟ آیا می‌توان با آن آینده‌ای مطمئن ساخت؟
به‌هیچ‌وجه. نمی‌توان گفت که با قراردادهای فعلی، آینده‌ای مطمئن یا حتی زندگی نسبتا رفاهی داشت. تقریباً تمام سال ما در تمرینات، اردوها و رقابت‌های لیگ می‌گذرد اما دریافتی ما بسیار اندک است.
اختلاف درآمد میان بازیکنان زن و مرد را چطور ارزیابی می‌کنید؟
واقعیت این است که ما حتی فرصت داشتن شغل دوم یا حرفه‌ای دیگر را هم نداریم اما دریافتی‌مان بسیار ناچیز است. اختلاف درآمد بین فوتبال مردان و زنان بسیار زیاد است. قراردادهای ما شاید به‌سختی به یک درصد قرارداد آقایان برسد و این موضوع جای تأمل جدی دارد.
بازی‌های فوتبال زنان در اروپا و جهان را دنبال می‌کنید؟ آرسنال قهرمان اروپا شد...
به‌دلیل مشغله کاری زیاد، فرصت تماشای بازی‌ها را نداشتم، اما اخبار را به‌صورت مستمر دنبال می‌کنم.
۲۶ سال دارید که بهترین سن ورزشی محسوب می‌شود. هدف‌تان چیست و آینده خود را چگونه می‌بینید؟
بله، دقیقاً در بهترین سال‌های ورزشی‌ام هستم. تمام تلاشم را می‌کنم تا بهتر از گذشته ظاهر شوم و بتوانم به پیشرفت فردی خودم و همچنین تیم ملی کمک کنم.
از دشواری‌های فوتبال زنان در ایران بگویید.
زمانی که تازه فوتبال را شروع کرده بودیم، شرایط بسیار دشوارتر از امروز بود. شاید اگر فرد دیگری به‌جای ما بود، خیلی زود پا پس می‌کشید اما هدف قوی و عشقی که به فوتبال داشتیم، هیچگاه اجازه عقب‌نشینی به ما نداد. ما برای خودمان و برای تمام دختران علاقه‌مند به فوتبال جنگیدیم تا مسیر برای آیندگان هموارتر شود.
آیا به دختران توصیه می‌کنید که در ایران فوتبالیست شوند؟
بله، حتماً. توصیه من این است که هر دختری باید آرزوها و اهدافش را دنبال کند و هیچگاه از تلاش دست نکشد.
