درس هایی آموزنده برای اقای گاریدو از شکست در عربستان

1- فرشاد احمدزاده گزینه خوبی برای  روی نیمکت و حضورهای ده تا بیست دقیقه ای است. او هیچ وقت بازیکن بازی های بزرگ نبوده . در ایران این گونه است ماجرا. بازیکن هایی داریم که در ملاقات های بزرگ دچار نزول می شوند. مثل  احمدزاده . شاید تلاش شدید برای  جذب قلی زاده آگاهی به این ظرفیت محدود احمدزاده و جای خالی مهدی ترابی بوده باشد. 

2- امید عالیشاه برخلاف احمدزاده تشنه بازی های بزرگ است. خوش روحیه است و جنگنده و مثل تهرونی های قدیم اهل روکم کردن. عالیشاه باید محور پرسپولیس باشد البته که سنش بالا رفته و بدنش دیگر جوابگوی فشارهای زیاد نیست

3-تعویض علیپور با آل کثیر اشتباه بود. آل کثیر ذهن مغشوشی دارد و به رغم استعداد ملموسش نمی تواند از همه ظرفیتش استفاده کند. زوج علیپور با ژوائو یا علیپور با یاسین سلمانی گره خط حمله پرسپولیس را باز می کند

4-پرسپولیس درون دروازه خیالش راحت است. عجب دروازه بانی است گندوزی

5- به یاسین سلمانی و خدابنده لو اعتماد کنید

6- پرسپولیس به ارونوف وابسته شده است. پس از خداداد عزیزی ، فوتبال ایران هرگز شاهد چنین بازیکن تکنیکی و دریبل زن نبوده است. اورونوف با آن قدو قامت و قدرت بدنی بالا به راحتی می تواند در سری آ یا لالیگا بازی کند. او البته نقص های خود را دارد اما در حال حاضر بهترین بازیکنی است که در باشگاه های ایران توپ می زند.