چغرهای بد بدن
ورزشکاران خارجی که حریفانی سرسخت برای تیم‌های ایرانی بودند
هفت صبح| شنبه هفته‌ای که حالا در روز ماقبل آخر آن هستیم، روزی خبرساز برای علاقه‌مندان به کشتی بود. در این روز مسابقات انتخابی تیم ملی کشتی آزاد آمریکا برای رقابتهای المپیک برگزار می‌شد و در دو نتیجه عجیب مشخص شد که جردن باروز و دیوید تیلور دو کشتی‌گیر مطرح آمریکایی در وزن‌های (المپیکی) ۷۴ و ۸۶ کیلوگرم در این رقابت‌ها حاضر نخواهند بود چرا که از حریفان خود در این مسابقه شکست خوردند و از دور رقابت‌ها حذف شدند.
خبر حذف این دو کشتی‌گیر به شدت در ایران مورد توجه قرار گرفت چرا که آنان در مسابقات مختلفی در سال‌های اخیر، به حریفانی به قول آقای هادی عامل «چغرهای بدبدن» تبدیل شده بودند تا جایی که حتی در مورد دیوید تیلور می‌توان گفت که شکست‌ناپذیر به نظر می‌رسیدند اما حالا مشخص شده که در صورت حضور حسن یزدانی در المپیک پاریس، دیگر شاهد یکی از جدال‌های همیشه حساس او با دیوید تیلور نخواهیم بود.
به این بهانه مروری کردیم بر تاریخ ورزش ایران و تلاش کردیم ده چهره در ورزش جهان و در تیم‌های ملی سایر کشورها، از فوتبال تا کشتی پیدا کنیم که به نوعی رقبای سرسخت برای ایرانیان بودند و به این سبب نامشان در ذهن ما باقی مانده است.
تختی - مدوید
«ایران قهرمانی جهان را از دست داد» این تیتر روزنامه اطلاعات در روز ۲۹ خردادماه ۱۳۴۵ است. ماجرا مربوط به مسابقات قهرمانی کشتی جهان است در شهر تولیدو از ایالت اوهایوی آمریکا.
در گزارش آمده است که غلامرضا تختی در وزن هفتم حریف مجارستانی خود را با امتیاز برد ولی با یک امتیاز بد (منفی) به دور دوم آمد. در دور دوم با مدویداف روبه‌رو شد و با یک خاک مغلوب او گردید و در دور سوم با آئیک، قهرمان اول جهان از ترکیه در سال ١٩٦٥ روبه‌رو شد. در ابتدای وقت برای زیر رفت و پای او را گرفت ولی آئیک رویش خیمه زد و یک امتیاز گرفت و در تمام مدت فرار کرد و تختی نتوانست امتیاز از دست داده را جبران کند و با هفت امتیاز منفی از جدول خارج شد.
این روایتی است از آخرین حضور تختی در یک مسابقه جهانی. حدود یک‌سال و هفت‌ماه بعد، جسد او در هتل آتلانتیک تهران، جایی در تقاطع خیابان قرنی و طالقانی فعلی کشف می‌شود.
آن آقای مدویداف که تختی را خاک کرد، سه بار با تختی مسابقه داد و هر سه بار او را برد. نامش را حالا در ویکی پدیای فارسی این طور نوشتند: « الکساندر واسیلیویچ مدوید». او هفت‌سال از تختی کوچکتر بود. متولد شهری به نام «بیلا تسرکفا» در مرکز اوکراین کنونی که البته در آن زمان جزوی از اتحاد جماهیر شوروی بود.
تختی، کشتی را از ۲۰سالگی آغاز کرد و نخستین طلای خود در تیم ملی را در ۲۱سالگی گرفت ولی مدوید تازه در ۲۴سالگی به تیم ملی پیوست. تختی حدود ۱۶سال برای تیم ملی، کشتی گرفت ولی کل عمر کشتی ملی مدوید ۱۱سال بود. با این حال مدوید، آن طور که سایت خبرآنلاین در مقدمه مصاحبه‌ای که با او داشته، نوشته در طول دوران قهرمانی‌اش تنها دو بار شکست خورد؛ در جهانی ۶۱ یوکوهاما به ویلفرد دیتریش و در جهانی ۶۵ منچستر به احمد آئیک. او تنها دارنده سه مدال طلای کشتی آزاد المپیک است.
مدوید با تختی سه بار مبارزه کرد که اولین بار آن در اسفندماه ۱۳۴۰ بود که تیم کشتی آزاد شوروی برای انجام چند مسابقه دوستانه به تهران آمده بود و مدوید جوان با یک خاک بر قهرمان جهان پیروز شد. دومین بار در ۱۹۶۲ تولیدو بود که به تساوی رسیدند ولی به علت سبک‌تر بودن مدوید، وی برنده شناخته شد و آخرین بار هم رقابتهای جهانی ۱۹۶۶ به وصفی که برایتان گفتیم.
آن خاطره معروف از جوانمردی تختی هم در مسابقه با همین مدوید است. مدوید آن را این طور روایت کرده: «در سال ۱۹۶۲ در آمریکا (مسابقات جهانی تولیدو) زانویم آسیب دیده بود و درد می‌کرد. وقتی شب قبل، تختی از علت ناراحتی من با خبر شد و وقتی همدیگر را دیدیم، نگاه عجیبی در صورتش بود. تختی در روز مسابقه، اصلا به سمت پای من نرفت. این پاک‌ترین و صادقانه‌ترین مبارزه در تمام زندگی من بود».
ترکان، محمدی - یوردانف
مجید ترکان و غلامرضا محمدی، دو ورزشکار کشتی آزاد کشورمان، بر عکس آقا تختی که از حریفش بزرگتر بود، هر دو از والنتین یوردانف کوچکتر بودند. مجید ترکان چهارسال از او کوچکتر بود و غلامرضا محمدی، 10 سال. به این ترتیب وقتی رقابت این دو کشتی‌گیر ایرانی با یوردانف آغاز شد، او تقریبا ده سالی بود که کشتی را به صورت حرفه‌ای آغاز کرده بود.
یوردانف که یکی از بهترین کشتی‌گیران تاریخ و از پرافتخارترین ورزشکاران بلغاری تمام ادوار است، نخستین مدال (برنز) خود را در یک مسابقه بین‌المللی در قهرمانی اروپای سال ۱۹۸۱ آورده بود. در سال ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳ قهرمان اروپا شده بود و در ۱۹۸۳ اولین قهرمانی جهان خود را هم دشت کرده بود. او مجموعا هفت بار قهرمان جهان و هفت بار قهرمان اروپا شد و یک مدال طلا (۱۹۹۶) و یک مدال برنز (۱۹۹۲) المپیک هم گرفت.
چهار رقابت او با ورزشکاران ایرانی در مسابقات جهانی بود. اولین بار در فینال سال ۱۹۸۹ بر مجید ترکان پیروز شد ولی سال بعد از آن وقتی دوباره در رقابتهای جهانی، این بار در توکیو با ترکان روبه‌رو شد، کشتی را به او واگذار کرد. بعد از ترکان نوبت به غلامرضا محمدی رسید که در وزن ۵۲ کیلوگرم در مقابل یوردانف قرار گیرد که هر دو بار محمدی از او باخت. نخستین بار در مسابقات جهانی ۱۹۹۳ در تورنتو و بار دوم در مسابقات سال ۱۹۹۵ آتلانتا.
محمد الدعیع – تیم ملی فوتبال ایران
محمد عبدالعزیز داعی الشمری معروف به محمد الدعیع یا آن‌طور که مردم ما معمولا به غلط او را محمد الدعایه صدا می‌زدند، دروازه‌بان تیم ملی عربستان بود که برای مردم این کشور یک افسانه و اسطوره است و او را «اختاپوس» صدا می‌کنند. او متولد منطقه حائل در شمال غربی عربستان است و حالا ۵۲ ساله است.
او در یک خانواده فوتبالی بزرگ شد. در جام جهانی ۱۹۸۹ برای نخستین بار به تیم ملی عربستان، البته در رده نوجوانان دعوت شد و درخشش را از همان جا آغاز کرد. او یک سال بعد به تیم ملی بزرگ‌سالان این کشور پیوست و تا ۲۰۰۶ به مدت ۱۶سال دروازه‌بان تیم ملی عربستان بود و چهاربار جام جهانی را تجربه کرد و با ۱۸۱بازی ملی یکی از رکوردداران در این عرصه است. او همچنین از سال ۲۰۰۰، در باشگاه الهلال بازی کرد و تا سال ۲۰۱۰ به بازی باشگاهی خود ادامه داد و در نهایت در آغاز سال ۲۰۱۲ در یک بازی ویژه بین الهلال و یوونتوس از فوتبال خداحافظی کرد. در مورد او می‌گویند که قرار بوده در ابتدای قرن بیستم به منچستر یونایتد برود و جانشین فابین بارتز شود ولی مشخص نیست این اخبار نقل و انتقالاتی تا چه حد درست و جدی باشد.
فارغ از رویارویی‌های تیم‌های ایران با الهلال که الدعایه سنگربان آن بود، ما دو خاطره نسبتا تلخ از محمدالدعایه در مسابقات ملی داریم. یکی مربوط به بازی ایران و عربستان در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ است. در آن مسابقه الدعایه البته، دو گل از راه دور از فنونی‌زاده و یک گل تقریبا از خط محوطه جریمه از منافی خورد ولی عربستان چهار گل به ما زده بود و در نهایت عربستان به عنوان تیم اول به جام جهانی رفت و ما حذف شدیم؛ درحالی‌که از مجموع ۶ گل خورده الدعایه در آن مسابقات، سه گل را از ما خورده بود.
الدعایه بعد از آن در خود مسابقات جام‌جهانی و در مسابقات دشوار عربستان با هلند، بلژیک و مراکش هم درخشید و توانست یکی از پایه‌های صعود غیرمنتظره عربستان به مرحله بالاتر و یک هشتم نهایی شود.
و بار دوم وقتی بود که در دور یک چهارم نهایی مسابقات جام ملت‌های آسیا در سال ۱۹۹۶ ایران و عربستان به یکدیگر رسیدند و پس از یک مسابقه پایاپای مسابقه به ضربات پنالتی رفت و درحالی‌که احمدرضا عابدزاده از شش پنالتی عربستانی‌ها، دو پنالتی را مهار کرده بود، ضربه علی دایی به اوت رفت و محمدالدعایه پنالتی نعیم سعداوی و محمد خاکپور را گرفت تا ایران یک بار دیگر در این مسابقات ناکام بماند. الدعایه در آن مسابقات، عنوان بهترین دروازه‌بان را کسب کرد.
احمد الطرابلسی
شاید ما خیلی از مسابقه با تیم‌های ملی کویت که در آن احمدالطرابلسی دروازه‌بان این تیم بود خاطره بدی نداشته باشیم ولی یاد او به عنوان یکی از بهترین دروازه‌بانان دوران قدیم آسیا در یاد فوتبال‌دوستان باسابقه زنده است.
طرابلسی که اصالتا متولد بیروت در سال ۱۹۴۷ بود؛ در ۱۶ سالگی به کویت مهاجرت کرد و از حدود ۱۹ سالگی در تیم ملی این کشور بازی کرد. از آغاز زمان حضور او در این تیم تا ۱۶ سال بعد که او از تیم ملی خداحافظی کرد ایران و کویت ۱۰ بار با هم بازی کردند که ایران هفت بازی را برد و یک بازی را مساوی کرد و در دو بازی باخت ولی در آن دو بازی، الطرابلسی دروازه‌بان کویت نبود. در بازی نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا ۱۹۸۰ که در کویت برگزار شد و ایران بازی را واگذار کرد، جاسم بحامان بود و در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۲ در دهلی نو نیز مرجان آدم وظیفه حراست از دروازه کویت را به عهده داشت.
در عوض ما یک خاطره خیلی خوب از او داریم. از فینال مسابقات جام ملت‌های آسیا در سال ۱۹۷۶ که آخرین قهرمانی ایران در این مسابقات بود. دیدار پایانی بین ایران و کویت با قضاوت داوری از سوئیس، بیش از ۱۰۰ هزار تماشاگر داشت. در هفتاد و یکمین دقیقه علی پروین با ضربه ایستگاهی توانست دروازه احمد الطرابلسی اسطوره فوتبال این کشور را باز کند و پس از آن تلاش‌های فیصل الدخیل، بازیکن برتر کویت در آن سال‌ها بی نتیجه ماند.
هدایت کویت را ماریو زاگالو (سرمربی برزیل قهرمان در جام جهانی ۱۹۷۰) به عهده داشت. رجزخوانی‌های زاگالو باعث شد ضیا آتابای ترانه‌ای بخواند که نماد به جا مانده از آن مسابقات است و همچنان در شبکه‌های اجتماعی بازنشر می‌شود.
اما پس از آن مسابقات، میراث زاگالو تبدیل به قدرت برتر آسیا شد. کویت با همین زوج الطرابلسی و فیصل الدخیل به جام جهانی ۱۹۸۲ صعود کرد و اگر بازی برابر فرانسه را با نتیجه چهار بر یک نباخته بود می‌شد گفت که حضوری بسیار خوب در مسابقات داشت چرا که در بازی قبل از فرانسه موفق شده بود چکسلواکی را با نتیجه یک بر یک متوقف کند و مانع از صعود این تیم به دور بعدی رقابت‌ها شود. همین فیصل‌الدخیل در آن مسابقه گل مساوی تیم ملی کویت را زد. او پس از انقلاب به حجازی در نیمه نهایی جام ملت‌های ۱۹۸۰ گل زد. و همچنین پنالتی موفق مقابل بهروز سلطانی در رده‌بندی جام ملت‌های ۱۹۸۴ و پنالتی دقیقه آخر مقابل عابدزاده در مقدماتی المپیک سئول دیگر خاطرات تلخ ما از الدخیل است.
با همه این‌ها او در کویت یک اسطوره و به شدت محبوب است. کویتی‌ها خاطره مسابقات جام خلیج فارس ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۶ را فراموش نمی‌کنند. الطرابلسی در مسابقات سال ۱۹۷۴ حتی یک گل هم نخورد و در قهرمانی‌های سال ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ کویت هم به شدت موثر بود.
کورتانیدزه – علیرضا حیدری
الدار «لوکا» کورتانیدزه کشتی‌گیر معروف گرجستانی است. او متولد سال ۱۹۷۲ بود و قهرمانی‌هایش از سال ۱۹۹۳ در مسابقات قهرمانی کشتی اروپا و کشتی جهان در وزن ۹۰ کیلوگرم آغاز شد. ۵ سال بعد از اولین قهرمانی او در مسابقات جهانی، یعنی در سال ۱۹۹۸، علیرضا حیدری، کشتی‌گیر آزادکار ایرانی که ۶ سال از او کوچکتر بود برای اولین بار در وزن ۸۵ کیلوگرم قهرمان جهان شد.
دو سال بعد از قهرمانی حیدری در مسابقات جهانی، این دو در بازی‌های المپیک ۲۰۰۰ سیدنی به یکدیگر خوردند. آن هم در مرحله رده‌بندی و کورتانیدزه با پیروزی برابر حیدری، به مدال برنز رسید. کشتی ایران در آن مسابقات اساسا حال و روز خوشی نداشت و فقط یک مدال طلا گرفت آن هم توسط علیرضا دبیر.
دو سال بعد در مسابقات جهانی تهران، ظاهرا وقت انتقام رسیده بود ولی کورتانیدزه باز هم حیدری را برد و برای نخستین بار قهرمان جهان شد. سال بعد در نیویورک باز هم حیدری رفت که این بار بتواند او را شکست بدهد ولی نتوانست و کشتی گیر گرجستانی برای دومین سال متوالی قهرمان شد.
اما بالاخره در المپیک ۲۰۰۴ آتن، او از حیدری شکست خورد و از کسب مدال بازماند و این بار حیدری به مدال برنز المپیک رسید.
هر دو کشتی‌گیر تقریبا بعد از آن المپیک به کار خود در کشتی پایان دادند. البته کورتانیدزه یک نایب قهرمانی اروپا و حیدری یک قهرمانی آسیا به ترتیب در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ کسب کردند ولی دیگر در یک مسابقه با هم روبه‌رو نشدند.
برادران شولتز
تحریم مسابقات کشتی جهانی سال ۱۹۸۳ و مسابقات المپیک سال ۱۹۸۴ از سوی ایران باعث شد تا قاب‌های ما از تقابل ورزشکاران ایرانی با برادران شولتز در وزن‌های ۷۴ و ۸۲ کیلوگرم کشتی آزاد کمتر از آنی باشد که باید ولی به هر حال نسلی از ایرانی‌های علاقه‌مند به ورزش کشتی خاطره خوبی از کشتی‌های این دو با کشتی‌گیران معروف ایرانی مثل محمد حسن محبی، عیسی مومنی و الله مراد زرینی در ذهن دارند.
دیوید شولتز متولد سال ۱۹۵۹ و مارک شولتز متولد سال ۱۹۶۰ در ایالت کالیفرنیای آمریکا بودند. دیوید که یک سال بزرگتر از مارک بود زودتر از او هم وارد تیم ملی کشتی آزاد آمریکا شد و بیشتر از برادر کوچک‌ترش هم در دنیای قهرمانی ماند و ۱۵ سال یعنی تا اواسط دهه ۹۰ برای آمریکا کشتی گرفت. نخستین مدال (برنز) او برای آمریکا در جام جهانی سال ۱۹۷۸ تولیدو بود و مجموعا هفت مدال قهرمانی جهان و المپیک شامل مدال طلای المپیک ۱۹۸۴ لس آنجلس، مدال طلای قهرمانی کشتی جهان در سال ۱۹۸۳ و سه مدال نقره و دو برنز قهرمانی جهان را کسب کرد. او همچنین دارای افتخارات بسیار دیگری از جمله مدال طلای بازی‌های پان امریکن در ۱۹۸۷ و سه عنوان قهرمانی در جام جهانی کشتی بود.
دیوید البته سرنوشت تلخی داشت چرا که در سال ۱۹۹۶ توسط دوست نزدیکش جان دپونت به قتل رسید. خانواده دپونت یکی از معروف‌ترین و ثروتمندترین خانواده‌های آمریکایی در پنسیلوانیا هستند که کارخانه مواد شیمیایی دارند و جان دپونت یکی از وراث این خانواده بود.
دپونت جلوی چشم همسر شولتز، سه گلوله به قهرمان المپیک ۱۹۸۴ لس آنجلس شلیک می‌کند و او را می‌کشد. پلیس و خانواده شولتز هیچ دلیلی برای این قتل پیدا نمی‌کنند. دپونت که بیماری روانی و چند شخصیتی در او تشخیص داده شد به ۳۰ سال زندان محکوم شد. جان دپونت نیز نهایتا در سن ۷۲ سالگی در زندان درگذشت.
مارک شولتز هم علاوه بر مدال طلای بازی‌های المپیک ۱۹۸۴ لس‌آنجلس (همان مسابقاتی که برادرش نیز مدال طلای آن را گرفت) قهرمانی مسابقات جهانی ۱۹۸۵ و ۱۹۸۷ در مجارستان و فرانسه هم شده بود و مدال طلای رقابتهای جام جهانی ۱۹۸۲ تولیدو را هم داشت.
او رفاقت خوبی هم با برخی از کشتی‌گیران ایرانی پیشکسوت ایرانی دارد و مدتی پیش در یک مسابقه درباره میزان حمایت از ورزشکاران ایرانی در مقایسه با حمایت دولتی از ورزشکاران آمریکایی گفته بود:
«در این کشورها (ایران) احترام فوق‌العاده‌ای برای کشتی‌گیران وجود دارد. من رفیق ایرانی‌ام منصور برزگر را به آمریکا آوردم. او قهرمان کشتی جهان در ایران است. الان در یک شهر زندگی می‌کنیم. وقتی او قهرمان جهان شد، دولت ایران یک معدن مس به او داد و با پول این معدن، او ساختمانهای مسکونی و یک سالن ورزشی ساخت. اگر چنین مشوق‌های مالی برای من اعمال می‌شد، پنج سال دیگر می‌جنگیدم. من احتمالاً چند بار دیگر قهرمان جهان می‌شدم. اما هیچ چیزی به ما پرداخت نمی‌شود، هیچ حمایتی وجود ندارد. شما باید همه چیز را قربانی کنید.»
برادران خاراتسف
منظور از برادران خاراتسف، اصلان بیک و ماخاربک است. هر دوی آنها اهل جمهوری اوستیای شمالی روسیه بودند و از جمله مفاخر کشتی شوروی سابق.
اصلان بک متولد سال ۱۹۶۱ بود و ماخاربک متولد سال ۱۹۶۴. در این میان آن که اسم و رسم‌دارتر بود ماخاربک، برادر کوچکتر بود.
ماخاربک از ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۲ قهرمان بلامنازع وزن ۹۰ کیلو بود و در پنج مسابقه قهرمانی جهان، چهار قهرمانی اروپا و دو دوره المپیک به مدال طلا رسید. او پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۲ برای تیم متحد و پس از آن برای تیم ملی روسیه مسابقه داد. او در قهرمانی جهان ۱۹۹۳ مغلوب عباس جدیدی شد و به مدال برنز رسید.
خاداراتسف پس از آن سه بار پیاپی با رسول خادم در فینال قهرمانی جهان ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ و المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا کشتی گرفت و هر سه بار مغلوب شده و به مدال نقره رسید. او پس از المپیک آتلانتا از ورزش قهرمانی کناره‌گیری کرد. البته او برای المپیک سیدنی تصمیم گرفت به میدان کشتی برگردد و چون نتوانست در تیم ملی روسیه انتخاب شود به تیم ملی ازبکستان پیوست که دوران دانشجویی را در آنجا گذرانده بود. بازگشت خادارتسف در المپیک سیدنی ناامیدکننده بود و او با یک برد برابر کشتی‌گیر ترکیه و یک باخت به کشتی‌گیر کره جنوبی در دور مقدماتی حذف شد. او سه مدال طلای جام جهانی را نیز در کارنامه افتخارات خود دارد.
برادر بزرگتر او اصلان بیک خادارتسف نیز کشتی‌گیری مطرح بود که در دسته‌های سنگین‌وزن و فوق سنگین‌وزن (۱۰۰ و ۱۳۰ کیلوگرم) سه بار قهرمان جهان شد و در سال ۱۹۹۰ در یک تصادف رانندگی درگذشت. او یک سال قبل از مرگش در مسابقات قهرمانی ســال ۱۹۸۹ جهان در مارتینی سوییس هم پایینتر از «علیرضا ســلیمانی» از ایران و «بروس بومگارتنر» از آمریکا روی ســکوی سوم ایستاد و مدال برنز وزن فوق سنگین را بر گردن آویخت.
میخال کوبیاک
دریافت‌کننده قدرتی و پشت‌خط‌زن تیم ملی لهستان، دست کم در سه مقطع به شدت با ایرانی‌ها گلاویز شده است. او که متولد سال ۱۹۸۸ است؛ از سال ۲۰۱۱ وارد تیم ملی لهستان شد و نخستین تجربه موفقیت خود را در جام جهانی ژاپن با این تیم و عنوان نایب قهرمانی تجربه کرد. او همچنین در سال ۲۰۱۴ با لهستان قهرمان مسابقات جهانی شد و بزرگ‌ترین عنوان دوران ورزشی خود را کسب کرد. البته که لهستان این قهرمانی را در سال ۲۰۱۸ نیز تکرار کرد.
آن طور که سایت ورزش سه در یک گزارش مفصل نوشته:
در همین سال جرقه اختلافات بین کوبیاک و ایرانی‌ها زده شد. در مسابقات لیگ جهانی و در جریان بازی ایران-لهستان، بی‌اعتنایی لهستانی‌ها با چلنج ایران روی امتیاز نهایی و خوشحالی زودتر از موعد آنها با اعتراض موسوی و حمزه زرینی همراه شد تا کوبیاک که همیشه آماده عصبانی شدن بود خودش را به زیر تور رسانده و با والیبالیست‌های ایران وارد درگیری لفظی شود.
در سال ۲۰۱۹ و با رسیدن تیم پاناسونیک ژاپن به فینال باشگاه‌های آسیا، دوباره گذر کوبیاک به ایران افتاد. این بار کوبیاک در برابر نماینده ایران مغلوب شد تا پوریا فیاضی تلافی تمام تندخویی‌های او را در ایران درآورد و با این بازیکن وارد مشاجره کلامی شود. این اتفاق باعث شد کوبیاک در مصاحبه‌ای تند نسبت به مردم ایران موضع بگیرد. هرچند بعد‌ها خواهان حذف مصاحبه‌اش شد، اما کار از کار گذشته بود و با انتشار آن، موجی از اعتراض از طرف مردم ایران و فدراسیون والیبال به سمت این بازیکن روانه شد. موضوعی که محرومیتی شش جلسه‌ای برای کوبیاک به همراه داشت و باعث شد از سفر به ایران برای شرکت در لیگ جهانی ۲۰۱۹ اجتناب کند.
پیش از شروع المپیک توکیو هم کوبیاک بار دیگر در یک مصاحبه سربه‌سر تیم ملی ایران گذاشت و عنوان کرد ایرانی‌ها برای لهستان حریف تاثیرگذاری محسوب نمی‌شوند. همین جنگ روانی کافی بود تا مربی لهستان از کوبیاک در مسابقه برابر ایران استفاده نکند. پس از کسب پیروزی ایران برابر لهستان، کاربران ایرانی در اقدامی تلافی‌جویانه، به صفحه مجازی او حمله کردند تا رابطه کوبیاک با جامعه هواداری ایران کماکان نامطلوب باقی بماند.
کوبیاک حدود دو سال پیش از تیم ملی والیبال لهستان خداحافظی کرد تا دیگر شاهد جدال‌های او با بازیکن‌های ایرانی دست کم در مسابقات ملی نباشیم.
جردن باروز
و بالاخره رسیدیم به جردن ارنست باروز. کشتی‌گیر ۳۵ ساله اهل آمریکا است که در دسته‌های ۷۴ و ۷۹ کیلوگرم کشتی آزاد رقابت می‌کند و برنده مدال طلای المپیک ۲۰۱۲ لندن و قهرمان شش دوره مسابقات قهرمانی کشتی جهان است.
او از سال ۲۰۱۱ وارد سطح جهانی مسابقات کشتی آزاد شد و با شکست همه حریفان خود من جمله صادق گودرزی در فینال برای اولین بار قهرمان جهان شد. باروز در سال ۲۰۱۲ هم در المپیک لندن صادق گودرزی را شکست داد و باز هم قهرمان شد.
در سال ۲۰۱۳ او این بار در فینال برابر عزت‌الله اکبری از ایران قرار گرفت و پیروز شد. رشته قهرمانی‌های او البته در سال ۲۰۱۴ پاره شد چرا که او در نیمه نهایی از کشتی گیر روس شکست خورد و به مدال برنز رسید. با این حال یک سال بعد او دوباره قهرمان شد و در این مسیر در یک چهارم نهایی دیگر کشتی‌گیر ایرانی یعنی علیرضا قاسمی را هم شکست داد.
اما باز هم در سال ۲۰۱۶ ورزش روی تلخ خود را به باروز نشان داد و در وزنی که حسن یزدانی توانست در پایان قهرمان شود؛ او در دور دوم به کشتی‌گیر روس باخت و در نهایت به مدال برنز رسید.
یک بار دیگر در سال ۲۰۱۷ او قهرمان جهان شد ولی سال بعد در حالی که توانسته بود یک کشتی‌گیر ایرانی یعنی مصطفی حسین‌خانی را هم شکست بدهد باز هم به کشتی‌گیری از روسیه باخت و به برنز رسید. همین اتفاق در سال ۲۰۱۹ هم افتاد و باز هم باروز با یک شکست به نماینده روسیه و البته پیروزی در رده بندی به برنز قناعت کرد.
بعد از کرونا و در مسابقات ۲۰۲۱ اسلو، باروز، در فینال محمد نخودی از ایران را شکست داد و مدال طلا را به‌دست آورد. مشابه همین اتفاق در سال ۲۰۲۲ هم افتاد و او برای دومین بار نخودی را شکست داد و به طلا رسید.
اما در نهایت در مسابقات جام جهانی کشتی آزاد ۲۰۲۲ مردان در آمریکا، علی سوادکوهی، توانست طلسم‌شکنی کند و با پیروزی برابر او به مدال طلا برسد.
جالب است بدانید که به غیر از هشت مسابقه‌ای که گفتیم، در مسابقات کم‌اهمیت‌تر باروز هفت بار دیگر هم برابر کشتی‌گیرهای ایرانی حضور پیدا کرده بود و هر بار پیروز شده بود و بالاخره سوادکوهی در پانزدهمین رقابت ایرانی‌ها با او توانست به افسانه شکست‌ناپذیری او پایان بدهد.
دیوید تیلور-حسن یزدانی
و در نهایت بپردازیم به کشتی‌گیر ۳۳ ساله آمریکایی که تبدیل به گربه سیاه حسن یزدانی شده است.
تیلور برای نخستین بار در یک مسابقه جهانی، در وزن ۸۶ کیلوگرم کشتی آزاد قهرمانی جهان ۲۰۱۸ در بوداپست حاضر بود که در مرحله گروهی مسابقات حسن یزدانی قهرمان المپیک ۲۰۱۶ ریو را با نتیجه ۱۱ بر ۶ با شکست مواجه کرد.
او در فینال وزن ۸۶ کیلوگرم کشتی آزاد المپیک ۲۰۲۰ توکیو هم در فینال حسن یزدانی را شکست داد و مدال طلا وزن ۸۶ کیلوگرم را به‌دست آورد.
تنها پیروزی حسن یزدانی برابر تیلور مربوط به فینال مسابقات کشتی آزاد قهرمانی کشتی جهان ۲۰۲۱ اسلو بود که در آن یزدانی با نتیجه ۶ بر دو پیروز شد و به مدال طلا رسید و تیلور به مدال نقره.
در وزن ۸۶ کیلوگرم کشتی آزاد قهرمانی کشتی جهان ۲۰۲۲ بلگراد شرکت کرد، تیلور پس از شکست دادن کشتی‌گیرانی از ایتالیا، پورتوریکو و قزاقستان در فینال حسن یزدانی را برای سومین بار شکست داد و مدال طلا را به‌دست آورد.
و در نهایت در قهرمانی کشتی جهان ۲۰۲۳ بلگراد هم تیلور پس از پیروزی برابر کشتی‌گیران مراکشی، اتریشی، بحرینی و قزاقستانی، در فینال برای چهارمین بار حسن یزدانی را شکست داد و مدال طلا را به دست آورد.
