خارجی‌هایی که ایرانی نشدند
در دو دهه اخیر بازیکنان خارجی زیادی برای پوشیدن پیراهن تیم ملی علاقه نشان داده‌اند اما این اتفاق برای هیچ یک از آنها نیفتاده است.
هفت صبح| ریکاردو آلوز ستاره پرتغالی تراکتور در چند روز اخیر مصاحبه‌هایی کرده و در آنها نسبت به بازی در تیم ملی ایران ابراز علاقه کرده است.
هنوز واکنشی از سوی فدراسیون و سرمربی تیم ملی مشاهده نشده اما او اولین خارجی باکیفیتی نیست که خواهان بازی برای تیم ملی ایران شده است. پیش از او هم چند بازیکن خارجی خوب در لیگ‌برتر نسبت به پوشیدن پیراهن تیم ملی ایران ابراز علاقه کردند اما این اتفاق برای هیچکدام از آنها نیفتاد.
ادینیو، برزیلی خوش تکنیک
این برزیلی خوش تکنیک و خوش اخلاق، چند سالی در تیم‌های مس کرمان و تراکتور بازی کرد و یکی از بهترین بازیکنان خارجی تاریخ این دو باشگاه هم هست.
او سابقه آقای گلی لیگ‌برتر را هم دارد و در چند مقطع اعلام کرد که علاقه زیادی به ایران دارد و دوست دارد در تیم ملی بازی کند. حتی در مقطعی مدعی شد برای گرفتن تابعیت ایرانی و بازی برای تیم ملی ایران مدارکش را به فدراسیون فوتبال ایران داده و این اتفاق بعد از صحبتی که با کی‌روش داشته، افتاده است. حتی کی‌روش در یک گفتگوی تلفنی از او در این‌باره سوال کرد و ادینیو پاسخ مثبت داد و یک ملاقات حضوری هم با سرمربی وقت تیم ملی داشت. اما در نهایت این اتفاق نیفتاد و او هرگز پیراهن تیم ملی ایران را نپوشید و هیچکس هم نمی‌داند چرا!
فابیو جانواریو
او هم یک برزیلی تکنیکی و جذاب بود که سال‌ها با پیراهن فولاد خوزستان، استقلال و سپاهان در لیگ‌برتر به میدان رفت و حسابی درخشید. او در تمام مدت حضورش در این تیم‌ها همواره بازیکن فیکس بود و هرگز افت نکرد. برخلاف خیلی از برزیلی‌ها هم حاشیه نداشت و تمام تمرکزش به فوتبال معطوف بود.
جانواریو در مقطعی که بازیکن سپاهان بود، از ایده بازی در تیم ملی ایران استقبال کرد و گفت: «من خیلی دوست دارم برای تیم ملی ایران بازی کنم. 4 سال است که در این کشور زندگی می‌کنم و ایران را مثل برزیل دوست دارم. من به مردم این کشور عادت کرده‌ام و خوشحال می‌شوم برای تیم ملی ایران بازی کنم. امیدوارم افشین قطبی من را به تیم ملی دعوت کند.» با این حال قطبی هرگز به او روی خوش نشان نداد و جانواریو ایرانی نشد!
دنی اولروم
این مهاجم نیجریه‌ای چند سالی در فوتبال ایران حضور داشت و یک بار هم موفق شد به آقای گلی لیگ‌برتر برسد.
او مدتی پس از حضور در فوتبال ایران مسلمان شد و نامش را به عرفان تغییر داد. در مدت زمان حضورش در ایران، بارها شایعه دعوت شدنش به تیم ملی مطرح شد. اما این اتفاق هیچ وقت نیفتاد.
این در حالی بود که او با توجه به حضور مهاجمان نیجریه‌ای مطرح در تیم‌های بزرگ جهان، هیچ شانسی برای پوشیدن پیراهن تیم ملی کشورش نداشت و اگر پیشنهاد بازی برای تیم ملی ایران به او داده می‌شد، به احتمال زیاد قبول می‌کرد.
یکی از مسائلی که احتمالا در این ماجرا تاثیر منفی داشت، نوسان زیاد او بود. اولروم در بازی‌هایش تداوم نداشت و فقط در یکی دو مقطع حسابی درخشید و در سایر مقاطع یک بازیکن معمولی بود.
لوسیانو پریرا
او هم یک مهاجم برزیلی است اما سبک فوتبالش با خیلی از مهاجمان برزیلی متفاوت است. تکنیک فوق‌العاده‌ای ندارد اما در زدن ضربات آخر فوق‌العاده است. او بیش از یک دهه است که در فوتبال ایران حضور دارد و الان به مرز 40 سالگی رسیده است. پریرا یک بار هم آقای گل لیگ‌برتر شده و البته در چند دوره هم تعداد گل‌هایش برای تیم‌هایی که بازی کرده دو رقمی شده است. پریرا حدود 10 سال پیش در مصاحبه‌ای گفت: «می‌دانم که نمی‌توانم به تیم ملی برزیل برسم ولی آرزو می‌کنم در جام جهانی به تیم ملی فوتبال ایران دعوت شوم! می‌توانم یک زوج خوب برای رضا قوچاننژاد که شما به او لقب گوچی داده‌اید، باشم. تعجب نکنید، این واقعا یک آرزوی بزرگ برای من است.» اما این اتفاق هرگز برای او رخ نداد و به پیراهن تیم ملی نرسید.
اشپیتیم آرفی
